* podział (moderacja, m.j.n)

[ROMAN_B]

Nazwisko Warakomski
Jeżeli ktoś miałby pomysł na rozwikłanie tej etymologicznej zagadki, to bardzo proszę. Wpisuję to co wiem z dokumentów, czyli część genealogiczną.

W Koronie śladów tego nazwiska nie widzę, natomiast w Wielkim Księstwie Litewskim najwcześniejsze zlokalizowałem w XVI w. na Żmudzi i Oszmiańszczyźnie. Do poł. XVII w. jest to tylko forma Warakumski, nazwisko drobnych bojarów.
Żmudź.
- 1584 r. Jakub Warakumski przed sądem w Upicie skarży Żółcia o zajazd 2 wsi w dobrach wielońskich /Wielona - królewskie dobra stołowe/
- 1594 r. w instrukcji sejmikowej pow. oszmiańskiego znalazła się sprawa Piotra Warakumskiego „ ... mają ichmość panowie posłowie naszy dopomóc prosić za panem Piotrem Warakumskim aby za znaczne posługi dla Rzeczpospolitej....aby na wiosce Baysagolskiej / Szawle/ na Żmudzi wieczność mu dana albo sumy wniesione”

Oszmiańszczyzna
- 1565 r. popis wojska chorągwi oszmiańskiej – Wawrzyniec Warakumski wystawia sługę z koniem i oszczepem.
- 1567r. popis wojska chorągwi oszmiańskiej – Sebastian, syn Stanisława Warakumski ze swoich dóbr w Polanach wystawia sługę Bieniasza z koniem i rohatyną, a sam w poczcie pani koniuszyny.
- 1585 r. wdowa po Franciszku Warakumskim i syn Piotr sprzedają część Polan.
- Ok. 1640 r. na części Polan gospodarzy Mateusz Szegajło Warakumski syn Piotra. Szegajło to przydomek Laudańskich / Lauda – Trakt laudański na Żmudzi/. Przydomek wskazujący chyba na dwuosnowowe imię litewskie Sze- gaił / Ja-gaił, Kież- gaił, co znaczy groźny/.
- Ok. 1650 Mateusz sprzedaje swoją część Polan i kupuje część Raczun w gm. Soły. Od tej pory ta część Raczun / do dzisiaj/ nazywa się Warakomszczyzną. W tym momencie również zaczyna się przekształcanie nazwiska z Warakumski na Warakomski. Mateusz używa nazwiska naprzemiennie, raz jest Warakumskim a raz Warakomskim, jego dzieci i wnuki noszą już nazwisko Warakomski.
Krzysztof

Witam.

Krzysztofie, prosisz o rozwikłanie etymologicznej zagadki pochodzenia nazwiska Warakumski – Warakomski. Nazwisko to jest według mnie nazwą osobową trudną do jednoznacznego zdefiniowania i ma niejasną etymologię. Niemniej jednak poniżej zamieszczam informacje, które pomogą Ci w badaniach nad pochodzeniem interesującego Ciebie nazwiska oraz moje rozważania na temat ewentualnej etymologii nazwiska Waraku(o)mski.

Przejrzałem kilka opracowań poświęconych genezie nazwisk ale nie znalazłem w nich informacji o nazwisku zapisywanym w graficznej postaci Warakumski lub Warakomski. Niemniej jednak istnieją etymologie bardzo podobnych nazwisk:
„Warakomiński – Nazwisko można wywodzić od białoruskiej nazwy osobowej Waraksa, ta od rzeczownika waraksa ‘bazgracz’ (zob. Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 654). Por. też warać ‘trwać’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 458).”. http://genezanazwisk.pl/content/warakomi%C5%84ski
„Waraksa – Nazwisko pochodzące od białoruskiej nazwy osobowej Waraksa, ta od rzeczownika waraksa ‘bazgracz (zob. Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 654). Por. też warać ‘trwać’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 458).” http://genezanazwisk.pl/content/waraksa
Obie etymologie zostały opracowane przez dr hab. Alinę Naruszewicz – Duchlińską – profesor Uniwersytetu Warmińsko – Mazurskiego.

