Zamiana, zmiana nazwisk w aktach metrykalnych..

[Szymański_Wojciech]

Twórcza krytyka, domeną świata nauki jest.
Toteż pożądane byłoby jakiekolwiek merytoryczne odniesienie się do tez, metody badawczej oraz wniosków, zamieszczonych w pracy badawczej na temat roli Internetu jako narzędzia pozyskiwania informacji o charakterze onomastycznym (na przykładzie informacji zmieszczonych we wpisach z lat 2008-2015 na forum „genealodzy.pl”- podforum „Pochodzenie nazwiska” oraz forum „forgen.pl” - podforum „Etymologia nazwisk”).

Zamieszczanie takich ogólnikowych opinii, jak przytoczone, nie popartych żadną merytoryczną argumentacją, moim skromnym zdaniem, obniża tylko prestiż i wiarygodność naszego forum, niczemu nie służy i nie jest dobrym przykładem wypowiedzi publicznej.
Chętnie, zatem, zapoznam się z Waszymi wypowiedziami zawierającymi cokolwiek konstruktywnego na poparcie Waszej interpretacji, a nie tylko ogólną oceną, dyskredytującą badanie pracownika naukowego.

Łączę pozdrowienia i życzę miłego dnia –
Lidia

Jak widać powyżej dyskusja nieco się rozjechała wkraczając na ryzykowne tory oceny walorów rozprawy, która z tematem głównym wiążę się raczej pośrednio. A temat to frapujący: beztroska naszych przodków i ich otoczenia w posługiwaniu się (urzędowym!) nazwiskami. Każdy z takich przypadków trzeba rozpatrywać indywidualnie; niektóre dadzą się objaśnić inne - zupełnie nie!
A oto garść przykładów z mego rodzinnego genealogicznego doświadczenia. Kategoria I : PECHIN zmienia się na PEKINA; SAUER - na KWAŚNIEWSKĄ; KARABAN - na KARABAŃSKIEGO lub KARABANOWSKIEGO. To zapewne chęć uniknięcia problemów w wymową (francuską -1), zatarcie tożsamości (2), czy - zwykły snobizm (3) !?.
Ale co zrobić z taką sytuacją z XIX-XX w., kiedy ktoś żeni się jako ZIELIŃSKI, aby po pewnym czasie stać się MIZIELIŃSKIM i pod tym nazwiskiem spłodzić ze ślubną małżonką jedynego syna. Żeby było trudniej, syn ów zachowuje aż do śmierci nazwisko MIZIELIŃSKI, natomiast jego poślubiona na krótko w pocz. XX w. małżonka używa nazwiska ZIELIŃSKA (jakoby po mężu!?).
Tyle w ogromnym skrócie zarysowanej złożoności problematyki stojącej przed amatorem badającym kilku zwykłych mazowiecko-warszawskich rodzin
Wyrazy solidarności z wieloma podobnie doświadczonymi!

Wojciech Szymański

[henryk22]

W XIX w. nie było żądnych "urzędowych" nazwisk, wszystko zależało od miejscowego proboszcza. Nie było nawet urzędowych nazw miejscowości. Nawet takie miasto jak Chełm, często było zapisywane jako "Hełm" i to w urzędowych pismach biskupstwa chełmskiego.

Henryk

[Janiszewska_Janka]

Przepraszam, już milczę

[Szymański_Wojciech]

W XIX w. nie było żądnych "urzędowych" nazwisk, wszystko zależało od miejscowego proboszcza. Nie było nawet urzędowych nazw miejscowości. Nawet takie miasto jak Chełm, często było zapisywane jako "Hełm" i to w urzędowych pismach biskupstwa chełmskiego.

Henryk

To nie całkiem tak! Proboszczowie prowadzili również Księgi Stanu Cywilnego, wcielając się tym samym w rolę urzędników. A że czasem popełniali ewidentne błędy w pisowni nazwisk - to całkiem inna sprawa, niż temat toczonej tu dyskusji. Już nie raz na Forum była mowa o przyczynach takich sytuacji.

Wojciech Szymański

[diabolito]

Walor naukowy tej pracy jest dla mnie dyskusyjny

Cieszę się, że nie tylko ja mam takie wrażenie

― Grzegorz

Chyba większości osób krytykujących to opracowanie umknęło jedno zdanie tam zamieszcone:
"Jaki zatem obraz ewolucji nazwisk wyłoni się na podstawie analizy wpisów na genealogicznych forach internetowych? Celem niniejszego szkicu jest
próba odpowiedzi na to pytanie."
Tyle i aż tyle jaki był cel opracowania.

