Pochodzenie nazwisk (cz.6)

[historyk1920]

Witam !
Oto pochodzenie nazwisk;
Kordasiewicz - od staropolskiego kardasz ‘brat, pobratymiec’, też kurdesz ‘pieśń biesiadna’.

Bamberski - od gwarowego bamber ‘chłop, wieśniak; Niemiec’, bambory ‘ziemniaki’, od nazwy miasta Bamberg.
Rojek - Borowski złożenia brak; Rojek 1405 w grupie nazwisk pochodzących od roj, rój 'pszczoły z jednego gniazda', roić się 'ruszać się, kręcić się; Borowski w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Borzysław, Borzymir lub od apelatywu bór.; może mieć charakter odmiejscowy.
Strzelczyk - 1647 od strzała ‘pocisk wypuszczany z łuku’, strzelać.

Rzemienic - od rzemień ‘pas z grubej skóry’.

Pozdrawiam
Marek

[Szuwar]

Witam !!!

Nazwisko Zegarek

Po raz pierwszy nazwisko Zegarek odnotowano na terenie Polski w dokumencie z 1498 roku.
Nazwisko Zegarek, według prof. Kazimierza Rymuta, pochodzi od zegar, ze staropolskiego zeger, zygar, niektóre formy od niemieckiej nazwy osobowej Sieger
Inne formy nazwiska i oboczności, które funkcjonują jako odrębne nazwiska, sugerujące wspólny rdzeń, występujące współcześnie w Polsce, to: Zegar, Zegarczuk, Zegarkowski

Zieliński

Nazwisko utworzono przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Zielenie były powiat ihumeński
Zieleniec byłe powiaty: warszawski, włocławski, nieszawski, węgrowski, radzyński, radomski, prużański, wołkowyski, Borysowski, bialski, toruński, Zielińce były powiat borszczowski i trembowelski, kamieniecki, Zielinice były powiat gostyński, Zieliniec były powiat poznański, wrzesiński i oleśnicki - Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV . Nazwę osobową Zieliński odnotowano na terenie Polski w 1424 roku K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II

Szymonczyk

Nazwisko proste, od imienia chrześcijańskiego Szyman, łacińskie Simeon, J. Mączyński, Nazwiska Łodzian , hebrajskie shime`ōn, shim`ōn ‘Bóg wysłuchał’, greckie Simōn ‘człowiek płaskonosy’ J. Bubak, Księga naszych imion
„Szymon” było także określeniem dozorcy domu Słownik warszawski, t. VI

Makulski - 1785 w grupie nazwisk pochodzących od mak, możliwe też od imion Maksym, Makary.

opracowanie etymologii nazwisk - Ewa Szczodruch

Turek

Nazwisko proste, od nazwy etnicznej Turek
Ktoś pochodzący z Turcji. Można też wiązać pochodzenie nazwiska z: I. nazwą miejscową Turek, występującą kilka razy na terenie całego kraju, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII II. apelatywem turek: 1. muzułmanin M. B. Linde, Słownik języka polskiego 2. gatunek kwiatów, Z. Abramowicz, L. Citko, L. Dacewicz, Słownik historycznych nazw osobowych. Nazwiskiem Tur lub apelatywem tur + przyrostek -ek

Warda

Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Warda, ta od warda mańkut, także wardać łazić. Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także nazwa miejscowe Warda – folwark w b. pow. sejneńskim Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII
Nazwę osobową Warda odnotowano na terenie Polski w 1343 roku K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II







Pozdrawiam

[suntrack]

Witam,

Proszę o określenie pochodzenia nazwiska MINKINA.

[Pajak_Barbara]

Witam

Poszukuję znaczenia nazwisk:

Choczewionka (możliwy błąd księdza, być może Chomentowska?)
Kotras
Walasek, Walaszek
Marcisz (w łacińskim zapisie Marcis, Marcys)
Konczeńska (Kończewska, Konczewicz)

Pozdrawiam

[Szuwar]

Witam !!!

Nazwisko Walasek


Walasek - 1604 - od imion na Wal- typu Walenty, Walerian lub od walić burzyć, rozwalać uderzać, sunąć powoli, ociężale.