Zatem, coś niecoś już wiemy. Nazwisko Warakomiński najbardziej przypomina nazwisko Warakomski. Różnica między tymi nazwiskami zawiera się w cząstce –iń –, która może być częścią tematu nazwiska [ Warakomiń ] albo być integralną częścią sufiksu –iński, który jest rozszerzeniem przyrostka –ski. W obu przypadkach nazwisko derywowane jest przy pomocy sufiksu – iński lub –ski [ Warakom + iński = Warakomiński; Warakomiń + ski = Warakomiński ]. Tematem [ rdzeniem ] jest apelatyw „Warakom” lub „Warakomiń(n)”. Nie będę się rozpisywał na temat funkcji słowotwórczej przyrostka –ński. Do jednych z tych funkcji należy tworzenie nazw osobowych utworzonych od nazwiska w głównej mierze od apelatywów czy też nazwisk równych apelatywom oraz od imion. Rzadko tworzy ten sufiks też nazwiska od nazwy miejscowej. Wynika z tego, że temat „Warakom” w nazwisku Warakomiński może oznaczać apelatyw [ nazwa pospolita ] lub imię. Dodam też, że sufiks –iński jest rozszerzeniem przyrostka –ski i jest późniejszym formatem.

Krzysztofie, napisałeś, że nazwisko Warakomski jest późniejszą formą nazwiska Warakumski. Nazwisko Warakumski i nazwisko Warakomski jest derywowane przy pomocy przyrostka –ski [ Warakum(om) + ski = Warakum(om)ski ]. Podstawą jest formacja Warakum i Warakom. Zatem, miano Warakum oraz Warakom może pochodzić od apelatywu lub nazwiska równego apelatywowi oraz od imienia. Konstatacja ta zbiega się z tym co o etymologii nazwiska Warakomiński napisała profesor Alina Naruszewicz – Duchlińska. Tak więc, nazwisko Warakumski – Warakomski może pochodzić od białoruskiej nazwy osobowej Waraksa, ta od rzeczownika waraksa ‘bazgracz’ lub od staropolskiego słowa warać ‘trwać’. Jest to jak najbardziej możliwa wersja genezy tego nazwiska.
Język białoruski wywodzi się z języka ruskiego, który wprost pochodzi z języka staroruskiego [nazywany od XIX wieku także staroukraińskim albo starobiałoruskim]. Język staroruski to język słowiański, który na przestrzeni wieków rozwinął się w trzy narodowe języki: rosyjski, ukraiński i białoruski. Język ruski był językiem urzędowym Wielkiego Księstwa Litewskiego gdzieś od XIII [ do XIII wieku językiem urzędowym w Wielkim Księstwie Litewskim była łacina ].Po zawarciu unii lubelskiej (1569) zaczęła się ekspansja języka polskiego na ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Wskutek tego w 1697 roku język ruski jako język urzędowy państwowy Wielkiego Księstwa Litewskiego zastąpiony został oficjalnie przez język polski. Język białoruski zaczął się wyodrębniać z języka ruskiego około XIV wieku, początkowo była zapisywany cyrylicą później alfabetem łacińskim a następnie powrócił do cyrylicy. Miano Waraksa, moim zdaniem, zapisane jest w formie graficznej języka polskiego. Waraksa po łacinie w graficznym obrazie zapisywany byłby jako Waraxa [ łacińska litera „x” odpowiada polskiemu znakowi „ks” ]. Nazwa osobowa Waraksa zapisana cyrylicą – Варакса.