Pozdrawiam,
Robert

[Janiszewska_Janka]

Przepraszam, już milczę

[Virg@]

[…] A temat to frapujący: beztroska naszych przodków i ich otoczenia w posługiwaniu się (urzędowym!) nazwiskami. Każdy z takich przypadków trzeba rozpatrywać indywidualnie; niektóre dadzą się objaśnić inne - zupełnie nie! […]

[…] Zmiany nazwisk były różne i jako użytkownicy tego forum daliśmy wiele przykładów […] Każdy przypadek całkowitej zmiany nazwiska przez naszego praprzodka stopuje nas w poszukiwaniach […]

Janino i Wojciechu,

trudno się z Wami nie zgodzić.
Mam jednak odmienne zdanie co do „beztroski naszych przodków i ich otoczenia w posługiwaniu się (urzędowym!) nazwiskami”.
Wcześniej nazwy osobowe (np. przydomki, pranazwiska, przezwiska i nazwiska) występujące od średniowiecza w dokumentach archiwalnych, opierały się na prawie zwyczajowym, które w stosunku do nazwiska (dziedziczonego po ojcu przez dzieci, obejmującego cały ród, rodzinę lub generację oraz przyjmowania nazwiska męża przez żonę) skrystalizowało się w końcu XVI w.
A w okresie stabilizacji nazwisk, praktyka w sposobach nabycia (zmiany) nazwiska, zwłaszcza na wsi, była po prostu bogata . Nazwisko mogło przechodzić nie tylko z ojca na syna, ale z teścia na zięcia. Inny sposób (nazywany ekonomicznym) polegał na tym, że osoba nabywająca dane gospodarstwo, chałupę lub pole była nazywana nazwiskiem dotychczasowego właściciela.
Był jeszcze inny sposób, nie tak znowu rzadki - przyjmowanie przez mężczyznę nazwiska kobiety (w tym przypadku już nie po jej ojcu, czyli teściu), lecz przejmowanie przez kolejnego jej męża, nazwiska męża pierwszego, gdy jako wdowa wychodziła za mąż ponownie. Przykłady zmiany nazwiska przez tzw. „przyżenienia się” opisała kiedyś w artykule O nazwiskach Mazurów Wieleńskich słów kilka, Katarzyna Krüger na Wortalu „GenPol”:
Najciekawszym przypadkiem dziedziczenia jest przejmowanie przez różne osoby nazwiska Wyrwa, tak drogą „normalną” ojciec – syn, jak i przez przyżenienie się. Paweł Wyrwa żyjący w latach 1667-1729, przejął nazwisko po swoim ojcu, jego synowie występują jako Maciej Lalisz (1705-77), Jakub Wyrwa (1714-42), Wojciech Buś (1718-76) i Tomasz Gryfel (1721-59).
I n t e r e s u j ą c y [podkreślenia moje L.] jest tu fakt nie zmiany nazwiska przez jego synów [M. Lalisz, J. Wyrwa, W. Buś i T. Gryfel] lecz dziedziczenia go przez drugiego męża jego drugiej żony. Wyglądało to w sposób następujący: druga żona wspomnianego Pawła Wyrwy, Regina Gozdziówna, wyszła ponownie za mąż za Pawła Pikta nazwanego „Wyrwa”, po jej śmierci pojął on za żonę Agnieszką Kazimirusównę. Ich syn występuje jako Jan Wyrwa (1745-?). Wspomniana Agnieszka zostając wdową ponownie wychodzi za mąż w 1743 za Pawła Kukuca, który „dziedziczy’”, ponownie nazwisko Wyrwa, ten natomiast biorąc drugi ślub z Magdaleną Helmikowną w 1755 przekazuje je swojemu synowi Pawłowi (1762-p.96) (linia świeższa), a z niego przechodzi ono bezpośredni na jego syna Michała (1790-?).

Dobrze jest znać przykłady z którymi wcześniej borykali się inni .
Mam nadzieję, że te które przytoczyłam powyżej, poprawią Wam samopoczucie i wzmocnią Wasz optymizm oraz zapał do dalszych poszukiwań.

