genealodzy.pl

Witaj Adrianie,

oznacza to, iż nazwisko Pawlos można wywodzić od imienia Paweł, notowanego w Polsce od XII wieku. Imię natomiast jest pochodzenia łacińskiego i pochodzi od łacińskiego słowa paulus oznaczającego ‘drobny, mały’. Mówiono tak o człowieku małego wzrostu, drobnej budowy ciała.

Owszem w Janowie Lubelskim osób o tym nazwisku mieszka około 109, lecz jeszcze więcej bo około 123 osoby zamieszkuje w Biłgoraju. (Podaję na podstawie portalu „moi krewni.pl”. Źródło to prezentuje dane o frekwencji i rozmieszczeniu nazwiska, uwzględniając powiaty i miasta, oraz mapę kraju. Niestety, zawiera ono jednak błędy w statystyce niektórych nazwisk, brak jest też informacji o dacie i źródle danych.)
To oznacza, iż tam prawdopodobnie są gniazda rodzinne, innymi słowy, stamtąd wywodzą się rody (ród) Pawlosów, osób które związane są więzami krwi i pochodzą od jednego przodka zarówno w linii prostej jak i w liniach bocznych, w tym przypadku kogoś nazwanego ongiś Pawlos.
A tak w ogóle, to nazwisko Pawlos należy w Polsce do nazwisk rzadkich, które Jarosław Maciej Zawadzki obejmuje przedziałem od 31 do 900 osób (Zawadzki J. M., 1000 najpopularniejszych nazwisk w Polsce, Świat Książki, Warszawa 2002, s. 31).

Tu (odsyłacz) można przeczytać, iż od imienia Paweł pochodzą takie nazwiska jak: Pach, Pachecki, Pachoński, Pachowicz, Pasek, Pasenkiewicz, Pasik, Pasio, Pasionek, Pasiowski, Paska, Paszek, Paszkiewicz, Paśkowski, Paul, Pauli, Pawel, Pawelczyk, Pawelec, Pawelski, Pawełczyk, Pawełek, Pawełkiewicz, Pawlak, Pawlica, Pawlicki, Pawliczak, Pawliczek, Pawliczuk, Pawlik, Pawlikiewicz, Pawlikowski, Pwliński, Pawliszak, Pawliszewski, Pawluk, Pawlukiewicz, Pawlus, Pawlusiński, Pawluszkiewicz, Pawłowicz, Pawłowski, Pawłucki.

Łączę pozdrowienia –
Lidia

Witam!
To co obszernie napisała Lidia o pochodzeniu tego nazwiska nie podlega dyskusji, ale pozwalam sobie tylko na niewielkie uzupełnienia:
1. Częstotliwość występowania nazwiska Pawlos - 661 osób, to niewiele, ale w tym samym zakątku Polski występuje też pokrewna forma Pawłoś -130 osób.
2. Ta druga forma ma określoną pierwszą datę zanotowania w dokumentach - 1659r. (wg K. Rymuta) i ona była wcześniejsza i produktywna.
3. Oba przyrostki -os i -oś pełnią funkcje podobne i znane są we wszystkich trzech grupach języków słowiańskich, choć typowe dla języków zachodnich i południowych słowian. Do tej samej grupy należy też forma -osz
4. Przy pomocy tych przyrostków tworzy się m.in. męskie hipokorystyczne (zdrobniałe, pieszczotliwe) imiona osobowe (np. Myłosz, Leoś, Mietos). A więc Pawlos, podobnie jak Pawłoś, to są tak zmienione formy imienia Paweł.
5. Te formy imion stawały się nazwiskami.

bardzo dziekuję za wyczerpujaca odpowiedz

Abramczyk_Anna pisze:Wtam!
Poszukuję etymologii nazwiska Abramczyk

Kiedyś zakładałem temat o tym nazwisku, które także noszę, lecz sie gdzieś zapodział, tak więc wkleję to, co udało mi się znaleźć w internecie, może się komuś przyda bo jest całkiem sporo ludzi o tymże nazwisku:


Abramczyk jest polskim nazwiskiem pochodzenia żydowskiego.

= etymologia: Trzon nazwiska to akadyjskie imię 'Abram' – pierwotne imię Abrahama – praojca ludów semickich, czyli Żydów i Arabów. Z hebrajskiego „אַבְרָם”, z dodaną końcówką 'czyk' znaczy: „syn Abrama” lub „mały Abram”.

