Pochodzenie nazwisk (cz.7)

[HenningT]

Dziękuję bardzo za odpowiedź...

Jednak nie do końca się zgadzam, że Skup to inaczej robotnik dniówkowy, podieńszczyk. Znaczy jak najbardziej tak... ale Skup, Skupie, o których pytam to rodzina szlachecka herbu Belina ze wsi Skupie na Podlasiu. Nazwa wsi pochodzi właśnie od nazwiska Skup. Trochę mi się to kłóci z wyrobnikiem...

Zemłowie z kolei to szlachta herbu Topór. Do dziś żyją we wsi Zemły... Myślałem, że Zemło to litewskie nazwisko szlachcica przyjętego do polskiego herbu, a tu niemiecka bułeczka... Może przodkowie Zemłów mieli młyny w państwie krzyżackim?

Tomasz

[Gawroński_Zbigniew]

Dziękuję bardzo za odpowiedź...

Jednak nie do końca się zgadzam, że Skup to inaczej robotnik dniówkowy, podieńszczyk. Znaczy jak najbardziej tak... ale Skup, Skupie, o których pytam to rodzina szlachecka herbu Belina ze wsi Skupie na Podlasiu. Nazwa wsi pochodzi właśnie od nazwiska Skup. Trochę mi się to kłóci z wyrobnikiem...

Zemłowie z kolei to szlachta herbu Topór. Do dziś żyją we wsi Zemły... Myślałem, że Zemło to litewskie nazwisko szlachcica przyjętego do polskiego herbu, a tu niemiecka bułeczka... Może przodkowie Zemłów mieli młyny w państwie krzyżackim?

Tomasz

Zawsze, no prawie zawsze tak jest, że istnieje nie jedna a kilka lub o wiele więcej ścieżek pochodzenia nazwiska. Bardzo cieszy mnie, że dołożył pan inne możliwe ścieżki. Podrążę swoimi sposobami podany tutaj trop.


-=-=-=-==-


Jest okazja by dokleić następne nazwiska i moje ich interpretacje:

Wątruk (Watruch, Bontruk) - chyba zaskoczę. Wszystkie te słowa pospolite to nazwy własne placka chlebowego z posypką serową albo przed pieczeniem posmarowanego jakimś dżemem. Przy czym ten daleki wschód dla nazwiska jest raczej dość bliski. W nam bliższych czasach watruch,wątruch, watruszka/batruszka i podobne to po prostu sernik.

Budziejewski. Aż dziwne. To nazwisko najprawdopodobniej również od sera pochodzi. Nasz bundz to rusiński budz. Całą masę protosłowiańskich imion z podstawą budz/będź/ bądź (np. Budzisław, Będzimir, Bądźsłąw (Bęsław)) - pominę.

Gawrzydek to mały Gaweł. Imię serbskie. Czy gdzieś jeszcze takie zdrobnienie funkcjonowało? Przypuszczam że tak. Choćby czeskie Hawranek, Hawžinek. Samo imię ma korzenie kornwalijskie i walijskie i oznaczało „Celta albo Rzymianina = niemiejscowego” (od Gallus = Celt, Rzymianin = ktoś nie stąd”).

Sekrecki. Sekret, te sprawy. Tak być może, ale ja uważam, że część nazwisk Sekrecko - podobnych to spolszczone z niemieckiego nazwiska o podstawie Saker (z wariantami) = mniej więcej: Sokołowski.

Bors. Nazwisko jest pochodzenia najprawdopodobniej węgierskiego o korzeniach kaukaskich Bors/Bor’z = Wilk, albo starowęgierskich od imienia męskiego Bors = mały jastrząb.

[Karbowska_Marianna]

Proszę o wyjaśnienie nazwiska Dziemian.

[Wladyslaw_Moskal]

Dziękuję bardzo za odpowiedź...

Jednak nie do końca się zgadzam, że Skup to inaczej robotnik dniówkowy, podieńszczyk. Znaczy jak najbardziej tak... ale Skup, Skupie, o których pytam to rodzina szlachecka herbu Belina ze wsi Skupie na Podlasiu. Nazwa wsi pochodzi właśnie od nazwiska Skup. Trochę mi się to kłóci z wyrobnikiem...

Zemłowie z kolei to szlachta herbu Topór. Do dziś żyją we wsi Zemły... Myślałem, że Zemło to litewskie nazwisko szlachcica przyjętego do polskiego herbu, a tu niemiecka bułeczka... Może przodkowie Zemłów mieli młyny w państwie krzyżackim?