Łączę serdeczności –
Lidia

[henryk22]

W XIX wieku była już zasada, że nazwisko dziedziczy się po ojcu, ale i tak nazwisko łatwo można było zmienić. Metryka była potrzebna przy zawierania małżeństwa, ale przy zgłaszaniu urodzin dziecka żaden dokument ojca nie był wymagany, wpisywano takie nazwisko jakie zostało podane.
Ale nawet przy ślubie była luka, bo metrykę można było zastąpić aktem znania. Spotkałem zapis (par. Pawłów pow. Chełm, akt 16/1813), że panna młoda zamiast metryki, przedstawia akt znania od wójta, „ktory examinował świadkow co ią do chrztu trzymali iż skonczyła rok siedemnasty wieku swego”. Chrzestni są na miejscu, więc nie pochodzi z odległej miejscowości, a mimo to zamiast metryki ma akt znania. Jak później ustaliłem pochodziła z sąsiedniej parafii, której kościół był oddalony około 10 km, odległość łatwa do pokonania nawet w tamtych czasach. Nazwisko panieńskie jakie podała było wymyślone, niewystępujące w jej parafii, więc wątek się urywa, nie można ustalić jak się naprawdę nazywała.
Przypadek zmiany nazwiska znalazłem w parafii Biskupice Lubelskie, żeni się (akt 17/1837) Józef Szewczuk „w przytomności Błażeja Tomali i Kazimierza Tomali stryiów niżey wyrażonego Szewczuka albo Tomali Józefa”. Tak więc, młodzian urodził się jako Szewczuk, a bracia jego ojca podają nazwisko Tomala (urobione od imienia ich ojca Tomasza). Dzieci z tego małżeństwa, zgłaszane były pod nazwiskiem Tomala. Jak się przekonałem, wszyscy z tej rodziny w aktach ślubu mieli nazwisko Szewczuk, a dzieci zgłaszali pod nazwiskiem Tomala i w ten sposób powstał ród Tomalów, którego w tej parafii w XVIII w. nie było. Myślę, że był nadmiar Szewczuków we wsi i trzeba było się jakoś odróżnić. To tak jak Bachleda dodaje sobie „Curuś”, żeby się odróżnić od innych Bachledów z Zakopanego. A w XIX w. prościej było zmienić nazwisko, bo wystarczył brak sprzeciwu proboszcza.

Pozdrawiam
Henryk

[Arek_Bereza]