= uwagi: Jest to nazwisko patronimiczne, według wielu przesłanek, nadawane Żydom, którzy przybyli do XVI-wiecznej Polski prawdopodobnie z terenów ówczesnego Imperium Osmańskiego. Nazwisko to funkcjonowało zarówno w języku hebrajskim, jak i w jidysz, ponieważ Żydzi z południa, osiedlający się w Europie Środkowej, oraz Wschodniej, szybko asymilowali się z kulturą aszkenazyjską. Jednakże z biegiem czasu w znacznej większości zostali oni wcieleni w chrześcijańskie społeczeństwo jako neofici. Obecnie zdecydowana większość Abramczyków to katolicy.

= tłumaczenia:
* arabski: (1.1) أبرامتشيك
* hebrajski: (1.1) אברמצ'יק
* jidysz: (1.1) אַבראַמטשיק


Pozdrawiam
PS. To całkiem ciekawe i dotąd niezbadane, czy ci Żydzi z Imperium Osmańskiego byli sefardyjscy czy właśnie mizrachijscy. Istnieje teoria, iż do Europy Centralnej dotarły mieszane grupy.

Dzień dobry,

Proszę o pomoc w ustaleniu pochodzenia nazwiska Cieszento?

Z góry dziękuję
Anna

Witam.

Anno, pytasz o pochodzenie nazwiska Cieszento. Moim zdaniem nazwisko to jest nazwiskiem zbudowanym z rdzenia, którym jest temat „ciesz” oraz z przyrostka –ento [ Ciesz + ento = Cieszento ].
Rdzeń nazwiska „ciesz” może pochodzić od imion złożonych typu: Cieszybor, Cieszymir lub od apelatywu „cieszyć”.
Osobiście jestem za tym, że nazwisko to powstało od słowa „cieszyć”. Za takim postawieniem sprawy przemawia przyrostek –ento. Przyrostek ten tworzy nieosobowe formy czasownika.
Dodam, że nieosobowe formy czasownika tworzy się od tematu czasu przeszłego lub teraźniejszego czasowników dokonanych i niedokonanych za pomocą przyrostków –ono, –no, –to, –ento. Zasady doboru są takie same jak przy imiesłowie przymiotnikowym biernym.

Oczywiście jest to tylko robocza hipoteza przy założeniu, że nazwisko Cieszento istnieje od pewnego czasu [ nazwisko dziedziczne ] i nie jest oboczną formą innego nazwiska [ inna forma zapisu ].

Pozdrawiam – Roman.

Źródła:
Wielki słownik ortograficzny PWN z zasadami pisowni i interpunkcji; Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa, 3, 2013.
Wielki słownik języka polskiego; Krakowskie Wydawnictwo Naukowe; Kraków, 2012.
Zasady pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym; Ossolineum; Wrocław, 1983.

Co prawda kusząco wyglądają etymologie od imienia Cieszymir i podobnych, ewentualnie od kilku miejscowości z "Ciesz"... w podstawie. Pierwsze, bez zaglądania do słowników też tak mi się to skojarzyło. Końcówka "-o" poniekąd sugeruje korzenie śląsko-piastowskie. Ale zostaje jeszcze "synowa" = "Cieść". I to budzi mój niepokój.

Witaj Małgosiu.

Szkoda, że nie podałaś kiedy i gdzie występowało nazwisko Amejko oraz kiedy stało się nazwiskiem dziedzicznym [ taka sama forma zapisu nazwiska ]. Zapewne informacje te pomogłyby trochę w rozważaniach na temat genezy tego nazwiska.
Ciekawą hipotezę przedstawił p. Zbigniew o pochodzeniu nazwiska Amejko w swoim poście. Zaproponował on, że może pochodzić ono od imienia Ameleius, Amilius, Aemilius. Coś w tym jest – rozwinę ten wątek i zaproponuję moje spojrzenie na to nazwisko.

