Pochodzenie nazwisk (cz.7)

[GZZuk]

Lerka/ lerche to skowronek, nie słowik.
Zofia

[Gawroński_Zbigniew]

Lerka/ lerche to skowronek, nie słowik.
Zofia

Tak jest! Pomyłka rzeczą ludzką. Dziękuję za poprawkę.

[ROMAN_B]

Dzień Dobry.

Rozważania o etymologii nazwiska Larecki.

Moniko, panowie Władysław i Zbigniew podali swoje hipotezy o genezie nazwiska Larecki. Do ich wypowiedzi dołożę jeszcze moje rozważania o ewentualnej etymologii nazwy osobowej Larecki. Bo jak mówił profesor Kazimierz Rymut: „„By w sposób prawidłowy podać genezę konkretnego nazwiska, trzeba by śledzić historię danej rodziny. Tak samo brzmiące dzisiejsze nazwiska dwu rodzin mogą mieć bowiem dwie różne genezy”.

Nazwa osobowa Larecki z dużą dozą prawdopodobieństwa graniczącego z pewnością jest derywatem, inaczej mówiąc jest mianem sufiksalnym.
Derywat [ także: formacja słowotwórcza, wyraz pochodny, motywowany lub fundowany ] – podzielna jednostka słowotwórcza, pochodna formalnie i semantycznie od jakiegoś leksemu [ podstawy słowotwórczej ]. Derywaty są zawsze konstrukcjami dwuczłonowymi: składają się z tematu słowotwórczego [ części podstawy obecnej w wyrazie pochodnym słowotwórczo ] oraz formantu [ znaku formalnego przekształcenia wyrazu podstawowego w derywat ].
W takim razie, w mojej ocenie, konstrukcja miana Larecki wygląda tak: Lar + ecki = Larecki; Lar-ecki. Przy czym tematem słowotwórczym jest rdzeń Lar- a formatem [ sufiksem ] jest -ecki.
Najbardziej powszechnym przyrostkiem tworzącym odmiejscowe nazwy osobowe był sufiks -ski, po uproszczeniach i upodobnieniach taką funkcję miał też format -cki oraz -dzki. Przyrostek -ecki obok takich sufiksów jak: -ewski, -owski, -iński, -yński, -ecki, -acki, -icki, -cki jest rozbudowaną [ złożoną ] formą formatu -ski. Biorąc to pod uwagę można hipotetycznie przyjąć, że nazwisko Larecki może być mianem odmiejscowym. Sufiks -ski, -cki, -dzki był charakterystyczną końcówką dla szlacheckich nazwisk polskiego pochodzenia, które związane były z posiadaną własnością - najczęściej rodowych miast lub wsi od których ich właściciele przyjmowali nazwiska - posesywne [ szlacheckie ] nazwy osobowe. Z biegiem czasu wspomniane formaty występowały też w nazwiskach osób pochodzących z innych stanów społecznych [ chłopi, mieszczaństwo ]. W tym przypadku nazwiska takie mówiły nam tylko, że osoby z takimi mianami pochodzą z takiej a takiej miejscowości - odmiejscowe nazwiska nieszlacheckie. Ostatnią funkcją wymienionych przyrostków była funkcja tworzenia strukturalnych [ modelowych ] nazwisk na wzór i podobieństwo nazwisk szlacheckich. Takie nazwy osobowe powstawały od różnorakich podstaw słowotwórczych [ apelatywów ], w tym od imion oraz istniejących nazwisk.
Tak więc do jakiego rodzaju należy nazwisko Larecki? Czy jest to miano szlacheckie lub nieszlacheckie [ nazwisko odmiejscowe ]? A może jest to tylko nazwisko strukturalne? Aby odpowiedzieć na te pytania należy ustalić pochodzenie tematu słowotwórczego [ rdzenia ] Lar-. W grę wchodzi odpowiedź na dwa pytania: 1) Co to jest Lar-?, albo 2) kto to jest Lar-?
Jest imię Hilary oraz Hilariusz, które ma łacińsko-greckie źródło. Wywodzi się od łacińskiego przymiotnika hilarius, albo greckiego laris, larós ‘wesoły, pogodny, radosny’. W Polsce imię to występuje od XIII wieku, również jako Hilarzy, Ilary, Ilarzy. Imię to było dość rzadko nadawane. Posiada ono liczne zdrobnienia, na przykład: Hilarek, Hilaruś, Hilek, Hiluś, Hilunek, Hiluniek, Hilcio, Hilko, Lar, Lary, Laruś, Larek.
Od imienia Hilary pochodzą między innymi następujące nazwiska: Chilarczyński, Chilarecki, Chilarski, Chylarecki, Gielarczyk, Gielarda, Gielarowicz, Gielarski, Gilary, Gilarowski, Gilarski, Giler, Gilert, Hilar, Hilarczyński, Hilarecki, Hilarewicz, Hilarowicz, Hilarski, Hilart, Hilerowicz, Hilery, Hillar, Hylarecki, Ilarski, Ilarz, Kiliar, Kiliary, Larecki, Larek, Larisz, Larkiewicz, Larosa, Laroszewicz, Larski, Larych, Laryga, Larykowski, Łarin, Łarionow, Łarionowicz, Wilary oraz Lar, Lara, Lary.

