Ad.
Barancorlibis
Występowanie nazwiska Barancorlibis nie poświadcza
Słownik nazwisk… pod red. Kazimierza Rymuta opracowany w latach 1992–1994, na podstawie materiałów Rządowego Centrum Informatycznego PESEL - Powszechny Elektroniczny System Ewidencji Ludności (K. Rymut,
Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych, PAN IJP, Kraków 1994).
Trudno też, bez zaświadczeń historycznych, objaśnić etymologię konkretnego nazwiska, które powstało w określonym czasie i w określonym miejscu na podłożu istniejącego wówczas i używanego słownictwa, imion chrzestnych i nazw geograficznych. Gdy na dodatek językiem metryk była łacina. Powstawały wówczas np. nazwiska od fragmentów modlitw kościelnych czy wezwań modlitewnych i inne
nazwiska klesze.
W stuleciach dawniejszych, gdy w księgach metrykalnych aż roi się od osób, nie mających żadnych nazwisk, czasami oznaczano je bliżej różnymi sposobami. Mógł zatem ksiądz dobrodziej mianem
Barancorlibis nazwać dziecię kogoś, kto nosił miano
Baran (jak sugeruje Ewunia) lub kogoś, kto wydał mu się słabiutkim, chudziutkim barankiem (Bożym)?
Taka może być prawdopodobna geneza nazwy własnej, jaką podaję na podstawie własnych li tylko domniemań, ale nie musi. Nie wykluczone, że badając dalej historię własnego rodu natrafisz na zaświadczenia historyczne, które w sposób bardziej oczywisty i dobitny wskażą na pochodzenie miana przodka, i wyjaśnisz zagadkę nazwiska swojej praprababci.
Pozdrawiam serdecznie –
Lidia