Nazwisko Amejko na pierwszy rzut oka zbudowane jest z tematu ‘Amej’ oraz przyrostka –ko [ Amej + ko = Amejko ]. W języku polskim sufiks –ko tworzy zdrobnienia rzeczowników rodzaju nijakiego; na przykład szkiełko, pudełko, lusterko, uszko. Zatem, przyrostek ten tworzy nazwy rzeczy [ przedmiotów ] mniejszych od nazwy podstawowej. Poza tym przyrostek –ko tworzy derywaty [ pochodne ] od imion [ rzadko ]. Przykładem niech będą imiona: Jaśko < Jaś < Jan; Ignaśko < Ignaś < Ignacy; Staśko < Staś < Stanisław; Bolko < Bolesław [ od dwuczłonowego, słowiańskiego imienia Bolesław ]; Janko < Jan. Tak więc, tworzy też zdrobnienia imion. W przypadku zdrobnionego imienia Bolko przyrostek –ko w imieniu Bolko jest wynikiem latynizacji [ wpływu łaciny ] albo [ w innych wypadkach ] – wpływów Kresów Wschodnich. W Polsce jedynym oficjalnym imieniem z przyrostkiem –ko jest Mieszko [ współcześnie ponad 900 nosicieli ]. Etymologia [ pochodzenie ] tego imienia nie jest pewna.
Sufiks –ko [–ко ] występuje w nazwiskach ukraińskich, białoruskich. Zatem, występował na dawnych Kresach Polski. Nazwiskami ukraińskimi z tym sufiksem są nazwiska typu: Czako, Gajko, Kaśko, Poskrobko. Natomiast nazwiska białoruskie zakończone przyrostkiem –ko, to jedne z najczęściej spotykanych nazwisk: Aniśko, Chwiećko, Mojsiuszko, Panasko, Rećko. Przyrostek –ko pełnił też funkcję patronimiczną, to jest tworzenie przezwisk, nazwisk od nazwy osobowej ojca. Tak więc, przyrostek ten tworzy też pojęcie osoby mniejszej lub relacji przynależności między ojcem i synem. Przyrostek –ko w przezwiskach lub nazwiskach nie jest w zasadzie polskim sufiksem. Do języka polskiego nazwy zakończone na –ko [ oraz –o ] dostały się przez język ukraiński oraz białoruski. W języku ukraińskim sufiks ten tworzy zdrobniałe formy imion, na przykład Pieczko – od imienia Piotr. Sufiks –ko uważany jest jako wariant polskiego przyrostka –ek. Widać jest to dobitnie w imieniu Krzys(z)tek oraz w imieniu Krzys(z)tko. Przyrostek –ek najczęściej występował w nazwach osobowych Małopolski a przyrostek –ko rozpowszechniony był na dawnych wschodnich ziemiach Polski. Można powiedzieć, że nazwiska z przyrostkiem –ko bardziej są pochodzenia ukraińskiego, białoruskiego niż polskiego. Zatem imiona, nazwiska i przezwiska zakończone sufiksem –ko w zasadzie pochodzą z terenów zamieszkałych przez Rusinów. Niemniej jednak w języku polskim, ukraińskim oraz białoruskim sufiks –ko ma utrwaloną pozycję w systemie słowotwórczym.
Nazwisko Amejko może być też derywowane przy pomocy białoruskiego sufiksu –ejko, który jest obok przyrostka –ko jednym z najczęstszych sufiksów tworzących nazwiska białoruskie. Tak więc, w tym przypadku nazwisko Amejko(a) zbudowane jest z tematu Am i przyrostka –ejko(a) [ Am + ejko(a) = Amejko(a) ].
Z przyrostek –ejko jest pewien problem. Cząstka –ej– może być integralną częścią przyrostka –ejko ale też może być częścią rdzenia apelatywu i zawsze trzeba mieć to na uwadze przy rozpatrywaniu pochodzenia konkretnej nazwy.
Zatem, tematem nazwiska Amejko mogą być dwa apelatywy, to jest: ‘Amej” oraz ‘Am’. Tylko jakie jest ich pochodzenie i co one znaczą? Wyraz ‘Amej” jest derywatem zakończonym bardzo rzadkim sufiksem –ej, który należy do zdrobnień. Przyrostek –ej występował na dawnych Kresach Południowych [ pogranicze białorusko – litewsko – polskie ]. Tak więc, apelatyw ‘Amej” jest zdrobnieniem jakiegoś innego apelatywu. W naszym przypadku występuje on w rdzeniu nazwiska Amejko a to mówi nam, że może on być przezwiskiem lub imieniem [ nazwiska ukraińskie i białoruskie w dużej mierze są nazwiskami odojcowskimi ]. Zatem rdzeń „Amej” może być zdrobniałym przezwiskiem albo zdrobniałym imieniem, inaczej mówiąc skróconym imieniem [ Am + ej = Amej ]. Zdrobnienie to mogło pochodzić albo od imion złożonych, słowiańskich, z członem Am, albo od imion chrześcijańskich typu Ameliusz [ łacińska forma Amelius ]. W okresie staropolskim na Kresach Południowych rozpowszechnione były formy zdrobnień, imion skróconych, np. Misiej [ Miszej ]. Zdrobnienie to mogło pochodzić albo od imion złożonych, słowiańskich, z członem Miło-, albo od imion chrześcijańskich Mikołaj, Michał.
Tak wiec, imię Amej to prawdopodobnie rzadko używane zdrobnienie przez nieczęsto w imionach zdrobniałych występujący przyrostek –ej i nie nadawane oficjalnie w metrykach. Utworzone prawdopodobnie zostało od imienia metrykalnego w wyniku jego dezintegracji [ pnie hipokorystyczne powstały na skutek mutylacji ( uszczuplenia ) podstawy i mają postać początkowej części imienia ]. Dla zilustrowania takiego procesu posłużę się postacią nazwy osobowej Matej, która powstała od pełnego imienia Mateusz [–ej: Matej < Mateusz ]. Drugim przykładek obrazującym ten proces jest nazwa osobowa Marejka(o), która została utworzona od pełnego imienia Marek [–ejka(o): Marejka(o) < Marek ]. Takie nazwy osobowe nazywane są nieoficjalnymi antroponimami odimiennymi.