Wiemy już, że nazwisko Larecki pochodzi od imienia Hilary [ za Słownik Etymologiczny. Wielka Księga Imion; Wydawnictwo Europa, 2004 ]. Skoro źródłem miana Larecki jest imię Hilary to ta nazwa osobowa jest strukturalnym nazwiskiem utworzonym przy pomocy sufiksu -cki. Nazwiska zakończone sufiksem -cki, -dzki powstawały też od imion zakończonych spółgłoską c, cz, k, t, d. Takie zakończenia tworzyły węzeł morfologiczny i powstawał format -cki, albo -dzki. Imię Hilary zakończone jest samogłoską y. Zatem, czy imię Hilary może być tematem nazwiska Larecki? Zdrobnieniem imienia Hilary jest forma Larek. Spieszczone imię Larek zakończone jest spółgłoską k. Tak więc nazwisko Larecki powstało od zdrobniałego imienia Larek.
Miano Larek może być zdrobniałym imieniem albo nazwiskiem. Nazwa osobowa Larek jest derywatem. Utworzona została z dwóch członów, to jest z podstawy słowotwórczej Lar- oraz formatu -ek [ Lar + ek = Larek ]. Przyrostek -ek ma kilka funkcji. Tworzy on zdrobnienia, na przykład kot > kotek, pies > piesek, Adam > Adamek, Roman > Romek. Inną funkcją przyrostka -ek było tworzenie nazw istot mniejszych. Syn w stosunku do ojca jest istotą mniejszą. Ta cecha była wyznacznikiem patronimicznych nazw osobowych - nazwiska odojcowskie. W takim razie nazwa osobowa Larek może być:
• zdrobniałym imieniem Larek powstałym od imienia Hilary,
• odojcowską nazwą osobową [ nazwiskiem ]. Ojciec Lar a jego syn to Larek. Lar to też skrócona forma imienia Hilary.

Hipoteza:
1. Nazwisko Larecki jest strukturalnym mianem, które pochodzi od imienia lub/i nazwiska Lar[a, y] a ono od imienia Hilary.
2. Nazwisko Larecki jest strukturalnym mianem, które powstało od imienia, albo nazwiska Larek a ono od imienia Hilary. Przy czym nazwa osobowa Larek może być patronimicznym nazwiskiem utworzonym od imienia ojca Lar[a, y].

To tylko moja hipoteza, raczej rozważania o genezie nazwiska Larecki. Mam nadzieje, że moje informacje pomogą Ci w dalszych badaniach nad pochodzeniem nazwiska Larecki.

Pozdrawiam – Roman.

[nika_monache]

Dziękuję Romanie za taka długa wypowiedź. Monika

[Peikita]

Dzień dobry!