Opracowanie etymologii Pani Ewa Szczodruch

Nazwisko można wywodzić od imienia Walenty łacińskiego valens
mocny, potężny lub niemieckiej nazwy etnicznej Valens
Podstawy etymologiczna to imię Walerian i czasownik walić
Walaszek - patrz wyżej

Marcisz

Nazwisko homonimiczne pochodzące od polskiej nazwy osobowej Marc
Marek B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego
lub Marcin - Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych cz. 2 Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego,
od niemieckiego apelatywu der März ‘marzec


Kończewska, Konczewicz


Nazwisko pochodzi od Koncz, formy pochodnej od imienia pochodzenia germańskiego Konrad, pochodzącego od kuoni- śmiały i rat rada
K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny t. Także od nazwy miejscowej Końce, odnotowaną na terenie byłego powiatu włocławskiego i maryampolskiego - Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych państw słowiańskich t. IV

Kotras

Kotras - od kotara zasłona dawniej rodzaj namiotu lub od niemieckiej nazwy osobowej Koter.

Opracowanie etymologii Pani Ewa Szczodruch


Chomętowski - 1393 od nazw miejscowych Chomętów, Chomętowo (kilka wsi).

Opracowanie etymologii Pani Ewa Szczodruch

Chocz -być może przez księdza zapisane jako panna Choczewionka
od imion złożonych typu Chocimir, Chociesław i prasłowiańskiego Xoteti chcieć.

Opracowanie etymologii Pani Ewa Szczodruch

Pozdrawiam

[Kubusia210]

Witam!
Dziękuję za poprzednie nazwiska, i proszę jeszcze o sprawdzenie pochodzenia tych:
Zapór
Lejkowski/a
Majka
Krawczyk
Dominik
Papciak
Wójtowicz
Ptaszek
Krówka
Maziarz
Jachym
Sypień
Niklewicz
Włodarczyk
Gadzała
Piela (Pela)
Skocz
Banach
Sankiewicz
Z góry Dziękuję
Pozdrawiam
Jakub

[Pajak_Barbara]

Kończewska, Konczewicz


Nazwisko pochodzi od Koncz, formy pochodnej od imienia pochodzenia germańskiego Konrad, pochodzącego od kuoni- śmiały i rat rada
K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny t. Także od nazwy miejscowej Końce, odnotowaną na terenie byłego powiatu włocławskiego i maryampolskiego - Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych państw słowiańskich t. IV

A to niespodzianka. Spodziewałam się, że będzie miało związek z "końcem, kończeniem", a tu ciekawostka.

Dziękuję ślicznie za wszystkie nazwiska!

[Szuwar]

Witam,

Proszę o określenie pochodzenia nazwiska MINKINA.

Witam !!!

Minkina - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy min-, por. minąć, mina, imię złożone Minigniew

opracowanie etymologii Pani Ewa Szczodruch


Pozdrawiam









Uzupełnienie
Kończewicz/Koncewicz

Podobno nazwisko można wywodzić od apelatywu koniec, czyli:
1. punkt gdzie się rzecz w swej długości kończy,
2. chwila ustania, kres, schyłek,
3. ustanek,
4. liczba, miara,
5. śmierć, zgon,
6. zakończenie, finał,
7. rozwiązanie, rezultat,
8. cel, zamiar, zamysł,
9. ostatecznie, nareszcie,
10. cel rzeczy, jej właściwości
Słownik języka polskiego, ułożony pod red. Jana Karłowicza, Adama Kryńskiego i Władysława Niedźwiedzkiego. Warszawa 1919, t. II

nazwę miejscową Koniec, odnotowano na terenie byłego powiatu jaworowskiego, mościskiego, stryjskiego i jaworowskiego oraz lwowskiego Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych państw słowiańskich, t. IV

W grupie nazwisk podobnych do Konc, z podstawą Konc-, odnotowano w Polsce jeszcze takie nazwiska jak: Konca; Koncala; Koncarek; Konce; Koncebowska; Konceja; Koncent; Koncerewicz; Koncerowicz; Koncerski; Koncert; Koncerz; Koncet; Koncewicz (najliczniejsze)

[Gawroński_Zbigniew]

Odnośnie nazwiska Kończewski Konczewicz.