Zatem, nazwisko Amejko [ Am+ej+ko = Amejko ] prawdopodobnie pochodzi od zdrobniałego imienia Amej i może być w pierwotnym znaczeniu nazwiskiem odojcowskim [ sufiks –ko ]. Amej to ojciec a syn Amejko. Drugi wariant powstania nazwiska Amejko(a): powstało ono od zdrobniałego imienia Amejko(a) - nazwisko proste, równe imieniu Amejko(a). Niestety nie wiem od jakiego imienia metrykalnego mogło powstać zdrobniałe imię Amejko(a).
Oczywiście to tylko moja robocza hipoteza, raczej moje rozważania na temat ewentualnej etymologii nazwiska Amejko. Uważam, że nazwisko to ma niejasną etymologię i trudną do jednoznacznego sprecyzowania.

Reasumując, nazwisko Amejko(a) i pierwsza osoba je nosząca może mieć zarówno korzenie Polskie [ pogranicze ], Białoruskie, Ukraińskie [ Rusińskie ]. Ustalenie jaka jest prawda o etnicznym pochodzeniu nazwiska wymaga dokładnej kwerendy genealogicznej i trochę badań historycznych a ewentualną weryfikację hipotezy o pochodzeniu nazwiska pozostawiam Tobie.

Pozdrawiam – Roman.

ROMAN_B pisze:Panie Zbigniewie, napisał pan: „Pan Roman - jako "szpec" z pewnością więcej nam na ten temat powie.” Tak więc, wiele zależy od kontekstu i intencji wypowiedzi. Choć użył pan cudzysłowu w słowie „szpec”, to odbieram pana wypowiedz jako sarkazm skierowany do mojej osoby ponieważ słowa [ wyrazy ] mają swoje znaczenie. Wydaje się, że „osobiste wycieczki” są na tym forum niewskazane i najlepiej jest dyskutować merytorycznie.

Roman.

Tośmy się kompletnie nie zrozumieli. "Szpec" to kujawizm i nic więcej. To smutne "że na tym subforum wszystkie jamniki muszą mieć obcięte ogony bo nie ma prawa być żadnych oznak radości". Kiedyś szuwar, teraz pan. Bez odbioru.

Witam

szpec


pejoratywne określenia speca, fachowca, znawcy

szpec to gwarowo (np. w gwarze pałuckiej): spec


nie mogę zrozumieć po co Pan wsadził w to wszystko Szuwara - co ma Szuwar wspólnego z tą wymianą poglądów ?Jak słusznie zauważył Pan Roman „osobiste wycieczki” są na tym forum niewskazane

Pozdrawiam

Witaj Wojciechu.