Wróciłem z lasu, internet jest więc odpisuję, Lidii zwłaszcza 
Skupię się na kilku aspektach, na egzegezę po prostu szkoda czasu. Nie wiem podobnie jak kilka wypowiadających się powyżej osób czemu/ komu miałby służyć ten artykuł. Ale miło się czyta, jakaś wiedza podstawowa się przebija, jest przyjemnie, jest coś starego (metryki), coś nowego (internauci), coś pożyczonego (uczone zwroty typu wyekscerpowany brrrrrr). Po lekturze trochę się zdziwiłem, że to nie jest artykuł psychologiczny tylko językoznawczy, bo mam wrażenie skupiania się głównie na emocjach forumowiczów.
Poniżej kilka szczegółowych problemów.
Tytuł – czyli świadomość użytkowników forów w zakresie nominacji antroponimicznej oddaje to co autor opisuje (widać, że świadomość czasem jest a czasem jej brak – przyznaję, że odkrywczość tego wniosku zaskoczyła mnie). Nie widzieć jednak czemu autor odchodzi od tytułu pracy i zadaje dodatkowe pytanie przewodnie nie do końca jednak z tytułem związane: Jak wyglądał proces kształtowania się i ewolucji nazwiska na podstawie analizy wpisów na genealogicznych forach internetowych ? Obraz ewolucji to już chyba trochę inny problem niż opis świadomości (więc jaki jest cel prawdziwy, wykazać wiedzę/ niewiedzę/ świadomość czy pokazać jak ewoluowały nazwiska wg użytkowników).
Użytkownik – to kolejny problem, dla niektórych może i błahy ale tak na czuja kolosalny niestety definicyjnie. Jeśli traktujemy publikację jako felieton do kawy i dla zabawy (bo też śmiesznie jest przecież momentami i dobrze się czyta, poza obowiązkowymi zwrotami obcojęzycznymi, które niestety stanowią dla wielu warunek sine qua non naukowości), to nie ma się co czepiać terminologii, ale tu mamy artykuł naukowy. Kogo autor opracowania ma na myśli ? Na kim badanie prowadzi ? Zaczyna w tytule od użytkowników forów ale już w angielskim opisie podkreśla, że wpisy z dwóch forów „reprezentują zbiorowy głos polskich genealogów amatorów” (serio? Reprezentują?). Potem jest tylko ciekawiej, bo genealodzy amatorzy przeistaczają się w genealogów (w końcu co za różnica użytkownik, który po prostu się zainteresował szukaniem przodków i chce drzewko narysować, doświadczony poszukiwacz, genealog amator czy genealog (jeden czort). Facet z wykrywaczem metalu to już archeolog, archeolog amator czy poszukiwacz ? A może pożyczył sprzęt od szwagra na weekend, bo dzieciaki zakopały wisiorek mamy w ogródku ? Przepraszam, skojarzenie może nieadekwatne ale takie mi do głowy przyszło na gorąco. 
Z powodu nierozróżniania tych grup powstają ciekawe kwiaty. Są wg autora tacy genealodzy (a więc jak dla mnie profesjonaliści, mający wiedzę, mający czasem wykształcenie, mający doświadczenie, sorki za brak naukowej definicji), którzy nie wiedzą o ewolucji nazwisk i tacy, którzy nie mają pojęcia o źródłach niemetrykalnych. Czy to prawda ? Szczerze wątpię ale przyjmijmy, że może jakiś by się znalazł, co abecadła nie przeczytał i już można stwierdzić, że autor prawdę napisał (tylko jaka to prawda? Że się jeden na stu trafił zawodowiec, który tego nie wiedział ?).
Definicji genealoga, genealoga amatora, poszukiwacza, użytkownika brak a szkoda, bo to rozróżnienie uwiarygadniałoby autora. Brak też systematyczności w nazewnictwie. Nie podejmuję się napisania tych definicji (nie jestem naukowcem) ale pewnie każdy tu czuje mniej więcej do której grupy by się zaliczył. Z góry napiszę by rozwiać wątpliwości - nie jestem nawet genealogiem amatorem tylko internetowym poszukiwaczem chwili szczęścia w rozwiązywaniu swoich i cudzych zagadek. Nie sklasyfikuję nikogo z użytkowników tego forum w żadnej grupie (użytkownik, poszukiwacz, genealog amator, genealog), bo nie mam prawa i narzędzi oceniających. Każdy może użyć własnej wyobraźni i doświadczenia w byciu tu i ocenić jak wielu (rząd wielkości) jest tu genealogów, genealogów amatorów czy uzytkowników.
Kogo więc autor opisuje, na kim badanie przeprowadza ? Czy zadaje sobie trud choćby zróżnicowania tych grup (na podstawie stażu na forum, liczby postów – wiem to bardzo nierzetelne mierniki, ale jak nie ma żadnych to chyba i te mogą odrobinę pomóc).
Zdziwienie użytkowników (litościwie genealogów pominę) - szkoda, że przy okazji wszystkich poszczególnych zdziwień autor nie odesłał (bez tłumaczenia) konkretnie do pozycji gdzie zdziwiony znalazłby naukowe wytłumaczenie. Czy na pewno na każde takie zdziwienie autor znalazłby naukową odpowiedź ? Może nie zawsze dziwimy się, bo lenie jesteśmy i nie chce się nam poszukać ? Może jednak szukamy, kopiemy, pytamy i nikt nie daje racjonalnej odpowiedzi? Specjalistą nie jestem, ale nie pamiętam by powstało takie dzieło niezwykłe opisujące tworzenie się (ewolucję) nazwisk dla całej Polski w rozbiciu na dekanaty (już o parafiach nie wspomnę), gdzie każdy może sobie zajrzeć i po herbacie. Za to pewnie takich artykułów jak omawiany powstają setki.
Podsumowanie – czyli Jak widzą proces kształtowania się i ewolucji nazwiska genealodzy amatorzy?
I autor nie pisze jak oni widzą proces, tylko mówi, że jedni mają wiedzę a inni nie mają, że jest świadczona pomoc, że fora spełniają rolę edukacyjną, że tematyka kształtowania się nazwiska nie stoi w centrum zainteresowań badaczy historii rodzinnej (choć chwilę później dowiadujemy się, że czasem stoi), że użytkowników interesuje motywacja zmiany i że sprawa budzi silne emocje. Czyli w końcu gdzie jest podsumowanie, jak widzą proces kształtowania się i ewolucji nazwiska ?
Rażą takie drobiazgi jak:
„Nie udało się ustalić liczby użytkowników forum genealodzy.pl”, nie udało się, bo autor nie wszedł w kontakt z administratorem (była o tym mowa w wątku, który przyniósł artykuł na forum, tylko odnaleźć go nie mogę). Czy w ogóle poprosił o opinię administratorów na temat zróżnicowania użytkowników, o wskazówki ?
„Nie ulega wątpliwości, że rozwój globalnej sieci stanowi wyzwanie dla współczesnej humanistyki, w tym również dla językoznawstwa i onomastyki.” – czy onomastyka nie jest przypadkiem działem językoznawstwa ?
Tyle okiem internetowego genealogicznego poszukiwacza bez doświadczeń naukowych 

