Witam,
Ciekaw jestem dlaczego w dawnych rejestrach nazwiska na I wystepowaly razem z nazwiskami na litere J ?
Tutaj mamy dobry przyklad , w rejestrze osob zmarlych z roku 1836
pod literom J wystepuje nazwisko Ignorowicz obok nazwiska Jankowski.
Czy kiedys I bylo wymawiane jako J ?
https://metryki.genealodzy.pl/metryka.p ... =925&y=444
Pozdrawiam Witek :)
Jak dawniej temu wymawiano litere I ?
Moderatorzy: elgra, Galinski_Wojciech, maria.j.nie
Jak dawniej temu wymawiano litere I ?
kiedyś nie używano w piśmie litery Jot, pisano y albo i
pozdrawiam
BasiaS
BasiaS
Jak dawniej temu wymawiano litere I ?
Chyba do końca lat 20. XIX w. w polszczyźnie nie stosowano litery jot (używano liter i oraz igrek).
Czyli (w zależności od miejsca w wyrazie) litera „i” mogła być czytana jak albo jak [j], a litera „y” jak [y] albo [j].
Czyli (w zależności od miejsca w wyrazie) litera „i” mogła być czytana jak albo jak [j], a litera „y” jak [y] albo [j].
Pozdrawiam
Andrzej
PS. Na znak, że moje tłumaczenie zostało zaakceptowane, proszę edytować pierwszy post, dopisując w temacie – OK (dotyczy działu tłumaczeń).
https://genealodzy.pl/PNphpBB2-viewtopic-t-59525.phtml
Andrzej
PS. Na znak, że moje tłumaczenie zostało zaakceptowane, proszę edytować pierwszy post, dopisując w temacie – OK (dotyczy działu tłumaczeń).
https://genealodzy.pl/PNphpBB2-viewtopic-t-59525.phtml
Witku, dobry wieczór.
Napisałeś: „Ciekaw jestem dlaczego w dawnych rejestrach nazwiska na I występowały razem z nazwiskami na literę J ?”.
Wikipedia mówi: J (minuskuła: j) (jot, jota) – dziesiąta litera alfabetu łacińskiego, trzynasta litera alfabetu polskiego. Pierwotnie była jedynie wariantem graficznym litery I. W pisowni polskiej J służy głównie do zapisu półsamogłoski przedniej /j/ (niesylabicznego i). W alfabecie łacińskim J występuje od XII w., w polskim występuje od XVII w.
W zasadzie informacja znajdująca się w Wikipedii jest odpowiedzią na Twoje pytanie.
Jeżeli jesteś zainteresowany poznaniem historii litery j ( jota ), to proponuję Ci zapoznanie się z rozprawą doktorską Macieja Malinowskiego pt. „Ortografia polska od II połowy XVIII wieku do współczesności. Kodyfikacja, reformy, recepcja” ( Uniwersytet Śląski w Katowicach 2011 r. ). Znajdziesz w niej bardzo przystępnie opisaną historię litery J oraz jej stosowanie w przeszłości i obecnie.
Link do elektronicznego wydania wspomnianej przeze mnie rozprawy doktorskiej:
http://www.sbc.org.pl/Content/93088/doktorat3218.pdf
Przyjemniej lektury – Roman.
Napisałeś: „Ciekaw jestem dlaczego w dawnych rejestrach nazwiska na I występowały razem z nazwiskami na literę J ?”.
Wikipedia mówi: J (minuskuła: j) (jot, jota) – dziesiąta litera alfabetu łacińskiego, trzynasta litera alfabetu polskiego. Pierwotnie była jedynie wariantem graficznym litery I. W pisowni polskiej J służy głównie do zapisu półsamogłoski przedniej /j/ (niesylabicznego i). W alfabecie łacińskim J występuje od XII w., w polskim występuje od XVII w.
W zasadzie informacja znajdująca się w Wikipedii jest odpowiedzią na Twoje pytanie.
Jeżeli jesteś zainteresowany poznaniem historii litery j ( jota ), to proponuję Ci zapoznanie się z rozprawą doktorską Macieja Malinowskiego pt. „Ortografia polska od II połowy XVIII wieku do współczesności. Kodyfikacja, reformy, recepcja” ( Uniwersytet Śląski w Katowicach 2011 r. ). Znajdziesz w niej bardzo przystępnie opisaną historię litery J oraz jej stosowanie w przeszłości i obecnie.
Link do elektronicznego wydania wspomnianej przeze mnie rozprawy doktorskiej:
http://www.sbc.org.pl/Content/93088/doktorat3218.pdf
Przyjemniej lektury – Roman.