Proszę o wyjaśnienie pochodzenia nazwiska Kołbut. W moim drzewie występuje ono od przełomu XVIII i XIX wieku. Rodzinna opowieść głosi, że przodkowie mogli przybyć z Litwy.
Pozdrawiam!

[Elzbietakober]

Witam.Czy ktoś może wie skąd pochodzi nazwisko Petychorski?Wiem że urodził się na Kresach ale interesuje mnie skąd wzięło się to nazwisko prawie wcale nie występujące.Pozdrawiam i dziękuję za odpowiedź.Elzbieta

[ROMAN_B]

Witaj Roksano.

Rozważania o etymologii nazwiska Kołbut.

Trudno jest bez szerszego kontekstu lub innych dodatkowych informacji wnioskować o pochodzeniu nazwiska Kołbut. W mojej ocenie tylko wszechstronna kwerenda różnych źródeł, w tym dokumentów historycznych oraz genealogicznych może, choć nie musi, odpowiedzieć na pytanie od kogo, od czego, w jaki sposób i kiedy powstała konkretna nazwa osobowa oraz rozwiać różne dylematy odnoszące się do pochodzenia społecznego albo etnicznego osób noszących miano Kołbut. Bo jak mówił profesor Kazimierz Rymut: „By w sposób prawidłowy podać genezę konkretnego nazwiska, trzeba by śledzić historię danej rodziny. Tak samo brzmiące dzisiejsze nazwiska dwu rodzin mogą mieć bowiem dwie różne genezy”. Natomiast, profesor Aleksander Brückner wielokrotnie pisał, że „my dziś nie rozumiemy znaczenia różnych słów używanych dawniej”.
Roksano, w swoim poście napisałaś: „Proszę o wyjaśnienie pochodzenia nazwiska Kołbut. W moim drzewie występuje ono od przełomu XVIII i XIX wieku. Rodzinna opowieść głosi, że przodkowie mogli przybyć z Litwy.”. Nie wspomniałaś w jakim regionie występowała nazwa osobowa Kołbut na przełomie XVIII i XIX wieku i czy miała ona inne formy graficznego zapisu na przestrzeni czasu. Zatem, wiemy tylko, że wspomniane nazwisko nosiły osoby żyjące gdzieś na obszarze dawnej Polski pod koniec XVIII wieku i na początku XIX wieku. Sugerujesz, że miano Kołbut może pochodzić z Litwy.