[Sroczyński_Włodzimierz]

a po co się miał kontaktować z administratorem?
https://genealodzy.pl/members.phtml
zarejestrowani na dziś wg ww 50815

mnie boli kwestia cytowań:)
tj samowolnego skracania nicków
nie z powodów ambicjonalnych:)
tylko z rozprzestrzeniania wrażenia, że jeśli coś wygląda na imię i nazwisko , to należy ukryć bo "coś grozi"..tym chyba się autor kierował

"Wasz SW":)))))

[Virg@]

Arku,

miło, że zechciałeś mi odpisać, włączając się tym samym w merytoryczną dyskusję o przytoczonej pracy, co jest dobrym przykładem właściwej wypowiedzi publicznej .
Gdybyś wcześniej nie ograniczył się jedynie do wypowiedzi oceniającej, że „Walor naukowy tej pracy jest dla mnie dyskusyjny”, tej dyskusji by nie było.

Pozdrawiam i życzę miłego dnia –
Lidia

P.S.

Ad.: „Nie udało się ustalić liczby użytkowników forum genealodzy.pl”, nie udało się, bo autor nie wszedł w kontakt z administratorem (była o tym mowa w wątku, który przyniósł artykuł na forum, tylko odnaleźć go nie mogę).

Ad.: Kim są Użytkownicy serwisu i forum „Genealodzy.PL”?
Sama też jestem bardzo ciekawa. I wcześniej dałam już na to dowód.

Ad.: A kim ja jestem?

Najlepiej odpowiem na to pytanie słowami poety (Zenona Waldemara Dudka):

"Kim jestem?
To pytanie dotyka gwiazd.
Zatrzymuje, nie można się od niego uchylić!
Pierwsza odpowiedź: nie wiem.
Kolejne myśli krążą wokół Słońca,
życia i gwiazd –
ludzi, których kocham.
Pytanie stoi wciąż otwarte,
a ja mam ciągle coś nowego
do powiedzenia –
i wypowiadam.
I to jest ważniejsze dla mnie niż
konwencjonalny życiorys.”

Kim jestem? Pytanie stoi wciąż otwarte…

„Po ojcu smukłość mam postawy,
Powagę na świat spojrzenia,
Po matce skłonność do zabawy
I chęć do gawędzenia.”
/Goethe/

Lidia Maria (w generatywnej fazie tożsamości), córka Marianny Michaëlii (w domu nazywanej Mania), która była córką Cecylii, która była córką Marianny, która była córką Franciszki.

[Łukasz_Ruba]

Witam,
w najstarszych metrykach moi przodkowie nosili nazwisko Rubiński (wieś Augustów w pow. Kozienickim). Na przełomie lat 1831-33 wszyscy potomkowie zmienili nazwisko na Ruba.
Franciszek Rubiński w akcie ślubu z 1817 i w aktach dzieci do 1830 figurował jako Rubiński. Po 1833 roku jego nowo narodzone dzieci zapisywane były już jako Ruba. Również dzieci urodzone przed 1831 zaczęły figurować w metrykach ślubu i urodzenia swoich dzieci jako Ruba.
Domyślam się, że może to mieć jakiś związek z Powstaniem Listopadowym, ale z tego co mi wiadomo chłopi raczej nie uczestniczyli w tym powstaniu.
Czy ktoś spotkał się z podobną zmianą nazwiska?

Pozdrawiam
Łukasz

[henryk22]

Spotkałem coś podobnego na przełomie XVIII i XIX w. Myślę, że to była nieudana próba dodania sobie "ski", czyli że pierwotne było Ruba. Dlaczego nastąpił powrót do poprzedniego nazwiska ? Może był odgórny nacisk przeciwko przybieraniu przez chłopów szlacheckich nazwisk.

Henryk

[S_Kajzer]

Witam,

Od paru lat probuje odtworzyc genealogie rodziny Polinkiewiczow z Brzeznan. Udalo mi sie dotrzec do poczatku XIXw do Wojciecha Polinkiewicza (zmarl 1827). Jednak z Wojciechem zaistniala pewna zagadka co do jego zony.