Można też spojrzeć na trochę szerzej na nazwisko Warakumski. Innymi obocznymi formacjami tego nazwiska są między innymi nazwy osobowe: Warakomski, Warakomiński, Warakomeński, Warakowski. Wszystkie te nazwiska są derywowane przy pomocy różnych sufiksów [ ¬–ski, –iński, –owski, –eński ]. Wspólną cech tych nazwisk jest temat nazwiska – Warakum, Warakom lub Warakow. Przez chwilę pozostańmy przy nazwisku Warakowski. Podstawą tej nazwy osobowej jest miano Warakow. Miano Warakow jest nazwą sufiksalną derywowaną przy pomocy przyrostka –ow, który jest typowym sufiksem dla rosyjskich nazwisk [ Warak + ow = Warakow ]. Z drugiej strony nazwisko Warakowski może być derywowane przy pomocy polskiego przyrostka – owski, który mówi nam, że nazwisko to ma pierwotnie charakter nazwy odojcowskiej, powstałej od imienia, przezwiska lub zawodu albo stanowiska zajmowanego przez ojca; Warak to ojciec a Warakowski to syn Waraka [ Warak + owski = Warakowski ]. Wynika z tego, że rdzeniem tego nazwiska jest temat Warak, który może być imieniem, przezwiskiem lub przydomkiem albo nazwą zawodu.
W pozostałych nazwiskach [ Warakumski, Warakomski, Warakomeński ] tematem jest miano Wakakum oraz Warakom. Obie te nazwy są derywowane przez syfiksy, odpowiednio przez –um i –om. Przyrostek –um nie jest polskim sufiksem. Pochodzi on z języka łacińskiego. Zatem, formacja Warakum jest hybrydą językową. Inaczej mówiąc nadano polskiej lub bialoruskiej formie językowej postać łacińską, co nie powinno budzić zastrzeżeń ponieważ w metrykach i innych dokumentach urzędowych na dawnych ziemiach Polski, w tym i Wielkim Księstwie Litewskim, używano łaciny aż do rozbiorów. Przez analogię można przyjąć, że wszystkie powyżej wymienione nazwiska, powstały od białoruskiego nazwiska Waraksa, które powstało od apelatywu waraksa ‘bazgracz’. Język białoruski wywodzi się z języka ruskiego. Z języka ruskiego też pochodzi język rosyjski. Może etymologia rosyjska coś pomoże w wyjaśnieniu pochodzenia nazwiska Warak(u)omski, które może pochodzić od białoruskiego nazwiska Waraksa.
„Вараксин – Варакин.
И в наши дни можно услышать глагол "наваракать" что-либо небрежно, плохо написать. Отсюда же и варака, варакса - плохой писец, горе-писарь, а расширительно вообще плохой работник. Варакин может быть и от редкого церковного имени Варак, Варака (в святцах Варахий). (Ф)
Варакин - отчество от мордовского мужского личного имени Варака, из эрзя-мордов. варака - "ворона". Вараксин - отчество от нецерковного мужского личного имени Варакса; в документе 1592аг. Варакса онисимов сын - помещик Звенигородского уезда; имя - из диалектного варакса - "неряха" и "пустомеля"; фамилия (или еще отчество) в документах - с 1495г. (Н)
И еще вараки - так называют на русском Севере скалистые горы, обросшие лесом (Э)
В "Ономастиконе" Веселовского зафиксированы Варакса, Вараксины: Лева и Никита Ивановичи Вараксины, помещики, 1498 г., Новгород; Варакса Онисимович Карцев, 1559 г., Звенигород; Вараксины, XVIЧXVII вв., Смоленск. Варака, варакса Ч 1) плохой мастер, плохой писарь, 2) пустомеля, болтун (Даль); вараксить Ч пачкать.”.
Źródło: Словарь русских фамилий. [ Ономастикон ].

„Вараксин.
Существует несколько точек зрения на происхождение и значение фамилий Варакин, Варакосов, Варакса, Вараксин, Варакшин, Варахилов, Варахисин, Варащев. Во-первых, имена. Варахиил (с древнееврейского – ‘Бог благословил’), Варахий, Варахисий, наконец, Варак. Все они в словарях имеют пометку «старое», «редкое». Но именно в фамилиях они и могли сохраниться. Во-вторых, варака, варакоса, варакса, варакша – так называли плохого писца и вообще мастера, у которого «руки не тем концом воткнуты». А варакуша – это птичка, умеющая подделываться даже под трели соловья. В северных говорах варака – крутой утес, скала на берегу реки или озера. Некоторые источники указывают, что Варака – это имя, распространенное в Мордовии и переводимое как ‘ворона’. Так что угадывайте, откуда пошла ваша фамилия.”.
Źródło: Энциклопедия русских фамилий. Тайны происхождения и значения. Ведина Т.Ф., М.: АСТ, 2008.

„Вараксин.
Отчество от нецерковного мужского личного имени Варакса; в документе 1592 г. Варакса онисимов сын — помещик Звенигородского уезда; имя — из диалектного варакса — “неряха” и “пустомеля”; фамилия (или еще отчество) в документах с 1495 г.”.
Źródło: Словарь русских фамилий. Никонов В. А., М.: Школа-Пресс, 1993.