Moim skromnym zdaniem aby spróbować wyjaśnić pochodzenie i znaczenie nazwy osobowej Kołbut powinno się spojrzeć na okres staropolski. W opracowaniu Justyny Bąk pt. Diabeł we wczesnonowożytnym folklorze Warmińsko – Mazurskim na tle staropolskiej demonologii ludowej na stronie 364 i dalszych czytam: „(…).Społeczeństwo staropolskie żyło w świecie przesyconym istotami nadprzyrodzonymi. Wiele z nich związanych było ze zjawiskiem śmierci i wyobrażeniami na temat pośmiertnych losów człowieka. Strach związany z demonami, które miały przybywać z krainy umarłych, był ogromny. (…).Najpopularniejszą postacią demoniczną utożsamianą z diabłem był na terenach Prus Książęcych i Warmii alf lub inaczej kłobuk. Demon ten wywodzi się z mitologii germańskiej i bardziej znany jest jako elf. Alfy wyobrażano sobie jako ogniste istoty, które z natury są złe i bardzo mściwe. Zamieszkiwały w domostwach, a dokarmiane przez domowników przysparzały dostatku swoim gospodarzom. Kłobuki, stając się elementem wierzeń ludowych, przeistoczyły się z budzących grozę, występujących często pod postacią ognistych smoków elfów, w demony domowe . Według wierzeń ludowych kłobuki zamieszkiwały dziuple starych drzew. Rodziły się ze zmarłych niemowlęcych płodów (jeśli ktoś chciał wyhodować sobie kłobuka, musiał zakopać zmarły płód pod progiem domu). Gdy po siedmiu dniach, tygodniach, miesiącach (różne wersje) płód ożywał i prosił o chrzest, należało mu odmówić i nakazać być kłobukiem. Można go było spotkać na rozstajach dróg lub podczas ulewy, kiedy przybierał postać czarnej, zmokłej kury. Kiedy gospodarz zdjęty litością przygarniał biedne zwierzę pod swój dach, bywało, że robił interes swojego życia, ponieważ kłobuk – co wyróżniało go spośród innych istot demonicznych – obdarzał swojego dobrodzieja bogactwem. Na ogół sposób, w jaki to czynił, szkodził innym mieszkańcom wsi, bowiem kłobuk wszystko, co znosił do domu gospodarza, a więc pieniądze, mleko, zboże itd., wcześniej wykradał sąsiadom. Sielanka nie mogła więc trwać w nieskończoność. Ludzie, zorientowawszy się w sytuacji, zmuszali gospodarza do wygnania złodziejaszka. Wyrzucony kłobuk stawał się bardzo mściwy i zdarzało się, że w złości potrafił nawet spalić dom. Podobno pędzącego kłobuka nie można było zatrzymywać, ponieważ ze złości obsypywał natrętów wszami. Kiedy biegł, jego ogon iskrzył się jak kometa, a do domu wpadał przez komin. Jak wspomniano, pozbycie się go było niesłychanie trudne, bowiem kłobuk bardzo mocno przywiązywał się do gospodarza i jego rodziny. O tym, jak silny był to związek, może świadczyć służba kłobuka wielu pokoleniom rodziny, u której zamieszkał, i nawet kiedy gospodarz i wszyscy domownicy pomarli, przenosił się do najbliższych krewnych lub przyjaciół rodziny. (…).Jest bardzo prawdopodobne, że kłobuk był regionalnym odpowiednikiem słowiańskiego Latawca. (…).
Renata Dźwigoł w opracowaniu pt. Polskie ludowe słownictwo mitologiczne, które wydane zostało przez Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej w Krakowie w roku 2004, na stronie 19 pisze: „(…). Bywa, że powstałe pod wpływem chrześcijaństwa wierzenia w dusze nie ochrzczonych dzieci, pokutujące pod postacią ptaków, wołające „chrztu! chrztu!”, mieszają się z wyobrażeniami sypiących skrami sporzących demonów domowych: Dzieciuk przyszed na śwat nieżywy i zakopali go pod dźwiyrze, pod próg. A te rodzice go nazy- wajó lotańcym. Włóczy rozmajitość: i psieniundze, i zboże, wszystko znosi. To takie światło jest, takie światło leci. [...] w Kramerowie nazywali latancem, a w Gilowach jachurem. W innych wioskach kłobukiem.(…). Stara, może już prasłowiańska pożyczka orientalna, zapewne jakieś *kalbuk, jest źródłem wyrazu kłobuk, nazwy nakrycia głowy, wysokiej szpiczastej czapki, kapelusza (Sławski SE II, 257-258). Na Warmii, Mazurach i - rzadziej - sąsiednim Mazowszu kłobuk i forma bez metatezy kołbuk są synonimami latańca, nazwy demona znoszącego gospodarzowi zboże lub pieniądze. Dalej, na stronie 20 autorka mówi: „(…). Słownik gwar Ostródzkiego, Warmii i Mazur notuje formy podstawowe kłobuk, kołbuk i ich gwarowe przekształcenia kołbóg, kobuk kołobuk kłobus (por. kyobuk to tako furo, ańi drapaka je, to za ńem take prómńe; a to nie buła wcale kokosz, tło kłobuk abo lataniec, chtóry znosi ludziom żiwność, SGOWM III, 223, 254). Kaszubska, śląska i małopolska forma kłobucb jest wynikiem hiperpoprawności albo adidedacji do rzeczowników z przyrostkiem -uch (Sławski SE II, 257). Kłobuk kołbuk na Warmii i Mazurach oznaczają też złego ducha, diabła … (…). W powiecie przasnyskim kłobuk jest nazwą diabła domowego …(…).”