Wojciech Polinkiewicz mial co najmniej piecioro dzieci. W aktcie chrztu pierwszego dziecka Jana (ur. 1803) matka jest podana jako Mariana Klimkowna. Kolejne dziecko Wojciecha, Rosalia (ur. 1806) w aktcie chrztu matka jest podana jako Marianna Okopiska.

Patrzac na te akta sprawa wygladala by prosta, zona Wojciecha Polinkiewicza w 1803r byla Maria Klimowicz ona zmarla prawdopodobnie miedzy 1803-1805 i Wojciech sie ozenil ponownie tym razem z Maria Okopiska. Jednak sprawa nie jest taka prosta poniewaz Wojciech i Maria Okopiska mieli co najmniej troje dzieci razem ale w 1820r urodzil sie Stanislaw Polinkiewicz syn Wojciecha i Marii Klimakowicz.

Zastanawialem sie nad ta zagadka przez dluzszy czas. Wyjasnienia jakie mi przychodzily do glowy to, ze to byl zwykly blad ablo ze Maria byla nieslubnym dzieckiem jakiegos Klimakowicza i Okopskiej dlatego wymiennie u niej stosowane byly te nazwiska.

Niestety w metrykach nie podano bardziej szczegolowych informacji na temat rodzicow Marii ktore moglybym potwierdzic czy Maria Klimakowicz i Maria Okopiska sa ta sama osoba. W metrykach tez nie moglem znalesc inne wpisy gdzie pojawialo sie nazwisko Okopiski lub Klimakowicz.

Przejzawszy metryki koscielne (RK i GK) zaczalem przegladac Metyki Jozefinskie i Frnaciszkanskie z Brzezan. I tam akurat trafilem na nazwiska Okopski i Klimowicz. Zaczalem wiec szukac wiecej informacji na temat tych nazwisk. Klimowicz dosc czesto sie pojawja w wynikach przegladarek jednak Okospki rzadko ale trafilem na ksiazke Aleksandra Stekerta z 1897, Przydomki Polskie, Litewskie i Rusinskie. W tej ksiazce Okopski jest podane jako przydomek nawiska Kulczycki, Klimowicz rowniez jest podany jako przydomek nazwiska Kulczycki.

Musze przyznac ze zanim trafilem na ksiazke Aleksandra Stekerta moja wiedza na temat przydomkow byla znikoma. Dlatego zwracem sie do Panstwa z prosba/pytaniem, czy ktos z Panstwa mial podobna sytuajce podczas swych poszukiwan, czy w moim przypadku Marii Okopiskiej i Marii Klimowicz/Klimakowicz jest to jedna osoba ktora zamiast stosowac stalego nazwiska uzywa wymienych przydomkow?

Ponizej podaje linki do skanow aktow chrztu dzieci Wojciecha i Marii. Jak widac pisownia nazwisk sie rozni w kazdym przypadku (i to nie tylko dla Marii ale i rowniez dla Wojciecha) jednak za wyjatkiem Jana adres jest w kazdym przypadku podany jako Miasteczko 81.

Jan ur. 1803 – ojciec Wojcieh Plonkiewicz, matka Maria Klimkowna
https://www.fotosik.pl/zdjecie/pelne/55b0acccf02cfb75

Rosalia ur. 1806 – ojciec Wojciech Pomatkiewic, matka Maria Okopiska
https://www.fotosik.pl/zdjecie/pelne/99fd584ee7995480

Anna ur. 1808 – ojciec Wojciech Palunkiewicz, matka Maria Okopicka
https://www.fotosik.pl/zdjecie/pelne/e65acb3581bf1c8c

Agnieszka ur. 1816 – ojciec Wojciech Polankiewicz, matka Maria Okopinska
https://www.fotosik.pl/zdjecie/85e6a5c80286a92b

Stanislaw ur. 1820 – ojciec Wojciech Palinkiewicz, matka Maria Klimakowicz
https://www.fotosik.pl/zdjecie/e6aaca2775b5c279

Pozdrawiam
Sebastian

[zmad]

Czy nie moglo byc tak, ze Maria wychodzac za Polankiewicza byla wdowa i wzmiankowana byla przy urodzinach, raz z nazwiska panienskiego a innym razem z nazwiska po swoim pierwszym zmarlym mezu?

Zbigniew Maderski