Tomasz

Witam,

inna hipoteza, ale slowianska, silnie wspiera Twoje dociekania i wyjasnia pochodzenie nazw; zemła = bułka.
Oto wpis Pani prof. Aliny Naruszewicz-Duchlińskiej:
"Nazwisko Zemła ma dwie możliwe podstawy, (z których druga została zbudowana na kanwie pierwszej): 1. zemleć, czyli: a) mieląc zetrzeć, b) zetrzeć się,
2. zemła – ‘bułka’, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VIII, s. 442.
Nazwa osobowa mogła być pierwotnie przezwiskiem młynarza lub piekarza.
Może pochodzić także od nazwy miejscowej Zemły (ta od zemleć) - Jan Siwik, „Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 781) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku: Zemła vel Zemło herbu Topór, 1600 r., Zemły, pow. siedlecki, woj. lubelskie, pow. oszmiański, woj. wileńskie."
http://www.genezanazwisk.pl/content/zem%C5%82a

Pozdrawiam - Wladyslaw

[Gawroński_Zbigniew]

Proszę o wyjaśnienie nazwiska Dziemian.

http://www.name-doctor.com/name-demetri ... 57086.html

http://www.ufolog.ru/names/order/Дзема

Dz'iema (Дзема) = białorusko-litewski wariant, zdrobnienie od Dementij (Дементий). To od starogreckiego "Dēmḗtrios (Δημήτριος)" = poświęcony Demeter, to od "Dēmḗtēr (Δημήτηρ)", które jest złożeniem "gê (γῆ)" (proto-albański / iliryjski "* dže / dhe") (ziemia, ziemia, kraj, gleba) +" mātēr (μᾱτηρ) mḗtēr (μήτηρ) (matka, źródło, pochodzenie).

[Wladyslaw_Moskal]

Dzień dobry. Proszę o wytłumaczenie pochodzenia nazwisk : Bors, Budziejewski,Gawrzydek, Sekrecki wszystkie nazwiska występują w woj. łódzkim. Janina

Witam,

wg mojej hipotezy, "bors" to celtycko-staroslowianska nazwa barszczu. Tak jak "żur" w sloiku, mozna w wielu krajach kupic klarowny "bors" na zupe, ale w butelce.

Nazwisko Bors wystepuje w Polsce i w wielu krajach Europy;
http://nlp.actaforte.pl:8080/Nomina/Ndi ... wisko=Bors
https://forebears.io/surnames/bors

W Polsce od I w. p.n.e. do IV w. n.e. w okolicach Pruszkowa istniał starozytny, Mazowiecki Okręg Metalurgiczny [nazwa wspolczesna] i był to drugi po świętokrzyskim, ośrodek wytopu żelaza w Europie Środkowej;
https://pl.wikipedia.org/wiki/Muzeum_St ... Pruszkowie
Niestety, ale Barszczowie nie mieli i nie maja nic wspolnego z Wandalami, ktos tu przesadzil z powiazaniami.

Wlasnie w tym rejonie Prapolacy sezonowo [tylko latem] pracujacy przy wytopie zelaza przez setki lat, spozywali ulubiona potrawe, ale nazywana juz po polsku... barszcz.

Tych, ktorzy przygotowywali barszcz zwano juz Barszcz i niektorych, juz wtedy uwazano za szlachetnych bo poswiecali sie dla innych.

Tym sposobem od nazwisk Bors i Barszcz powstaly takze szlacheckie nazwiska Barszcz, Barszczewicz, Barszczewski, Barszczyk, Barszczyński;
http://nlp.actaforte.pl:8080/Nomina/Ndi ... ki&join=on

Pozdrawiam - Wladyslaw

[ROMAN_B]

Proszę o wyjaśnienie nazwiska Dziemian.

Marianno, witaj.

Etymologia nazwisko Dziemian.

Do już podanych genez nazwiska Dziemian dołożę jeszcze jedną etymologię, która może wyjaśnić pochodzenie nazwy osobowej Dziemian.