Co mówią trzy powyższe rosyjskie etymologie? Tłumacząc pobieżnie i niezbyt dokładnie mogą one brzmieć:

1.
I obecnie można usłyszeć czasownik „наваракать” – coś niedbale, niedobrze napisać. Stąd zaś i waraka, waraksa – zły pisarz, góra – kancelista, a rozszerzają ogólnie zły, niedobry pracownik. Waraksin być może pochodzić od rzadkiego cerkiewnego imienia Warak, Waraka [ w kalendarzu liturgicznym Warachij ].
Warakin – imię po ojcu od mordowińskiego męskiego imienia własnego Warak, z ejrza - mordowińskiego waraka – ‘wrona’. Waraksin – imię po ojcu [ otczestwo – imię odojcowskie ] od niecerkiewnego męskiego imienia własnego Waraksa; w dokumencie z 1592 roku. Waraksa onisimow syn [ właściwe nazwisko dla syna ] – ziemianin Zwienigrodzkiego powiatu; imię – z dialektalnego waraksa – ‘brudas lub gaduła’; nazwisko [ otczestwo – imię odojcowskie ] w dokumentach – z 1495 roku. I jeszcze waraki – tak nazywają na rosyjskiej Północy góry skaliste, porośnięte lasem.
W „Onomastikonie” rejestrowane przez Wiesiełowskiego Waraksa, Waraksiny: Lew i Nikita Iwanowiczowie Waraksiny, ziemianie, 1498 r., Nowogród; Waraksa Onisimowicz Karcew, 1559 r., Zwienigorod; Waraksiny, XVI – XVII wiek., Smoleńsk. Waraka, waraksa: 1) lichy mistrz, lichy pisarz, 2) pleciuga, gaduła (Dal); waraksit – brudas.

2.
Waraksin.
Istnieje kilka poglądów na pochodzenie i znaczenie nazwiska Warakin, Warakosow, Waraksa, Waraksin, Warakszyn, Warachiłow, Warachisin, Waraszczew. Po pierwsze, imiona. Warachiił [ z hebrajskiego – ‘Bóg pobłogosławił ' ], Warachij, Warachisij, wreszcie, Warak. Wszyscy oni w słownikach posiadają uwagę „stare”, „rzadkie”. Ale właśnie w nazwiskach oni i mogli zachować się. Po drugie, waraka, warakosa, waraksa, waraksza - tak nazywano złego pisarza i ogólnie mistrza, u którego « ręce nie są do końca włożone ». A warakusza – to ptaszek, umiejący imitować trele słowika. W północnych górach waraka – stroma skała, skała nad brzegiem rzeki albo jeziora. Pewne źródła wskazują, co Waraka – to imię, rozpowszechnione w Mordowii i tłumaczone jako ‘wrona'.

3.
Waraksin.
Otczestwo [ imię odojcowskie ] od niecerkiewnego męskiego imienia Waraksa; w dokumentach z 1592 roku. Waraksa onisimow syn [ właściwe nazwisko dla syna ] – ziemianin Zwienigrodzkiego powiatu; imię – z dialektalnego waraksa – ‘brudas, kocmołuch, niechluj’ lub ‘gaduła, pleciuga’; nazwisko [ otczestwo ] w dokumentach z 1495 roku.