Według prof. Rymuta:
„Buzun – od buza ‘nagana’, buzować ‘łajać’.

Wojciechu, szkoda, że nie wspomniałeś gdzie, kiedy po raz pierwszy pojawiło się nazwisko Buzun jako dziedziczne i niezmienne w swojej formie słowotwórczej, fonetycznej i graficznej?

Według Mapy Nazwisk, znajdującej się na portalu Moikrewni.pl, w Polsce osób o tym nazwisku jest około 218. Najwięcej osób o tym nazwisku obecnie występuje w okolicy Białegostoku, Moniek, Sokółki, Augustowa i Suwałk. Tu jest link do tej mapy:
http://www.moikrewni.pl/mapa/kompletny/buzun.html
Zatem, w północno – wschodniej Polsce, w samym rogu mapy przy granicy z Litwą i Białorusią. Tak więc, na obecnym Podlasiu – tu jest link do map:
https://www.google.pl/search?q=podlasie ... lasie+mapa
Takie skupisko występowania nazwiska Buzun może sugerować, że pochodzić ono może z dawnych Kresów Polski. Przyrostek –un bardzo często występuje w nazwiskach białoruskich, na przykład Brechun, Ciesiun.
Na stronie Suwalskiego Towarzystwa Genealogicznego, w zakładce Nazwiska znajduje się wykaz nazwisk mieszkańców XIX wiecznej Suwalszczyzny. W spisie tym znajduje się nazwisko Buzun. Tu jest link do tego wykazu:
http://mem.net.pl/stg/nazwiska.htm
Zatem, nazwisko Buzun jest zbudowane z tematu [ rdzenia ] „Buz” oraz przyrostka –un [ Buz + un = Buzun ]. Dla określenia pochodzenia nazwiska, moim zdaniem, mają wpływ dwie zmienne, to jest znaczenie słowa „Buz” [ z jakiego pochodzi języka ] oraz sufiksu –un. Profesor Rymut twierdzi, że nazwisko to może pochodzić od słowa buza ‘nagana’ lub od słowa buzować ‘łajać’, które pochodzą z języka staropolskiego. Faktycznie w obu przypadkach występuje rdzeń „buz–” [ buz + a = buza; buz + ować = buzować ]. Choć dla słowa buzować można znaleźć i inne znaczenia, na przykład ostry ogień [ potocznie, gwarowo: buzować < palić się dużym płomieniem ]. Dla słowa buza istnieje też inne wyjaśnienie: buza < napój orzeźwiający sporządzany z mąki owsianej lub prosa. Oba znaczenia pochodzą ze Słownika Języka Polskiego PWN. Zapewne można znaleźć też i inne znaczenia tych słów.
Ziemia Suwalska do mniej więcej XIII wieku była zamieszkała przez plemię bałtyjskie Jaćwingów. Obejmowały one obszary między Biebrzą na południu, Niemnem na wschodzie, Niemnem i Szeszupą na północy oraz puszczami na wschód od jezior Mamry i Śniardwy [ mniej więcej na południe od dzisiejszej Gołdapi ] oraz rzeką Łęg [ dzisiejsza nazwa Ełk ] na zachodzie [ większość tych terenów to dzisiejsza Suwalszczyzna ]. https://pl.wikipedia.org/wiki/Ja%C4%87wie%C5%BC
Jaćwingowie mówili językiem jaćwińskim. Język jaćwiński [ jaćwieski ] ( jatw. Jātviun / sūdaviun bilā) – wymarły język z zespołu języków bałtyckich określany jako zachodniobałtycki, którym posługiwali się Jaćwingowie – blisko spokrewnione z Prusami plemiona Bałtów, zamieszkujące w średniowieczu tereny Jaćwieży – dzisiejszej północno-wschodniej Polski [ Podlasie, Suwalszczyzna ], południowej-zachodniej Litwy, części północno-zachodniej Białorusi. Ślady tego języka zachowały się w toponimii i słownictwie języków litewskiego i białoruskiego oraz w polskich gwarach północno-wschodnich. Z języka jaćwińskiego pochodzi m.in. nazwa jeziora Hańcza. https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C4%99zy ... i%C5%84ski
Jak wspomniałem powyżej nazwisko Buzun jest nazwiskiem rzadkim [ około 218 osób w Polsce ] i w zasadzie obecnie występuje na obszarze dzisiejszej północno – wschodniej Polski, to jest na obszarach dawnych ziem zamieszkałych przez Jaćwingów. Knut Olof Falk [ ur. 19 kwietnia 1906, zm. 30 stycznia 1990 ] - szwedzki slawista i bałtysta, profesor Uniwersytetu w Lund. Specjalizował się w toponomastyce. Szczególnie cenny jest jego wkład w badania nad nazwami miejscowymi Suwalszczyzny, wywodzącymi się z języka Jaćwingów, zamieszkujących te tereny w średniowieczu. W latach 30. XX wieku, a także po II wojnie światowej, prowadził na Suwalszczyźnie liczne badania terenowe. Otóż ten profesor prowadząc badania na terenie Suwalszczyzny zajmował się też pochodzeniem nazwy jeziora Busznica, które obecnie położone jest na Równinie Augustowskiej w Puszczy Augustowskiej. [ Jest ono najgłębszym jeziorem leżącym w całości na terenie powiatu augustowskiego w województwie podlaskim. W 1569 jako jezioro Buszmice zostało wymienione w Regestrze spisania jezior Jego Królewskiej Mości. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego w tomie I z 1880 na stronie nr 483 opisuje Busznicę jako jezioro w pow. augustowskim śród lasów, o 1 i pół wiorsty na południe od jeziora Blizno. http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_I/483 ]. Profesor Knut Olof Falk twierdził, że nazwa jeziora Busznica wywodzi się z języka jaćwieskiego, chociaż później uległa zniekształceniom. Zrekonstruował on pierwotną nazwę jako Buz-(e)m-īt-(i)s [ rdzeń buz- = bezrogi ], co znaczyło jezioro bez rogów, cyplów, z nierozwiniętą linią brzegową. [ za Maria Biolik: Namen der stehenden Gewässer im Zuflußgebiet der oberen Narew; strona 27. ].
Zatem, można z wielkim prawdopodobieństwem postawić hipotezę, że rdzeń „buz-” nazwisku Buzun może pochodzić z języka jaćwieskiego i oznacza ‘bezrogi’. Tak więc, nazwisko Buzun może pochodzić z języka jaćwieskiego a osoby je noszące mogą być potomkami Jaćwingów. Niby się wszystko składa ale nadal jest to tylko moja robocza hipoteza. Niemniej jednak nazwisko Buzun wydaje się być bardzo starym nazwiskiem i o niejasnym pochodzeniu.