Profesor Kazimierz Rymut mówił: „By w sposób prawidłowy podać genezę konkretnego nazwiska, trzeba by śledzić historię danej rodziny. Tak samo brzmiące dzisiejsze nazwiska dwu rodzin mogą mieć bowiem dwie różne genezy”. Skoro nic nie wiadomo to podam inną genezę nazwiska Dziemian. Według mnie nazwa osobowa Dziemian jest nazwiskiem prostym i równym imieniu Dziemian. To najłatwiejsza część etymologii.
Profesor Maria Biolik z Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Warmińsko – Mazurskiego w Olsztynie, w opracowaniu pt. Formy wschodniosłowiańskie imion męskich używanych w dobrach ofiarowanych zakonowi kamedułów wigierskich w 1668 roku pisze: „Król Polski Jan Kazimierz w roku 1667 ofiarował zakonowi kamedułów wyspę Wigry położoną na Jeziorze Wigierskim wraz z królewskim dworem myśliwskim oraz rozległe tereny puszczańskie. Ziemie objęte darowizną jeszcze w okresie późnego średniowiecza stanowiły część terytorium plemiennego Jaćwingów, później oddzielały Zakon Krzyżacki od Litwy, a po roku 1422 ( pokój nad jeziorem Melno ) zostały włączone w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego. (…).Celem mojego artykułu jest ukazanie wpływów językowych wschodniosłowiańskich w imiennictwie chłopów osiadłych w dobrach kamedułów wigierskich w 1668 roku. Materiał ograniczono do dokumentu z 1668 roku, aby ukazać osadnictwo wschodniosłowiańskie na tym terenie, przed podjętą przez zakon kamedułów kolonizacją Puszczy Przełomskiej i Perstuńskiej.” – strona 5, 6. Na stronie 8 w rozdziale noszącym tytuł „Imiona wschodniosłowiańskie używane w formach podstawowych autorka pisze: „W dokumencie poświadczono 19 imion wschodniosłowiańskich używanych na tym terenie w formach podstawowych. Są to takie imiona jak: (…).Dziamian (IV: 6), Dziemion (IV: 7), por. Demian, cerk. Diemiam, łac. Damianus, pol. Damian (MM 205-206). Imię na pograniczu polsko-białoruskim było używane w formach: Damjan, Demian, Demianko, Diemian, Domian, Dziemian (IPB 79). (…)”. Maria Biolik dodaje: „(…).Niektóre imiona wschodniosłowiańskie zostały poświadczone w dokumencie z 1668 roku w różnych formach obocznych fonetycznie, np. (…). Dziemian (2) // Dziemion (2), (…). W zapisach imion można zauważyć także zwężoną wymowę samogłoski a przed spółgłoską nosową, np. Dziemian // Dziemion, (…).”. – strona 10. [ Acta Neophilologica, XVIII (2), 2016 ].

Konkludując, nazwisko Dziemian z dużą dozą prawdopodobieństwa jest mianem prostym równym wschodniosłowiańskiemu imieniu Dziemian. Imię Dziemian odpowiada polskiemu imieniu Damian i było używane na pograniczu polsko – białoruskim.

Pozdrawiam – Roman.

Ps.
Damian, imię męskie pochodzenia greckiego. Wywodzi się od imienia bogini Damii czczonej w Epidaurze, od słowa dámios, démios, oznaczającego: lekarz ludowy oraz
od greckiego słowa damaon, oznaczającego: poskromiciel, pogromca, lub uzdrowiciel.

[Gawroński_Zbigniew]

O nazwisku Bors jeszcze uwag kilka.

Przyjmę, że to rdzennie „stąd” nazwisko bez niesłowiańskich wpływów.
Boršьna to czeska sakwa podróżna na podręczną żywność. Znana jest w różnych minimalnych odmianach na całej słowiańszczyźnie: Ta powstała od prasłowiańskiego boršьno = zapasy na drogę.

Boršьno znane jest we wszystkich dzisiejszych językach słowiańskich z nieznacznymi obocznościami: (braszno, breszno, polskie obrok/borszno/boroszno rusińskie boroszno, łużyckie braszn’ja itd . [Stąd słynne henrykowskie „ja pobruszę”]. Słowiańską lichą mąkę, bo w istocie te suche zapasy na drogę to była prymitywna kasza, borszno wchłonęli Goci tworząc własne „baris-einz” = „przyrządzony z jęczmienia” i dalej od nich wsiąkło przez łacinę (farina) do średniowłoskiego far, faris = kasza jęczmienna, dalej do niemieckiego farsch = nadzionko. Najmniej 3/4 z cytowanych przykładów podchodzi pod barsz/borsz/barszcz tj. polewkę z kaszy.


Borsz/braszno od 13 wieku zamieniło się wiatyk = pokarm podróżnych, a wiek później już zmieniło znaczenie na wiatyk = pokarm duchowy na wieczną drogę. W 17 wieku borsz/broszno zmienił znaczenie na Święto Bożego Ciała. Do dziś Braszanczewo po chorwacku, Braszance po bułgarsku to wspomniane Święto albo Hostia wystawiana na widok publiczny. W Polsce obecnie i chyba od kilkuset lat, ksiądz idzie do chorego umierającego z wiatykiem, niosąc go w Bursie. [Powyższe jest krótką syntezą hasła w słowniku prasłowiańskim. W tekście ze względów praktycznych pominąłem zapis cyrylicą i czeskie znaki gdzie się dało.]

-=-=

Edit. Nie dawał mi spokoju ten Bors. Napisałem wyżej, że jest to imię węgierskie o korzeniach kaukaskich. To jednak nie tak. Kaukaski Bors jest pochodzenia węgierskiego, a nie na odwrót jak napisałem. Szlachecki ród Borsów [jastrząb jęczmienny - cokolwiek to znaczy] wywodzi się z Arpadów. Liczni Borsowie migrowali z prowincji Borsa (s z ogonkiem) na pograniczu rumuńskio węgierskim na Kaukaz w czasie prześladowań osmańskich gdzie było spokojniej, a nie na odwrót. Zbieżność imion z kaukaskim wilkiem jest wtórna.