KUN: germ konja, koni, stwniem. kuoni (dzielny, doświadczony w boju',
Kauf 84; śrwniem. kuene (mocny, wojowniczy' KI 410. Człon ten pomieszał
się z germ. kunja, kuni (ktoś) z dostojnego, szlacheckiego rodu' Kauf 86.
W podstawie odmianek występujących w hasłach SSNO znajduje się
przeważnie niezwykle popularne stwniem. imię Kuonrat (zlatynizowane do
postaci Conrad(us)). Monoftongizacja uo > u pojawiła się już na przełomie
XI i XII w., Mett 68.
Ripokor. Kunz, Kunze wywodzi się od stwniem. Kuon-zo. N. os. Kord
jest ściągnięciem stsas. Conrad, Kauf 84.
Formy Kunat, Konat mogą być odziedziczonymi stwniem. hipokorysty-
kami z przyr. -at, Fm 383, Kauf 9-10, Bach 1/1 119. Jednakże Gott 390
takie n. os., jak Kunad, Kunath, uważa za hipokor. słowiańskie. Podobne
stanowisko zajmują Bah 302 i Brech II 132, którzy formę Kunat uważają
za łuż. odpowiednik n. os. Kunrad. Od tak interpretowanej formy Kunat
obaj autorzy wywodzą z kolei formy Kund(t), Kunt(h).
Formy Kurrat, Korrat uważa Brech II 97 za formy zitalianizowane.
Formy typu King(i)erz < Kilnger < Cuniger wskazują na delabializację (Ent-
rundung) głoski u > i jeszcze na gruncie niem. (por. KNi.JTz; Knutzel > Knitzel)
lub w tym wypadku także na substytucję fonemu u przez pol. i, Kst 23.
W odmiankach spolonizowanych w grę wchodzić także może rodzima
n. os. Kuna; por. Kuna (NAp).
Warianty członu i. zł.: l. KUN - forma odziedziczona z stwniem. lub
śrwniem.; 2. KON - forma członu i. zł. wywodząca się z stsas., z postaci zla-
tynizowanej albo później z niektórych dial. śrdniem., gdzie uo > O, Lasch 97;
3. KIN - delabializacja ż1 > i albo substytucja polska.
A. I. 1. (Kunart), Kundrad II Kundrat, Kunrod II Kunrot, Kunt, Kurrad
II Kurrat; 2. Konrad II Konrat, Kondrat, (Korrat); 3. (Kinson).
II. 3. - Petirkinl-owa fem.
III. 1. (Gunat), Kun, Kunat II Kunad, Kunc, Kunce, Kuncel, Kuncel fem.,
(Kuncelin), (Kuncmann), Kunco, Kunel, Kunii, Kunke, Kunmann, Kuno,
Kunot II Kunod, Kunsz, Kurt « Kunrat); 2 Konat II Konad, (Konc), Konce,
(Koncelin), Konco, Konel, Konig fem. « Kunigund fem.), Kono; 3. Kin, Kinc,
Kinel, Kinel fem., Kinke.
B. I. 1. Kunegunda fem.; - Kundrat-owa fem., Kunrat-ow adi., Kunrat-
-owa fem.; 2. - Kondrat-owic, Konrad-owic, Konrat-owa fem.; 3. King(i)erz
« Cuniger).
II. 1. - Petirkunl-owa fem.
III. 1. Kunat-(ek), Kunat-(ko), Kunca, Kunc-ak, Kunc-(ek), Kuncel-na,
Kunc-ka, Kunc-ko, Kuncz-at+ko, Kuncz-ok (!), Kunc(z)-yn, Kun-ek, Kun-
-ica, Kuni-ec, Kuni-esz, Kun-isz, Kun-ka fem., Kun-ko, Kun-na fem., Kun-osz,
Kun-osza, Kun-sz; - Kunat-owa fem., Kunat-owic(z), Kunc-anka fem., Kuncl-
-owa fem., Kunc-owa fem., Kunc-owic(z), Kunc-yna fem., Kunc(z)-yc(z), Kun-ic,
Kunic(z)-ewic(z), Kunic(z)-owic(z), Kunk-owic, Kuni-owa fem., Kunl-owic,
Kun-owic(z); 2. Konat-ka, Konca, Konc-ak, Konc-ek, Konc-ko, Konc(z)yn,
Kon-ek, Kon-ka, Kon-ko, Kon-osz, Koni-ec (por. też Koniec (NAp)), Kon-osz;
- Konatcz-anka fem., Kon-ic; 3. Kina, Kinca, Kin-osz; - Kin-ic, Kinal-ic.