Pozdrawiam – Roman.

Jaćwiesko litewską genezę zdaje się potwierdzać fakt, że już co najmniej w 1519 roku istniała niedaleko Suraża miejscowość Buzuny
http://repozytorium.uwb.edu.pl/jspui/bi ... Wrobel.pdf

Dziękuje za odpowiedzi. Tak, nazwisko Buzun o które mi chodzi to okolice parafii Jasionówka oraz Korycin. Gniazdem w tych okolicach wydaje się być miejscowość Czarnystok z którego stopniowo rozchodzili się w inne strony. Panie Jerzy przegladałem kiedyś właśnie akty parafii Suraż pod kątem tego nazwiska, ale nie znalazłem osób o tym lub podobnym do tego nazwiska. Były to te skany z poczekalni. Możliwe, że to zbyt młode roczniki i już Buzunów tam nie było. W najstarszych metrykach z parafii Korycin tj XVII wieku zapisywane było także jako Buzon.
Nazwisko Waszczeniuk to parafia Korycin.

Buzun – piwo z prosa u Tatarów, ale być może również imię.
W popisie z 1528 r. do sciahu Ahmeta Ulana Assanczukowicza oprócz Tatarów kozaków z bliżej nie określonych okolic, zaliczono także 62 Tatarów kozaków łososińskich w tym było 44 nie mających własnych pocztów i 18 siedzących tylko na ogrodach. Zgrupowani byli w dwóch atamañstwach. Na czele pierwszego stal ataman litewski Buzun Kadyszewicz.
Krzysztof

Dzień dobry,
proszę o pomoc w etymologii nazwiska Kosmalski. Najstarsza osoba znaleziona przeze mnie ur. ok 1759 r. w mieście Łuków. Nazwisko do tej pory w niezmienionej formie.
Uprzejmie dziękuję za udzielenie jakiejkolwiek informacji i pozdrawiam.