[Karbowska_Marianna]

Fascynujące wieści i bardzo prawdopodobna historia wczesnego osadnictwa. Serdecznie dziękuję za bardzo obszerne wyjaśnienie. Pozdrawiam Marianna z Dziemianami w tle.

[Karbowska_Marianna]

Bardzo proszę o wyjaśnienie nazwisk:
Jucejko
Filonowicz
Reniewicki.
pozdrawiam Marianna

[ROMAN_B]

Marianno, witaj.

Rozważania o etymologii nazwiska Jucejko, Filonowicz, Reniewicki.


Nazwisko Jucejko.

Nazwa osobowa Jucejko z dużą dozą prawdopodobieństwa zbudowane jest z tematu słowotwórczego Jucej albo Juc oraz formatu -ko albo -ejko. Można to zapisać w następujący sposób:
1. Jucej + ko = Jucejko;
2. Juc + ejko = Jucejko.
Zatem, miano Jucejko może być derywatem, utworzonym przy pomocy przyrostka -ko albo -ejko. W języku polskim sufiks -ko tworzy zdrobnienia rzeczowników rodzaju nijakiego; na przykład szkiełko, pudełko, lusterko, uszko. Zatem, przyrostek ten tworzy nazwy rzeczy [ przedmiotów ] mniejszych od nazwy podstawowej. Poza tym przyrostek -ko tworzy derywaty [ pochodne ] od imion [ rzadko ]. Przykładem niech będą imiona: Jaśko < Jaś < Jan; Ignaśko < Ignaś < Ignacy; Staśko < Staś < Stanisław; Bolko < Bolesław [ od dwuczłonowego, słowiańskiego imienia Bolesław ]; Janko < Jan. Tak więc, tworzy też zdrobnienia imion. W przypadku zdrobnionego imienia Bolko przyrostek -ko w imieniu Bolko jest wynikiem latynizacji [ wpływu łaciny ] albo [ w innych wypadkach ] – wpływów Kresów Wschodnich. W Polsce jedynym oficjalnym imieniem z przyrostkiem -ko jest Mieszko [ współcześnie ponad 900 nosicieli ]. Etymologia [ pochodzenie ] tego imienia nie jest pewna.
Sufiks -ko [-ко ] występuje w nazwiskach ukraińskich, białoruskich. Zatem, występował na dawnych Kresach Polski. Nazwiskami ukraińskimi z tym sufiksem są nazwiska typu: Czako, Gajko, Kaśko, Poskrobko. Natomiast nazwiska białoruskie zakończone przyrostkiem -ko, to jedne z najczęściej spotykanych nazwisk: Aniśko, Chwiećko, Mojsiuszko, Panasko, Rećko. Przyrostek -ko pełnił też funkcję patronimiczną, to jest tworzenie przezwisk, nazwisk od nazwy osobowej ojca. Tak więc, przyrostek ten tworzy też pojęcie osoby mniejszej lub relacji przynależności między ojcem i synem. Przyrostek -ko w przezwiskach lub nazwiskach nie jest w zasadzie polskim sufiksem. Do języka polskiego nazwy zakończone na -ko [ oraz -o ] dostały się przez język ukraiński oraz białoruski. W języku ukraińskim sufiks ten tworzy zdrobniałe formy imion, na przykład Pieczko – od imienia Piotr. Sufiks -ko uważany jest jako wariant polskiego przyrostka -ek. Widać jest to dobitnie w imieniu Krzys(z)tek oraz w imieniu Krzys(z)tko. Przyrostek -ek najczęściej występował w nazwach osobowych Małopolski a przyrostek -ko rozpowszechniony był na dawnych wschodnich ziemiach Polski. Można powiedzieć, że nazwiska z przyrostkiem -ko bardziej są pochodzenia ukraińskiego, białoruskiego niż polskiego. Zatem imiona, nazwiska i przezwiska zakończone sufiksem -ko w zasadzie pochodzą z terenów zamieszkałych przez Rusinów. Niemniej jednak w języku polskim, ukraińskim oraz białoruskim sufiks -ko ma utrwaloną pozycję w systemie słowotwórczym.
Nazwisko Jucejko może być też derywowane przy pomocy białoruskiego sufiksu -ejko, który jest obok przyrostka -ko jednym z najczęstszych sufiksów tworzących nazwiska białoruskie. Z przyrostek -ejko jest pewien problem. Cząstka –ej- może być integralną częścią przyrostka -ejko ale też może być częścią rdzenia apelatywu i zawsze trzeba mieć to na uwadze przy rozpatrywaniu pochodzenia konkretnej nazwy. Zatem, tematem słowotwórczym nazwiska Jucejko mogą być dwa rdzenie, to jest: Jucej- oraz Juc-. Tylko jakie jest ich pochodzenie i co one znaczą? Wyraz Jucej jest derywatem zakończonym bardzo rzadkim sufiksem -ej, który należy do zdrobnień. Przyrostek -ej występował na dawnych Kresach Południowych [ pogranicze białorusko – litewsko – polskie ]. Tak więc, słowo Jucej jest zdrobnieniem jakiegoś innego wyrazu. W naszym przypadku występuje on w rdzeniu nazwiska Jucejko a to mówi nam, że może on być przezwiskiem lub imieniem [ nazwiska ukraińskie i białoruskie w dużej mierze są nazwiskami odojcowskimi ]. Zatem rdzeń Jucej- może być zdrobniałym przezwiskiem albo zdrobniałym imieniem, inaczej mówiąc skróconym imieniem [ Juc + ej = Jucej ]. Zdrobnienie to mogło pochodzić albo od imion złożonych, słowiańskich, z członem Juc, albo od imion chrześcijańskich. W okresie staropolskim na Kresach Południowych rozpowszechnione były formy zdrobnień, spieszczeń imion skróconych, np. Misiej [ Miszej ]. Tak wiec, imię Jucej to prawdopodobnie rzadko używane zdrobnienie przez nieczęsto w imionach zdrobniałych występujący przyrostek -ej i nie nadawane oficjalnie w metrykach. Utworzone prawdopodobnie zostało od imienia metrykalnego w wyniku jego dezintegracji [ pnie hipokorystyczne powstały na skutek mutylacji ( uszczuplenia ) podstawy i mają postać początkowej części imienia ]. Dla zilustrowania takiego procesu posłużę się postacią nazwy osobowej Matej, która powstała od pełnego imienia Mateusz [-ej: Matej < Mateusz ]. Drugim przykładek obrazującym ten proces jest nazwa osobowa Marejka(o), która została utworzona od pełnego imienia Marek [-ejka(o): Marejka(o) < Marek ]. Takie nazwy osobowe nazywane są nieoficjalnymi antroponimami odimiennymi.