Cytat ze "Słownika etymologiczno-motywacyjnego staropolskich nazw osobowych" część 5 autorstwa Zygmunta Klimka

[Szuwar]

Witam!
Dziękuję za poprzednie nazwiska, i proszę jeszcze o sprawdzenie pochodzenia tych:
Zapór
Lejkowski/a
Majka
Krawczyk
Dominik
Papciak
Wójtowicz
Ptaszek
Krówka
Maziarz
Jachym
Sypień
Niklewicz
Włodarczyk
Gadzała
Piela (Pela)
Skocz
Banach
Sankiewicz
Z góry Dziękuję
Pozdrawiam
Jakub

Sankiewicz

Nazwisko powstało przez połączenie San, to zaś od imienia Aleksander lub rzeczownika sanie K. Rymut Nazwiska Polaków t. II

Banch

Nazwisko od odnotowanej przez Słownik staropolskich nazw osobowych formy Banach - ta od gwarowego banach - niezgrabny młodzieniec, 2. niegrzeczny dzieciak, 3. bękart Słownik gwar polskich lub od imienia Benedykt. Zdaniem K. Rymuta Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I
Może się wywodzić z takich źródeł, jak: prasłowiańskie bańati -myć, kąpać , bania/ban namiestnik turecki i niemiecka nazwa osobowa Ban. To nazwisko odnotowuje w swej pracy M. Jaracz Nazwiska mieszkańców Kalisza od XVI do XVIII wieku
opracowanie - dr hab. Alina Naruszewicz-Duchlińska

Skocz - 1766 w grupie nazwisk pochodzących od skok ‘oderwanie się od powierzchni; noga ptaka’, skoki ‘nogi zająca’, skoczyć, skakać ‘odrywać się od ziemi’.
Opracowanie Pani Ewa Szczodruch

Skocz - człowiek ochotny do tańów, tanecznik, fikalski. Słownik warszawski, t. VI,także od nazwy Skocze z byłego powiatu szawelskiego
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich

Pela - od imienia Pelagia, od niemieckiej nazwy osobowej Pell, od słowiańskiego piel
Piela - od staropolskiego pielać spieszyć, gwarowego pielić, pleść, od imienia Pielgrzym.
opracowanie Pani Ewa Szczodruch

Gadzała - 1440 od gadać ‘mówić’ lub od gad ‘zwierzę zimnokrwiste’, przenosnie ‘człowiek nikczemny’.
Opracowanie Pani Ewy Szczodruch

Włodarczyk
Podstawy nazwiska to: I. staropolskie imiona złożone typu Włodzisław, Włodzimir, Władysław w skład których wchodziła cząstka włod- zaczerpnięta z włodać, dziś władać ‘sprawować władzę, być właścicielem czegoś’; II. włodarz, czyli: 1. władca, panujący, pan, zwierzchnik, pierwotnie była to nazwa urzędnika w rodzaju namiestnika książęcego w danym miejscu, 2. rządca w posiadłości ziemskiej, karbowy, kmieć wybrany przez dziedzica do nadzorowania wszelkich robót rolniczych na folwarku - Słownik warszawski, nazwa miejscowa Włodarka z byłego powiatu włocławskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nazwę osobową Włodarczyk odnotowano na terenie Polski w 1527 roku, K. Rymut, Nazwiska Polaków.

opracowanie - dr hab. Alina Naruszewicz-Duchlińska

Sypień

Nazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: I. sypać: 1. siać, rzucać, wydawać, łożyć, 3. padać, prószyć, 4. usypywać, iść, chodzić’, II. sypiać: 1. < spać, 2. usypiać kogoś, III. sypień: 1. naczynie do przesypywania, 2. czerpak, zob. tzw. Słownik warszawski
Używaną na Kresach Wschodnich formę imienia Józef: Osyp K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny
Nazwy miejscowe: Sypień z powiatu łowickiego, gmina Nieborów i Sypin z powiatu łęczyckiego, gmina Rogóźno, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich
opracowanie - dr hab. Alina Naruszewicz-Duchlińska

Maziarz- od mazać ‘smarować, namaszczać, nacierać’


Zapór

od nazwy osobowej Zapor, ta od rzeczownika zapor, czyli: przeszkoda, zasuwa w drzwiach K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny

Wójtowicz

Podstawą nazwiska stał się prawdopodobnie rzeczownik wójtowicz oznaczający 'syna wójta' (tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 704) - "Ów Kostiuk Tyszewicz, wójtowiczem przez gmin zwany, ściągnąwszy kupę hultajów, kozackim obyczajem zniszczył dwa ludne miasteczka". To nazwisko można też wywodzić pośrednio od rzeczownika wojt // wójt, który stał się podstawą przezwiska Wójt, na bazie którego ukształtowało się nazwisko. Wyraz wójt definiowano zaś następująco: 1. prezes rady miejskiej, najwyższy z urzędników miejskich, burmistrz, prezydent, 2. zwierzchnik gminy wybierany z grona właścicieli gruntów ("jaki wójt bywa, taka i gromada"), 3. sołtys, przełożony nad gromadą wiejską, sędzia wiejski spośród włościan wybrany, 4. jeden z włościan poddanych, wybrany przez dziedzica, nie mający żadnej władzy sądowniczej, obowiązany tylko do wypełnienia na pańszczyznę, pilnowania robotników i zdawania z nich sprawy przed ekonomem, 5. gumienny,. Karbowy, włodarz, wybierany dawniej z wioski gospodarz do gospodarowania na roli, 6. wójt od świń - chłopak doglądający świń, 7. pewna gra dziecięca (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 703-704). Por. też spokrewnioną etymologicznie nazwę miejscową Wójtowicze - w dawnym powiecie lidzkim, oszmiańskim, wilejskim, brodzkim (Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII, Warszawa 1893, s. 769). L. Dacewicz w Antroponimii Białegostoku w XVII-XVIII wieku (Białystok 2001, s. 259) przytacza następujący wypis: Joannes Woytowicz 1728. To nazwisko zostaje także odnotowane w Słowniku historycznych nazw osobowych Białostoczczyzny (red. Z. Abramowicz, L. Citko, L. Dacewicz, Białystok 1998, t. II, s. 180): Jan Woytowicz 1560, Szczepan Woitwoicz 1560-1563, Matys Woitowcz, Matys Woitowic s. Sannikow 1571, Hriszko a Mikuła Wojtowiczi 1579.
dr hab. Alina Naruszewicz-Duchlińska

Lejkowski - od lejać ‘lać’, lej ‘przyrząd do nalewania płynów’, leja
deszcz
Opracowanie Pani Ewa Szczodruch

Jachym - 1674 od imienia Joachim. Imię pochodzenia hebrajskiego, od Jehojaqim oznaczające pierwotnie ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Polsce znane od XIV wieku. W średniowieczu realizowane jako Joachym, Achym, Jachym, Jochym, na Kresach Wschodnich Jakim, Ochym, Ofim.
Opracowanie Pani Ewa Szczodruch

Majka - od maj ‘nazwa miesiąca’ maić
może pierwotnie określenie osoby urodzonej w tym czasie.
Maj to także: 1. drzewka, gałązki zielone, zieleń, 2. choinka obnoszona przez dziewczęta wiejskie w drugie święto Wielkanocy, 3. figura ludzka ze słomy obnoszona przez chłopców wiejskich podczas Zielonych Świątek Słownik warszawski,

Dominik

pochodzi od imienia pochodzenia lacińskiego Dominik, pochodzącego od przymiotnika dominicus dosłownie znaczącego ‘należący do Boga’. Por. także domin ‘rodzaj tytułu’ i domina ‘lichy dom’ – zob. tzw. Słownik warszawski, t. I, s. 504. K. Rymut (Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 142) podaje, że nazwisko Dominiak zostało odnotowane już w 1650 roku.
opracowanie dr hab. Alina Naruszewicz-Duchlińska

Krówka - 1487 od krowa, krówka.

Opracowanie Pani Ewa Szczodruch

Ptaszek - 1224 od ptak

Opracowanie Pani Ewa Szczodruch

Papciak - od papa ‘papka; gęba, papież’, papać ‘jeść; dźwiękonaśladowcze

Opracowanie Pani Ewa Szczodruch

Krawczyk
od nazwy osobowej Krawiec, ta od rzeczownika krawiec, czyli: 1. rzemieślnik robiący ubrania, 2. żartobliwie rymarz, 3. żałobnik, posługacz pogrzebowy, 4. zabawa dzieci, 5. garderobiany Słownik warszawski także nazwę miejscową Krawce, odnotowaną w byłym powiecie konstantynowskim, tarnobrzeskim i żywieckim Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego
opracowanie dr hab. Alina Naruszewicz-Duchlińska

Niklewicz

Nazwisko pochodzi od imienia pochodzenia greckiego Nikolaos, przyjętego w Polsce jako Mikołaj. Imię pochodzi z greckiego níke
a także nikle - nikły i nikla roślina z rodziny strąkowych Słownik warszawski

[Adalbertowski]

...