. Natomiast na stronie 25 Renata Dźwigoł pisze: „(…). Kobold jest niemiecką nazwą ducha domowego (Kluge 1967: 386; Lurker 1999: 145). W mitologii germańskiej koboldy były też demonami górskimi i leśnymi, strzegącymi skarbów. Do formy niemieckiej sprowadzają się polskie gwarowe nazwy demona domowego: warmińsko-mazurskie synonimy kłobuka - kobold, cbobołd, cbobut, kobut (SGOWM III, 234), mazowiecka cbobołd (Tomicki 1981: 46), śląskie cbobołt, kobold (KLS III, 740: mapa Demon sporzący dobytek), notowane w Gorcach chobot ‘dawny demon domowy’ (Kobylińska 2001: 15), por. też pochodzące z Lużyc Dolnych kobolh, kobod, kobud, koblik i z Łużyc Górnych kobołtk, skrócone koltlł*, kobołćik, kubołćik, kubosćik, powstała w wyniku ludowej, fałszywej etymologii - kubłowćik (‘duch domowy przysparzający swemu gospodarzowi kubła, czyli własności’), kubuśćik (Czerny 38 1894: 468-469). W Złotowie mówi się: ten ma piniądze, bo mu chobólt nosi (Mańkowski 1923-1925: 87).”.
Profesor Stanisław Czachowski z Uniwersytetu Warmińsko – Mazurskim w Olsztynie w artykule pt. Warmiński Kłobuk między innymi pisze: „Kłobuk – to bajkowy stwór z mazurskich i warmińskich bajań wzięty. Ale w diable zwanym Kłobukiem odnaleźć można bardzo stare ślady mitologii Słowian i dawnych Prusów. (…).Kłobuk – to bajkowy stwór z mazurskich i warmińskich bajań wzięty. Ale w diable zwanym Kłobukiem odnaleźć można bardzo stare ślady mitologii Słowian i Bałtów. Kłobuk wywodzi się z pierwotnego mitu demona domowego (może mieć człowiekowaty kształt) albo z demona leśnego. Zatem Kłobuka należałoby szukać w drzewach dziuplastych. Samo słowo „kłobuk” najprawdopodobniej pierwotnie oznaczało koguta. Nic więc dziwnego, że najczęściej przedstawiany był jako czarny kogut lub zmokła czarna kura. Wedle niektórych podać ludowych Kłobuk lubi spać w beczce z pierzem. Skoro lubi miękkie posłanie, tym bardziej należałoby go szukać w dziuplach z miękkim próchnem. (…). Kłobuk - demon domowy, pochodzący z przyrody (wtedy najpewniej z lasu, choć „kołpak” jako czapka wskazywałby step i najazdy koczowników) albo jako zmarły przodek. (…). Kłobuk to także prasłowiańskie imię własne. Pozostałością jest mazowiecka wieś Kłobukowo, która nazwę wzięła od osadnika o imieniu Kłobuk. Imię „Kłobuk” nie jest niczym nadzwyczajnym, jako że i występowały imiona „Boruta”. Kłobuk przybył z Mazowsza, wtopił się w mitologię Bałtów (Prusów), ze względu na duże podobieństwa mitomologczne i przenikanie się kultur (czarny kolor, zwierzęta-demony przynależne Welesowi). (…).”.
W Tygodniku Angora nr 4/2015 z dnia 25 stycznia 2015 ukazał się artykuł pt. Kłobuk w saku, w którym czytamy: „Od lat badam dzieje mojej rodziny. Wywodzi się z południowej Wielkopolski. Badając księgi parafialne z lat 1823 – 1830 natrafiłem na zapisy w księgach ślubów w języku polskim, gdzie nazwiska przodków pisano jako Kłobuszek, Kłobusek. Nazwisko po roku 1830 ulega zmianie i te same osoby zapisywane są jako Kłobuch, domyślam się, że jakiś pruski urzędnik je zniemczył. (…). (…), rodowód nazwiska jest staropolski i wiedzie od rzeczownika kłobuch, kłobuk, czyli stary słomiany kapelusz, albo nakrycie głowy prawosławnego duchownego. Kłobukiem nazywano też góralski kapelusz, zaś w gwarze kłobuk to zły duch, diabeł domowy ( także kłobut ). W źródłach staropolskich znajdujemy słowo kłobuk w znaczeniu hełm żelazny, a nawet bańki pojawiające się na wodzie. S.B. Linde przypomina, że kłobukiem nazywano rodzaj ziela, a także pąk róży. Znaczenie słowa poszerza „Słownik gwar polskich” J. Karłowicza, gdzie czytamy, że kłobuk, prawdopodobnie import słowacki, to kapelusz pasterzy owiec, kłobuchą nazywano nieraz krowę, a kłobuchem gatunek jastrzębia. Zdrobnienia używane do 1830 roku były równie polskie jak forma zgrubiała augmentatywna, bez naleciałości niemieckich. (…).”.