W Polsce od XIII wieku znane i popularne było imię Judyta, które też miało oboczną [ skróconą ] formę Juta, Jutka, Judka. Jako nazwisko imię udokumentowane w roku 1445. Od XV wieku była też znana i używana męska nazwa osobowa Juta. Od tych mian powstały takie nazwiska jak: Juc, Jucenko, Jucewicz, Jucejko, Jucek, Jucka, Jucko, Juckiewicz i podobne. Zatem, nazwisko Jucejko prawdopodobnie pochodzi od zdrobniałego imienia Jucej i może być w pierwotnym znaczeniu nazwiskiem odojcowskim [ sufiks -ko ]. Jucej to ojciec a syn Jucejko. Drugi wariant powstania nazwiska Jucejko zakłada, że: powstało ono od zdrobniałego imienia Jucejko - nazwisko proste, równe imieniu Jucejko.

Oczywiście to tylko moja robocza hipoteza, raczej moje rozważania na temat ewentualnej etymologii nazwiska Jucejko. Uważam, że nazwisko to ma niezbyt jasną etymologię i trudną do jednoznacznego sprecyzowania.
Reasumując, nazwisko Jucejko i pierwsza osoba je nosząca może mieć zarówno korzenie Polskie [ pogranicze ], Białoruskie, Ukraińskie [ Rusińskie ]. Ustalenie jaka jest prawda o etnicznym pochodzeniu nazwiska wymaga dokładnej kwerendy genealogicznej i trochę badań historycznych a ewentualną weryfikację hipotezy o pochodzeniu nazwiska pozostawiam Tobie.


Nazwisko Filonowicz.

Z dużą dozą prawdopodobieństwa miano Filonowicz zostało utworzone za pomocą sufiksu -owicz od tematu Filon- [ Filon + owicz = Filonowicz ]. Tak więc nazwa osobowa Filonowicz jest derywatem z przyrostkiem -owicz. Deszyfrując to nazwisko powinno się zacząć od początku. Przyrostek -owicz zaliczany jest to cząstek patronimicznych, a więc Domasławowicz to dawniej 'syn Domosława'. Sufiks ten w okresie staropolskim występował w postaci -owic. Pod wpływem języka ruskiego [ język ukraiński, język białoruski ] cząstka ta przyjęła formę -owicz.
Wanda Szulowska w artykule pt. Nazwiska z sufiksem -(ow)ic(z)/-(ew)ic(z) w parafii św. Wojciecha w Poznaniu (XVII–XVIII wiek) na stronie 179 pisze: „(…).Jak się wydaje w XVII–XVIII w. mamy do czynienia ze zmianą funkcji sufiksu -(ow)ic(z)/-(ew)ic(z) na znacznym obszarze Polski z pierwotnie patronimicznej, wskazującej na relacje syn ― ojciec, na strukturalną, polegającą przede wszystkim na dziedziczeniu bez zmiany nazwiska z tym formantem, ale też na tworzeniu nazwiska uznawanego za lepsze, odbiegające od często apelatywnej podstawy ― zgodnie ze stereotypem nazwiska miejskiego, niezależnie od tego, co wykazują badania. (…).” [ Instytut Slawistyki Polska Akademia Nauk w Warszawie; DOI: 10.14746/psj.2014.XXVII.14 ].

