serroz pisze:Dzięki,pani Ewo. O nazwisku Budukiewicz pani już pisała we wcześniejszej odpowiedzi,od siebie dodam,że prawdopodobnie nazwisko Budukiewicz pochodzi z Litwy,bo tam dotychczas są ludzi o podobnym nazwisku,ale z trochę innym ogonkiem.Z kolei znam kilka osób w Polsce o takim nazwisku i właśnie oni mówią,że ich ród pochodzi z Litwy.Ale coś się mi wydaje,że w nazwisku Budukiewicz jest rosyjski ślad,jeżeli wziąć pod uwagę drugą połowę tego nazwiska,mianowicie "kiewicz",to co ono może oznaczać,oprócz powszechnie znanego?
Pozdrawiam,Siergiej. :roll:
Witaj!
O pochodzeniu sufiksów -ewicz/- owicz w polskich (i nietylko) nazwiskach wyjaśnia poniższy fragment z dzieła B. O. Unbegaun " Russian Surnames" :
"...Nazwiska polskiego pochodzenia w rosyjskiej onomastyce występują znacznie rzadziej niż pochodzenia białoruskiego i ukraińskiego, a asymilacji one ulegały w znacznie mniejszym stopniu. Przyczyny tego, to:
1. Tereny polskie były włączone w skład Imperium Rosyjskiego stosunkowo późno (1795r) i znajdowały się w tym stanie trochę więcej niż jeden wiek - do 1917 r.
2. Wysoko rozwinięta kultura, silna świadomość narodowej tożsamości i inna, rzymsko-katolicka religia.
3. Łaciński alfabet używany w polskim języku silnie skomplikował rusyfikację polskich nazwisk, w porównaniu z ukraińskimi i białoruskimi, zapisywanymi cyrylicą.
Wiadomo jednak, że część polskich nazwisk ulegała ukrainizacji w warunkach izolowanego bytowania na Ukrainie, ale znacznie częściej ukraińskie i białoruskie nazwiska podlegały polonizacji ze względu na to, że przyłączenie się do polskiej kultury i religii w okresie polskiego panowania na Ukrainie i Białorusi uważano za wzrost prestiżu. Między grupami etnicznymi polskimi, ukraińskimi i białoruskimi ciągle następował proces wzajemnej wymiany nazwisk, dlatego nieraz trudno, a czasem jest to niemożliwe aby rozgraniczyć precyzyjnie uch pochodzenie, szczególnie gdy chodzi o nazwiska kończące się na -ski i na -owicz.
Typowe polskie sufiksy to: - ski/-cki i - owicz/-ewicz.
1.
Sufiks _ski/-cki jest najbardziej rozprzestrzeniony. Początkowo nazwiska z tym sufiksem były charakterystyczne dla szlachty i podstawą ich były nazwy posiadłości. To przydawało tym nazwiskom prestiż społeczny, w rezultacie czego ten sufiks rozprzestrzenił się wśród niższych warstw społeczeństwa, utrwaliwszy w ten sposób pogląd , że jest to wyróżniający sufiks onomastyczny polskich nazwisk.
Tym należy tłumaczyć popularność tego sufiksu wśród innych grup etnicznych mieszkających na terytorium wielonarodowej Rzeczypospolitej - Ukraińców, Białorusinów i Żydów. Należy zauważyć, że przyjmowane przez przedstawicieli tych grup nazwiska zakończone na -ski/-cki przyjmowały też charakterystyczne dla polskich nazwisk akcentowanie przedostatniej sylaby.
Taką tendencję można zanotować i wśród rosyjskich nazwisk, gdyż z czasem tylko niewielka ilość nazwisk rosyjskich arystokratycznych rodów zachowała rosyjskie akcentowanie na pierwszej lub ostatniej sylabie (np. B'яземский i Трубецкòй).
2.
Drugi charakterystyczny dla polskich nazwisk sufiks to - owicz/-ewicz. Należy zauważyć, że w takiej postaci, on jest nie polskiego, a ruskiego (tj białorusko-ukraińskiego) pochodzenia. Rdzennie polską formą jego to
-owic/-ewic. Podczas gdy nazwiska na -ski/-cki uważano jako szlacheckie, to socjalny wydźwięk nazwisk na -owic/-ewic oceniano niżej.
N
a terenie księstw ruskich (dzisiejsza Ukrainia i Białoruś), odwrotnie, odpowiednie nazwiska na -owicz/-ewicz (po ukraińsku: -owycz/-ewycz) uważane były od dawna jako bojarskie (szlacheckie). Kiedy po Unii Lubelskiej w 1569 r. przywileje szlachty polskiej zostały przeniesione na ukraińskich i białoruskich feudałów, sufiks -owicz/-ewicz, obok sufiksu -ski/-cki (po ukraińsku -skij/-ckij) zaczął wskazywał na szlachetne pochodzenie, i bardzo szybko wyparł polski sufiks -owic/-ewic. Ten ostatni podlegał dodatkowo dyskryminacji, gdyż w wielu polskich dialektach (gwarach) wymawiało się
c zamiast
cz, przyjętego do języka literackiego, i
w porównaniu do sufiksu -owicz/-ewicz sufiks -owic/-ewic oceniano jako dialektowy, "ludowy" i w konsekwencji socjalnie niski. Rozpoczęte w XVI wieku szybkie rozpowszechnienie się sufiksów -owicz/-ewicz doprowadziło do tego, że
w 1574 roku po raz ostatni użyto w polskim szlacheckim nazwisku sufiksu -owic.
W taki to sposób polskie nazwiska na -owicz/-ewicz dzielą się na trzy grupy:
a) Przyswojone ukraińskie nazwiska typu: Doroszewicz, Juchnowicz, Klimowicz, Łukowicz.
b) Przyswojone białoruskie nazwiska typu: Fedorowicz, Mickiewicz, Sienkiewicz.
c) Rdzennie polskie nazwiska typu Antoniewicz, Bartoszewicz, Grzegorzewicz, Jędrzejewicz, Szczęsnowicz, Wąsowicz.
Ale jest też duża grupa nazwisk na -owicz/-ewicz, nie poddająca się temu uproszczonemu podziałowi (np. pochodzące od niechrześcijańskich dawnych imion słowiańskich).
Wszystkie te nazwiska, bez względu na niepolskie pochodzenie sufiksów -owicz/-ewicz , podlegały tak wielkiemu polskiemu wpływowi, że teraz we wszystkich rdzennie ukraińskich i białoruskich nazwiskach na -owicz/-ewicz stosuje się polskie akcentowanie na przedostatnią sylabę..". 