Chyba zbyt się rozpisałem? Zatem, przyszedł czas na wnioski z przytoczonych przeze mnie informacji. W mojej ocenie, nazwisko Kołbut jest nazwą osobową o niezbyt jasnej etymologii. Można postawić hipotezę, że miano Kołbut pochodzi od przezwiska Kołbut a ono od apelatywu kołbuk / kłobuk w znaczeniach powyżej opisanych. Najbardziej prawdopodobnym wydaje się to, iż kołbut to inna nazwa kłobuka, czyli diabła domowego.

Kończąc dodam kilka słów wyjaśnienia odnoszącego się do pisowni kłobuk, kołbuk, kłobut, kołbut. Moim zdaniem zapis graficzny kłobuk to forma z metatezą, a forma bez metatezy to kołbuk. Metateza to inaczej przestawka - jeden z podstawowych zależnych procesów fonetycznych, polegająca na zmianie kolejności sąsiednich głosek. Forma zapisu graficznego pod postacią kłobut, kołbut z wygłosowym „t” zamiast wygłosowym „k” moim zdaniem może być związana z nieprawidłową wymową głoski „k” w wyniku czego następuje zamiana głoski „k” na głoskę „t” [ k = t ]. Taka wada obecnie nazywana jest parakappacyzm.

Roksano, to tylko moje rozważania, raczej hipotezy o ewentualnej etymologii nazwiska Kołbut. Wnioski i weryfikację pozostawiam Tobie. Może informacje przytoczone przeze mnie pomogą Ci w dalszych badaniach nad genezą nazwy osobowej Kołbut. Może ktoś jeszcze przytoczy inne możliwości pochodzenia i znaczenia wspomnianego miana.

Pozdrawiam – Roman.

[Gawroński_Zbigniew]

Kłobuk to po prostu kapelusz. Schował się ów kapelusz m.in. w nazwie miasteczka Kłobuck i w herbie tego miasteczka:
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/ ... OA.svg.png

Wg pani Marii Malec, autorki "Słownika etymologicznego nazw geograficznych Polski" słowo oznaczało pierwotnie pagórek, górkę.

Słownik warszawski podaje chyba z 10 znaczeń słowa, wspomniane górkę i kapelusz (słomkowy - konkretnie) oraz:
ludową nazwę jastrzębia,
pąk kwiatowy, zwłaszcza różany
"czapka" noszona przez popów
więcierz - rodzaj sieci
dziki seler
i oczywiście zły duszek wodny.

I w zasadzie tu zaczyna się problem.

Czy czasownik kłobotać/ kłobutać/ klapotać/ klepotać = pukać, postukiwać czymś (albo idiomatycznie: służyć jako kościelny dziadek - nie kościelny w dzisiejszym rozumieniu słowa) i podobne stanowią podstawę nazwiska czy słowo kłobuk.