Zaintrygowała mnie informacja podana przez rosyjskich etymologów, że imię Warak, Waraka jest męskim imieniem występującym bardzo często w Mordowii i pochodzi z języka ejrza – Mordawa. Mordwini [ Mordwa ] – ludność mówiąca językami ugrofińskimi z grupy języków wołżańskich; zamieszkuje [ w rozrzuconych skupiskach ] głównie Federację Rosyjską: Republikę Mordwińską oraz Republikę Tatarstanu i obwody: samarski, penzeński, orenburski, niżnonowogrodzki oraz Syberię; także w Azji Środkowej w Armenii i w USA. W 2003 było około 1 054 000 Mordwinów. Mordwini z Tatarstanu, zwani „Karataj” lub „Muksza”, mówią obecnie językiem tatarskim z domieszką słów mordwińskich, a Mordwini z okręgu Niżny Nowogród [ zwani „Terjukanami” lub „Mordwa” ] od XIX w. mówią językiem rosyjskim. Najbardziej wysunięta na zachód i odizolowana grupa Mordwinów Erzja jest nazywana „Szoksza” lub „Szokszo”. Określenie „Mordwini” jest sztuczne, ponieważ ludność ta składa się z dwóch grup etnicznych: Erzja i Moksza, mówiących dwoma różniącymi się językami [ brak jednego języka ogólnonarodowego ] i uważających się za dwa odrębne narody. W autonomicznej Republice Mordwińskiej zamieszkuje mniej niż 1/3 ogólnej liczby Mordwinów. Językami urzędowymi w republice, obok rosyjskiego, są dwa języki mordwińskie: język erzja i język moksza.
Język ejrza [ эрзянь кель, ersjan kel´] – język lub dialekt używany przez jedną z dwóch grup Mordwinów, zamieszkujących wschodni skrawek europejskiej części Rosji: Mordowię, gdzie jest językiem urzędowym, a także Tatarstan, Baszkirię, Czuwaszję oraz obwody: niżegorodzki, orenburski, penzeński, samarski, saratowski i uljanowski. Mordwini Erzja żyją także w diasporze na dalekim wschodzie Rosji, a poza granicami tego kraju – w Kazachstanie, Estonii i Armenii. Język mordwiński – erzja jest kontynuacją prajęzyka proto – ugro – fińskiego, używanego w I tys. p.n.e. przez plemiona ugrofińskie zamieszkujące płn. – wsch. Europę.
Encyklopedia Gutenberga tak pisze o Mordawinach. „Mordawini – ( Mordwa, u kronikarzy Mordia, Mordens ), szczep Finnów wschodnich, zamieszkujący gub. saratowską, samarską, symbirską, orenburską, kazańską, tambowską i nowogrodzką, liczący około 1 i 1/2 mil głów, obejmuje Erzan, Mokszan, Terjuchan i Koratajów. M. wykazują wpływy germańskie, litewskie, słowiańskie i niezbadane bliżej irańskie; od XIII. w. wiodą życie osiadłe, oddają się rolnictwu, zajmując się nieco rybactwem, pasterstwem, tkactwem i przeróbką wełny. Mieszkają w zagrodach; stroje męskie wykazują duże wpływy rosyjskie, kobiety jeszcze noszą stare swe stroje ( koszula, wyszywany kaftan, pfoty czepek wysoki [ u Erzan ] lub niski [ u Mokszan ] ). M. są grecko–kat. wyznania; panuje jednak wśród nich wiele zabobonów, wiara w czary znaleźć też można resztki czci przodków i dawnych bóstw. Język m. należy do grupy ugro–fińskiej języków uralo–ałtajskich.”.

Skoro Mordowini z grupy językowej ejrza zamieszkiwali i mieszkają nadal w Estonii a imię Warak i Waraka pochodzi z dialektu ejrza – Mordowia to i może nazwisko Waraku(o)mski wywodzi się z tego kręgu językowego.
Aby nie było tak łatwo to nazwisko Waraksa ma też pochodzić z języka jaćwińskiego. Jaćwingowie zamieszkiwali mniej więcej obecne ziemie Suwalszczyzny. Zatem, poczynając od obecnej Estonii poprzez Łotwę, Litwę aż po obecną Suwalszczyznę tereny te zamieszkiwały tak zwane plemiona Bałtyjskie, które miały różne pochodzenie i posługiwały się różnymi dialektami, które wzajemnie się przenikały i obecnie trudno jest jednoznacznie stwierdzić z jakiego języka może pochodzić konkretne słowo a tym bardzie co ono mogło znaczyć w danym języku i w konkretnym czasie.

Krzysztofie, masz zatem spory wybór od kogo lub czego może pochodzić ewentualnie nazwisko Waraku(o)mski. Na sam koniec dodam, że w dawnej Polsce oraz obecnie jest notowane nazwisko Warak, Warakom, Waraksa, Waraxa.