Reasumując, pierwotnie nazwa osobowa Filonowicz może wskazywać na relację syn – ojciec [ nazwisko patronimiczne ]. Inaczej mówiąc Filonowicz to syna Filona [ ojciec Filon ]. Z drugiej strony miano Filonowicz może być nazwiskiem strukturalnym, tak zwanym mianem ulepszonym, uznawanym z lepsze, które powstało od pierwotnego miana Filon.

Filon to imię męskie pochodzenia greckiego, gr. Φιλων [ Filon ], które pochodzi od φιλεω [ fileo ] – "kochać" i oznacza "kochający". Patronem tego imienia jest św. Filon, wspominany razem ze św. Agatopodem.


Nazwisko Reniewicki.

Nazwa osobowa Reniewicki może być mianem odmiejscowym. To jest pochodzić od nazwy wsi Raniewo [ gmina Prabuty, powiat kwidzyński, województwo pomorskie ].
http://www.kwidzynopedia.pl/index.php?title=Raniewo



Marianno, to tylko moje rozważania hipotezy o ewentualnej etymologii nazwiska Jucejko, Filonowicz, Reniewicki. Wnioski i dalsze badania nad pochodzeniem wspomnianych mian pozostawiam już Tobie. Może moje informacje pomogą Ci w tych badaniach.
Może ktoś doda inne informacje lub poda inne genezy nazwisk o które pytasz w swoim poście?

Pozdrawiam – Roman.

[Karbowska_Marianna]

Bardzo dziękuję za pomoc i pozdrawiam. Marianna

[marcin_kowal]

Witam ponownie,
w związku z prowadzonymi przeze mnie badaniami genealogicznymi prosze o próbe wytłumaczenia pochodzenia nazwiska Wańczyk.
Zwracam uwagę, że występuje ono przede wszystkim na terenach gdzie istniało osadnictwo Wołoskie.
Pytam, bo wg badania DNA chromosomy Y, pojawiły się połaczenia nazwiska Stręciwilk z Wołoszyn oraz Wańczyk (Słowacja).
O ile uwazam że nazwisko nazwisko Wołoszyn było wczesniej niż Stręciwilk (jakiegos Wołoszyna przemianowano na Stręciwilka w wyniku jakis okoliczności) to nie mam kompletnie pojęcia co z Wańczykiem.


za pomoc serdecznie dziękuję


ps
kilka słów o moich badaniach i ustaleniach DNA:
Potwierdzona najstarsza europejska haplogrupa l2, dokladnie mutacja I2a2b (L38/S154) -> S2606 -> PH1237 i za miesiąc medę wiedział więcej przewidywana bardzo rzadka BY25359
"Haplogrupa I jest najstarszą dużą haplogrupą w Europie i najprawdopodobniej jedyną, która się tam pojawiła (poza bardzo niewielkimi haplogrupami, takimi jak C1a2 i głębokie podklasy innych haplogrup). Haplogrupa IJ przybyłaby z Bliskiego Wschodu do Europy około 35 000 lat temu, a następnie przekształciła się w haplogrupę I wkrótce potem. Zostało to potwierdzone w starożytnym teście DNA, że pierwsi Homo sapiens, którzy skolonizowali Europę podczas okresu oryniackiego (45 000 do 28 000 lat temu), należeli do haplogrup CT, C1a, C1b, F i I.

Uważa się, że I2 (M438 / P215 / S31) powstało podczas późnego paleolitu, w okresie ostatniego maksimum glacjalnego (LGM) , który trwał około 26.500 do 19.000 lat temu. I2 pojawił się prawdopodobnie w Europie Zachodniej, chociaż nie można określić jej dokładnego regionu pochodzenia, ponieważ paleolityczni Europejczycy byli nomadycznymi łowcami-zbieraczami. Najstarszą próbką I2 odzyskaną ze szkieletów archeologicznych jest 13.500-letni mężczyzna z Grotte du Bichon w Szwajcarii związany z kulturą Azilian (patrz Jones i wsp. (2015) ). Jego matczynym rodowodem był U5b1h. Od października 2016 r. Przetestowano 15 mezolitycznych próbek europejskiego Y-DNA. Wśród nich należała haplogrupa C1a2 (w Hiszpanii), jedna do F (w Niemczech), dwie do I * (we Francji) i sześć do I2 (Luksemburg i Szwecja), w tym do I2a1 * (P37.2), I2a1a1a (L672), I2a1b (M423) i I2c2 (PF3827). Macierzyńskie (mtDNA) linie, które nosili, to U2e, U4, U5a1, U5a2 i U5b. Cztery próbki z Rosji należały do ​​Y-haplogroup J *, R1a1 (2x) i R1b1a. Pokazuje to, że istnieje już pewna różnorodność wśród mezolitycznych linii europejskich, chociaż wiele z tych linii (C1a2, F, I *, J *) jest obecnie niezwykle rzadkich. Haplogroup I2a wydaje się pochodzić z okresu neolitu jako wielki zwycięzca z powodów, które nie są jeszcze jasne."
"Haplogrupa I2a2 (P214)
I2a2 ( S33 / M436 / P214, P216 / S30, P217 / S23, P218 / S32, L35 / S150, L37 / S153, L181) był znany jako I1c do 2005 r. I I2b do 2010 r. Jest on związany z pre-Celto- Germańczycy z północno-zachodniej Europy, tacy jak budowniczowie megality (5000-1200 pne). Jego wiek został oszacowany pomiędzy 21 000 a 13 000 lat, co odpowiada epipalitycznemu okresowi.