Jest jeszcze imię męskie Mikołaj, które w zdrobnieniach na granicy Litwy i Łotwy przybierało postać Klobes, Klobut (od Klaus), ale to tylko ciekawostka, chyba nie wnosi tu niczego nowego.

[Gawroński_Zbigniew]

Mam nadzieję, że ma pani konto na FB:

https://www.facebook.com/A.Jaimoukha/po ... 117298353/

Jak widać cały obszerny profil poświęcony Czerkiesom i Petyhorze. Jak z merytorycznością linkowanych treści? Niestety nie wiem.

[Peikita]

Dzień dobry, dziękuje serdecznie za poświęcony czas i obszerne wyjaśnienia!

Dodam tylko, że nazwisko występuje w województwie świętokrzyskim. Wywodzi się z jednej parafii (Wszechswiete) aczkolwiek nie ma w niej lat wcześniejszych niż rok 1797. Nie występowało w parafiach sąsiednich, bądź nie ma z nich ksiąg metrykalnych.

Najstarsza osoba z mojego drzewa, która je nosiła urodziła się około 1770r. Do czasów obecnych nazwisko to nie ulegało zmianom, cały czas zapisywane było jako "Kołbut". Potomkowie 'rozeszli" się do sąsiednich parafii i również w dniu dzisiejszym najwięcej osób z tym nazwiskiem mieszka po sąsiedzku, czyli w Ostrowcu Świętokrzyskim.
Nie wiem na ile to wiarygodne dane ale w Polsce ponoć mieszkają tylko 34 osoby z tym nazwiskiem (strona nazwiska-polskie.pl)

Watek litewski do dziś pozostaje tajemnicą

Jeszcze raz bardzo dziękuję i pozdrawiam, miłego dnia!

[Gawroński_Zbigniew]

Kobłuk, a, Im. i p. Kłobuk.
Kobold, a, lin. y I. a. Kobolt bajeczny duch
górski w postaci karła, pilnujący skarbów w bogatych
kopalniach kruszcowych. 2. [K. a. Chobold, Kło
buk] istota z rodzaju duchów postaci ptaka. <Nm.
Kobold. Przejście znaczenia na Kobalt z
wierzenia Nm., że duchy podziemne opiekują ś.
kruszcami >

- tyle: Słownik warszawski. Czyli że ta zamianka liter nie ma znaczenia.

Wg mojej informacji - 191 osób nosi to nazwisko (2015 rok). Największe zagęszczenie w miejscowościach: Gryfino, Łódź, Osiek.

[Peikita]

Panie Zbigniewie, ta liczba 191 odnosi die do nazwiska Kołbut czy Kłobuk ? Bo w mojej rodzinnie niezmiennie występuje Kołbut.

[Gashlug]

Roksano,

według poniższej strony nazwisko Kołbut obecnie nosi w Polsce 40 osób, z czego w powiecie ostrowieckim 29.

http://nlp.actaforte.pl:8080/Nomina/Ndi ... =on&rel=on

[Gawroński_Zbigniew]

Kołbut - 44 Ćmielów, Ostrowiec Świętokrzyski, Skarżysko-Kamienna.
Kłobuk - 5 tylko w Bielawie.
Kobłuk - nie ma w Polsce.
Kłobut - 191 Gryfino, Łódź, Osiek.

[katarzyna9876]

Dobry wieczór Państwu,
poszukuję informacji na temat pochodzenia nazwiska "Wied" .
Najstarszy akt jaki udało się odnaleźć dotyczy przodka Antoniego Wied (pisownia z niemiecka Wud) pochodzi z ksiąg metrykalnych roku 1824 dla miasta Zamościa. Tam stoi zapisane również jakoby ojciec dziecka był starszym podchorążym Pułku Ułanów Wojsk Polskich.
Żadnych innych zapisów metrykalnych w Zamościu nie odnajduje. Po 9 latach rodzina pojawia się w Warszawie - Stare Miasto i tam pozostaje.
Ktoś ma jakiś pomysł gdzie wcześniej szukać? Skąd mógł przybyć w roku 1824?
Katarzyna