Pozdrawiam – Roman.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mordowia
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mordwini
http://www.gutenberg.czyz.org/word,49344
https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C4%99zyk_moksza
https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C4%99zyk_erzja
http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Mordowia;3943417.html
http://www.portal.arcana.pl/Mordowia-sw ... ,3819.html
https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_Estonii
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ja%C4%87wingowie
https://pl.wikipedia.org/wiki/J%C4%99zy ... i%C5%84ski
http://www.tygodnikprzeglad.pl/ci-wspan ... cwingowie/
http://www.krainajacwingow.pl/jacwingowie-482.htm
https://historiamniejznanaizapomniana.w ... wojownicy/


Ps.
Trochę informacji o rodzie Warak(u)omski oraz Waraksa znajdziesz w następujących publikacjach:
1. Szymon Konarski: Szlachta Kalwińska w Polsce; Warszawa, 1936.
Tu jest link do elektronicznej wersji tego opracowania:
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/doccontent?id=47313
2. Czesław Janikowski: Powiat Oszmiański. Materiały Do Dziejów Ziemi I Łudzi. Część Pierwsza; Petersburg, 1896.
Tu jest link do elektronicznej wersji tego opracowania:
https://polona.pl/item/501313/5/

Roman.

[Janina_Tomczyk]

Romanie

Z pełnym podziwem dla Twojej wiedzy i uczynności ośmielam się prosić o pomoc w ustaleniu pochodzenia nazwiska Tomczyk, które noszę po mężu. Nie miałam zamiaru tworzyć genealogii tej gałęzi rodziny ze względu na bardzo mały zasób informacji i pospolitość nazwiska lecz przypadek sprawił iż trafiłam na akt urodzenia w Łodzi brata mego teścia i przy pomocy licznych indeksów i skanów z łódzkiego dotarłam do miejsca z jakiego rodzina mego teścia pochodziła w XVIII wieku. W sieradzkim istniała i nadal istnieje maleńka miejscowość Tomczyki ( jest Wikipedii i na mapach Google) i to jest miejsce zamieszkiwania w tamtych wiekach Tomczyków. Ród się rozrastał i moja część zamieszkała w pobliskiej wsi Lipicze, a inni przyjęli przydomki Kiełbasy, Grzanka i inne, które zmieniły się następnie w ich nazwiska. Spotykałam takie zmienne określenia w metrykach ( np Kiełbasa czyli Tomczyk lub odwrotnie jeśli zamieszkiwali Pustkowie Kiełbasy, Pustkowie Liski itp), ale ta część mieszkająca we wsi Lipicze używała tylko nazwiska Tomczyk.
W związku z tym pogubiłam się bo zawsze wydawało mi się, że nazwisko powstało od imienia Tomasz, ale teraz gdy wiem o tym Pustkowiu Tomczyki, później osadzie leśnej nad rzeką Łużycą o nazwie Tomczyki to już nie wiem co od czego pochodzi i co oznacza.
Tam występowało nazwisko Liski, bo było miejsce nazwane Lisie Jamy, a wcześniej Pustkowie Liski i tu rozumiem, że nazwisko powstało od miejsca, ale z Tomczykami już nic nie pojmuję. Czy jest jakaś nazwa poza odimienną, która może się wiązać z tym nazwiskiem?
Będę bardzo wdzięczna jeśli mi pomożesz.
Pozdrawiam serdecznie
Janka

[JarekK]

Uprzejmie proszę o pomoc w określeniu etymologii nazwisk:
Czyczyro (rzadko występuje jako Czicziro)
Warłyho (Warlygo)
te nazwiska występowały na terenie dzisiejszej Białorusi.
I jak zwykle może ktoś ma inny pomysł na nazwisko Kulwicki niż w książkach Rymuta

[Warakomski]

Dziękuję Romanie.
Krzysztof

[Gawroński_Zbigniew]

Czyczyro to chyba jesiotr (ukr: czyczucha, czeczucha i podobnie), no tak mniej więcej, słowniki i Rymut sugerują brodawkę piersiową ("cycka"), ale mi to jakoś nie pasuje.
Możliwe też - uważam - że nazwisko powstało jako przydomek dla kogoś używającego powiedzonka: "Tak, tak: jak Bóg da" - to w archaicznych formach po dziś dzień jest zachowane na Polesiu Lubelskim i dalej w krainie Derewlan w formie: "czyj- czyj". Brakuje mi liter by to zapisać.