I2a2 występuje w większości Europy i wydaje się mieć dystrybucję na całym kontynencie przed przybyciem neolitycznych rolników. Do tej pory zidentyfikowano kilka mezolitycznych próbek I2a2, głównie Mathiesona i in. (2017) . Dotyczy to osób z południowych Niemiec (M223 z ok. 7200 pne), Żelaznej Bramy między Serbią a Rumunią (Z161 z około 6200 pne), Łotwy (CTS10057 z około 5500 pne) i południowo-wschodniej Ukrainy (L699 z ok. 5400 pne) i L701 z c. 5200 BCE).

Pozostałości z kultury neolitycznej Sredny Stog (4500-3500 pne) na Ukrainie i kultury chalkolitycznej kulistej amfory (3400-2800 pne) z Ukrainy i Polski zostały również zbadane przez Mathiesona i in. (2017). Wszystkie sześć osobników z amfory kulistej należało do haplogrupy I2a2. Głębszy klad został zidentyfikowany tylko dla dwóch z nich, a oba należały do ​​gałęzi CTS10057, w tym jeden pozytywny dla mutacji Z161. Mieszkańcy Sredny Stog nosili mieszankę linii I2a2, R1, R1a i R1b. Dwie osoby I2a2a należały do ​​subklatek CTS10057 i L701. L701 znaleziono również w epoce miedzi w Bułgarii. Inne osobniki I2a2a znaleziono również w Neolithic Scotland (L1195 i CTS10057), Neolithic Spain (CTS616 i Z161) i Neolithic Hungary (CTS10057).

We wczesnej epoce brązu I2a2a znaleziono w południowej Rosji podczas kultury Jamna (L699), na Węgrzech (L1229) i w Niemczech (L38). To bardzo stare rozproszenie i jego stosunkowo niska częstotliwość współczesna bardzo utrudnia ocenę tego, co stało się z każdą gałęzią przed późną epoką brązu lub epoką żelaza.

Obecnie szczyt I2a2 osiąga w środkowych i północnych Niemczech (10-20%), krajach Beneluksu (10-15%) oraz w północnej Szwecji. Występuje również u 3 do 10% mieszkańców Danii, wschodniej Anglii i północnej Francji. Rzadko występuje w Norwegii, z wyjątkiem południa, gdzie wpływy duńskie były najsilniejsze historycznie."
https://cache.eupedia.com/images/conten ... up-I2b.gif

Haplogrupa I2a2b (L38 / S154)
I2a2b (dawniej I2b2) mogło pojawić się wkrótce po ostatnim maksimum lodowcowym, może 17 000 lat temu. Większość jej gałęzi wyginęłaby i przetrwała tylko jedna z patriarchą żyjącym w epoce brązu, prawdopodobnie w Niemczech. Najstarsza znana próbka L38 pochodzi z kultury Unetice w środkowo-wschodnich Niemczech 4000 lat temu. Cztery z sześciu próbek z 3000-letniej Jaskini Lichtensteinów w środkowych Niemczech również należały do ​​L38 +. Jaskinia była częścią kultury Urnfield z epoki brązu.

Opierając się na randze STR, uważa się, że ta linia rozprzestrzeniła się z Niemiec do Anglii przez Belgię w późnej epoce żelaza z celtyckimi kulturami Hallstatt i La Tène . I2a2b jest zatem w zasadzie alpejską haplogrupą. Obecnie I2a2b ma dystrybucję głównie ograniczoną do Alpejskich Włoch (szczególnie Piemontu), Szwajcarii, Niemieckiej Nadrenii, Gór Harzu, Niderlandów, wschodniej Francji i Wysp Brytyjskich (z wyjątkiem Kornwalii i Walii). Wyizolowane próbki zostały znalezione w zachodniej Hiszpanii, na Węgrzech, w Rumunii, Bułgarii, środkowej Turcji i na Ukrainie, wszystkie miejsca zasiedlone przez alpejskich Celtów.

