Witam
Baluch – nie znalazłam
Basek - od bas ‘niski głos męski, człowiek mówiący niskim głosem’, basy ‘instrument muzyczny’, też od imienia Sebastian; w formach pochodnych trudno odróżnić od nazw osobowych na Basz .
Buhl – nie znalazłam
B ul 1430- w grupie nazwisk pochodzących od bula, buła ‘zgrubienie, guz’, może od prasłowiańskiego buliti ‘obrzmiewać, pęcznieć; wytrzeszczać oczy, od gwarowego bula ‘byk’, też boła, bulla ‘dekret’.
Chrobasik - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy chrob-, por. prasłowiańskie Xrobati ‘skrobać, gryźć’, chrobak, chrobot.
Dyjas - od deja ‘człowiek ociężały’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Dei.
Dyjas - od dias ‘diabeł’.
Gałuszka 1607 - od imienia Gallus, znanego w Polsce od XII wieku. Imię miało w łacinie dwie postacie: Gallus, Gaulus. Pierwsza forma stała się podstawą dla polskiego przejęcia Gal, druga dla Gaweł. Niektóre nazwy osobowej mogą pochodzić też od galić ‘sprzyjać, służyć’, gała, gałka, od prasłowiańskiego galiti; lub od gwarowego gałuszka ‘kuleczka’.
Kolon - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy kol-, por. koło,k ół, kolić ‘kołysać’, kolnąć ‘ukłuć’, imię Nicolaus, niemiecka nazwa osobowa Kohl.
Źródło: Kazimierz Rymut, "Nazwiska Polaków. Słownik historyczno - etymologiczny", Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 1999
Lamper - od lampart ‘zwierzę drapieżne’, też od niemieckiego imienia Lampert.
Larysz 1608 - od imienia Hilary. Imię notowane w Polsce od początku XIII wieku, w staropolszczyźnie: Hilarzy 1397, Ilarzy 1388. Jest pochodzenia łacińskiego, od przymiotnika hilarius ‘wesoły, pogodny’.
Mierzwa 1572 - od mierzwa ‘pognieciona słoma; odchody zwierzęce’.
Mondry – od mądry.
Pokuta - od pokuta ‘kara, zadośćuczynienie’.
Strang - od gwarowego strąg ‘pstrąg’, strąga ‘ogrodzone miejsce na polu lub w lesie przeznaczone dla owiec’.
Szwadzba - od staropolskiego swadźba ‘ślub, wesele’.
Szyma 1155 - od imienia Szymon, pochodzenia hebrajskiego, gdzie występowało w dwóch formach: Shime’on, Shim’on i znaczyło pierwotnie ‘Bóg wysłuchał’. Dwie formy hebrajskie przekształciły się w dwa imiona: Simon i Simeon. Pierwsze upowszechniło się w Kościele zachodnim, drugie we wschodnim. W Polsce imię notowano od XII wieku. Obok Szymon występują postaci Szyman, Szymun. Od XIV wieku występują w źródłach staropolskich formy zlatynizowaneSimeon, Semeon. W językach wschodniosłowiańskich spotykane są formy Semen, Semien, skąd forma Siemion, używana w średniowieczu na Kresach Wschodnich.
Tatoj - od tata ‘ojciec’, też od imion Tatomir, Tatumir.
Źródło: Kazimierz Rymut, 'Nazwiska Polaków. Słownik historyczno - etymologiczny, Wydawnictwo Naukowe DWN, Kraków 2001