[Ewa_Szczodruch]

Witam

Attemberski - nie znalazłam etymologii nazwiska

Budka 1304 - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy bud-, por. buda, budzić, imiona złożone typu Budzisław; od budka.

Domżalski - od domrzeć 'umrzeć, zaginąć'; od staropolskiego gwarowego mżeć 'śnić'.

Gawlik 1559 - od imienia Gaweł. Imię znane w tej formie od XIV wieku stanowi słowiańską przeróbkę imienoa Gaulus.

Graczyk - od grać.

Hoffman 1664 - od niemieckich nazw osobowych Hofman,Ofman, te od apelatywu Hoffman 'dworzanin'.

Jąkierski - pewnie od jakać się.

Źródło: Kazimierz Rymut, "Nazwiska Polaków. Słownik historyczno - etymologiczny", Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 1999

Niksiński - od imienia Mikołaj. Imię pochodzenia greckiego, od Nikólaos, to od nike ‘zwycięstwo’ + laos ‘lud’, do łaciny przejęte jako Nicolaus. Znane w Polsce od XII wieku, adaptowane do języka polskiego jako Mikołaj (1369), Mikułaj (1399), Nikołaj (1203).

Olewnik 1438 od olewać ‘oblewać’ lub od olejownik, oliwnik ‘wyrabiający olej’.

Pudliński - od pudło ‘skrzynka, opakowanie’.

Radka m. 1631 - w grupie nazwisk pochodzących od imion złożonych typu Radosław, Radomir, też od rady ‘zadowolony’, rada, radzić.

Rakoczy 1666 - od węgierskiej nazwy osobowej Rakóczi.

Ratuszny 1431 - od ratusz, dawniej też ratuz ‘budynek będacy siedzibą władz miejskich’.

Wichman 1623 - od niemieckich nazw osobowych Wichmann, Wiechmann, te od imienia złożonego Wig + mann.

Wirkiewicz - od wir ‘szybki, gwałtowny ruch obrotowy; kłębowisko’, wirować ‘nadawać czemuś ruch wirowy; obracać się wokół własnej osi’.

Wrzyszczyński - od wrzask ‘głośny, przeraźliwy krzyk’, wrzeszczeć; od wrzeszcz ‘krzykacz’.

Zabiegała 1534 - od zabiegać ‘dotrzeć gdzieś biegnąc; wpaść; zastąpić drogę’, dawniej też ‘wypełnić się, nabrzmieć (krwią, łzami); zapobiec, przeszkodzić; uzyskać coś zabiegami’.

Źródło: Kazimierz Rymut, 'Nazwiska Polaków. Słownik historyczno - etymologiczny, Wydawnictwo Naukowe DWN, Kraków 2001

[Adalbertowski]

...

[potok_007]

Wejdź na stronę www.mowia.pl i wpisz te nazwiska :)

[Ewa_Szczodruch]

Witam

Asztemborski, Asztemberski - brak

Berczewski - od podstawy ber , ta od prasłowiańskiego byrati ‘rzucać, ciskać, błądzić’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Behr (od imienia Bernard) ; może być też odmiejscowe.

Borek 1218 - od imion złożonych typu Borzysław, Borzymir lub od apelatywu bór; od borek.

Domeracki - od nazw miejscowych typu Domaradzice, Domaradz, Domaradzyn.

Źródło: Kazimierz Rymut, "Nazwiska Polaków. Słownik historyczno - etymologiczny", Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 1999

Malajka - od ukraińskiego malaj, małaj ‘placek
kukurydziany’.

Żulewski - od żuł ‘osad naniesiony przez wodę; szlam’, od gwarowego ‘żółw’, od zula ‘źródło wody słonej’.

Źródło: Kazimierz Rymut, 'Nazwiska Polaków. Słownik historyczno - etymologiczny, Wydawnictwo Naukowe DWN, Kraków 2001