Rozkład I2-L38 pasuje dość dobrze do haplogrupy R1b-U152 na północ od Alp. Obie haplogrupy występują również na niskich częstotliwościach na Węgrzech, w Rumunii, Bułgarii i środkowej Turcji, prawdopodobnie odzwierciedlając migrację La Tène Celtów w trzecim wieku pne ( patrz mapa ). R1b-U152 jest kojarzony zarówno z Celtami z Europy Środkowej (Unetice, Urnfield, Hallstatt, La Tène), jak iz osobami z Italic. We Włoszech I2-L38 jest ograniczone do regionu alpejskiego, głównie północno-zachodniego, gdzie osiedliły się plemiona galijskie, i prawdopodobnie I2-L38 zostało przywiezione do Włoch przez migracje celtyckie wiele wieków po przybyciu plemion italskich z Alp Region Dunaju. Ludzie I2-L38 byliby zatem autochtoniczni w regionie pomiędzy Alpami, centralnymi Niemcami i Niskimi krajami i zostali zasymilowani w społeczeństwie celtyckim w okresie Hallstatt lub La Tène."
https://www.eupedia.com/images/content/ ... ne_map.gif

https://www.eupedia.com/europe/Haplogro ... -DNA.shtml

Tak w skrócie, po mieczu jestem bezpośrednim potomkiem twórców malowideł z Lascaux https://pl.wikipedia.org/wiki/Lascaux_(Akwitania),
poźniej szczątków rodziny odnalezionej w grocie Lichtenstein.
https://sites.google.com/site/haplogrou ... stein-cave

[Gawroński_Zbigniew]

O nazwisku Jucejko i pozostałych moich uwag kilka.

Juc to litewska „kaszanka” gryczana napchana w sprawiony żołądek owczy z mielonym, rozdrobnionym mięsem baranim, boczkiem i cebulą. Obecnie jest to danie narodowe Białorusinów. Resztę wspaniale wyłożył pan Roman.


Nazwisko Filonowicz. W sumie tylko dodam jedno zdanie. Na Kresach stare, a pełne nazwiska - czyli właśnie takie zakończone na icz, nicz - bardzo często świadczą o szlacheckim pochodzeniu je noszących.


Nazwisko Reniewicki.
Moim zdaniem jest to jednak nazwisko o charakterze przezwiska od czasownika: renić = siać najwcześniej ze wszystkich w otoczeniu/ kosić/ zbierać plony itp... „Kto reni - temu się zieleni!”

=-=-=-=-=

Wańczyk, wańczos, wączos, wanszos, wandszos, wasiłek, wasiłka, szujka - to są nazwy specjalnie sporządzanych klepek służących do budowy beczek. Sporządzało się je z zewnętrznej przylegającej do kory drewna łupiąc drewno promieniście i odrzucając cały środek. Tak wybrane klepki gwarantowały beczkom, że te nie będą się rozsychały.
Moim zdaniem nazwisko Wańczyk to prosty apelatyw i może być przezwiskiem jakiegoś zdolnego bednarza. To oczywiście obok jedynej kanonicznej wersji etymologii tego nazwiska tj od imienia męskiego Jan/Iwan.

-=-=
Nazwiska/imiona z wilkiem w końcówce to moim zdaniem zeslawizowane imiona gockie. Problem w tym, że jeszcze do nich nie dotarłem a jest ich dokładnie 381. Słowo "wilk" w imieniu oznaczało pierwotnie posłannika Wodana/Odyna i oznacza dosłownie "srogi" = wojownik. Stręciwilk najszybciej pokrywa mi się to sensem i wymową z imieniem Storulf = Waleczny+ wojownik/wilk. Problem polega w tym że te imiona są bardzo do siebie podobne i z gockiego przenikały do nordyckich saksońskich francuskich i dookoła Macieju plącząc się między sobą w czasie i kulturach. To oczywiście tylko hipoteza.

[Wladyslaw_Moskal]

Bardzo proszę o wyjaśnienie nazwisk:
Jucejko
Filonowicz
Reniewicki.
pozdrawiam Marianna

Witam,

jeszcze jedna hipoteza o pochodzeniu nazwiska Jucejko.

Patrzac na mape wystepowania bardzo rzadkiego nazwiska Jucejko w Polsce, wg prof. K. Rymuta w 2002 r nosilo to nazwisko w Polsce tylko 17 osob;
http://nlp.actaforte.pl:8080/Nomina/Ndi ... ko=jucejko
wystepuje ono tylko w woj. podlaskim i byc moze wszyscy sa bliskimi krewnymi.

W tym samym rejonie wystepuje tez rzadkie nazwisko Jacejko;
http://nlp.actaforte.pl:8080/Nomina/Ndi ... ko=Jacejko
ktore mozna wywodzic od imienia i nazwiska Jacek, na co wskazuje sasiedztwo nazwisk Jacek i Jacejko[= zdrobnienie] w woj. podkarpackim;
http://nlp.actaforte.pl:8080/Nomina/Ndi ... isko=Jacek

Pozdrawiam - Wladyslaw