Natomiast Warłycho to od wschodniego imienia męskiego Warłam. To imię pochodzi od św. Warona (Varon, Varus, Varlan itp) męczennika z Egiptu z 4 wieku i oznacza dokładnie "mający krzywe nogi". Imię przewędrowało cały wschodni Kościół przybierając po drodze kilka postaci z finalnym Warłamem.
Postać św Warona jest jedną z bardziej zdumiewających jeśli chodzi o sposób w jaki dokonało się jego nawrócenie. Ten żołnierz - egzekutor mnichów z jednego z klasztorów Dolnego Egiptu sam pod wpływem świadectwa mnichów się nawrócił i to z całym towarzyszącym mu oddziałem. Wyrok na takiego w czasach prześladowań z 307 roku mógł być tylko jeden...

Ten Kulwiec to porządny zgryz... Poza Hipocentaurusem i godziną ślęczenia nad moimi źródełkami nie mam sensownych przemyśleń, a i mnie Rymut wcale nie przekonuje.

[JarekK]

Dziękuję bardzo
Problem z Kulwickimi jest taki, że oni chyba nawet nie przebywali w pobliżu Kulwieców (którzy to Kulwiece rzeczywiście w okolicach Kulwy się pojawiają) - w herbarzach w pewnym momencie pojawił się błąd i ich razem jakoś zaczęli łączyć.
Jedynymi tropami na razie są zapisy w „Codex Diplomaticus Warmiensis, oder, Regesten und Urkunden zur Geschichte” na stronie 257 jest mowa o wsi Culwen (To chyba wieś już nieistniejąca leząca między Bornitami a Pakoszami w dawnym województwie elbląskim) a na stronie 245 mowa o nadaniu ziemi dla Prusa Gedauten i jego synów Culowe i Begayne.

[Gawroński_Zbigniew]

Najprostsze i najbardziej racjonalne jest chyba to, że polskie "kulawy", pruskie "kulsi" i litewskie "kuliešas", z okolic Łodzi "kuliberda", z okolic Kujaw środkowych "kulas/kulos"... i tak mogę wyliczać jeszcze dość długo - oznaczały po prostu kogoś kulawego, utykającego bez żadnych dodatkowych filozofii. Z tego wynikała by niejako tożsamość nazwisk litewskich typu Kulesza, polskich typu Kulawik i południowopruskich typu Kulwiec, czy też tych po lewej stronie Wisły na tym samym poziomie typu Kulawiec. Są to jednak jedynie luźne sugestie co do kierunku poszukiwań.

Staw biodrowy w wielu gwarach północnopolskich to po prostu "kulka".

Pozdrawiam pięknie.

[JarekK]

Dziękuję bardzo

[ROMAN_B]

Romanie

Z pełnym podziwem dla Twojej wiedzy i uczynności ośmielam się prosić o pomoc w ustaleniu pochodzenia nazwiska Tomczyk, które noszę po mężu. Nie miałam zamiaru tworzyć genealogii tej gałęzi rodziny ze względu na bardzo mały zasób informacji i pospolitość nazwiska lecz przypadek sprawił iż trafiłam na akt urodzenia w Łodzi brata mego teścia i przy pomocy licznych indeksów i skanów z łódzkiego dotarłam do miejsca z jakiego rodzina mego teścia pochodziła w XVIII wieku. W sieradzkim istniała i nadal istnieje maleńka miejscowość Tomczyki ( jest Wikipedii i na mapach Google) i to jest miejsce zamieszkiwania w tamtych wiekach Tomczyków. Ród się rozrastał i moja część zamieszkała w pobliskiej wsi Lipicze, a inni przyjęli przydomki Kiełbasy, Grzanka i inne, które zmieniły się następnie w ich nazwiska. Spotykałam takie zmienne określenia w metrykach ( np Kiełbasa czyli Tomczyk lub odwrotnie jeśli zamieszkiwali Pustkowie Kiełbasy, Pustkowie Liski itp), ale ta część mieszkająca we wsi Lipicze używała tylko nazwiska Tomczyk.
W związku z tym pogubiłam się bo zawsze wydawało mi się, że nazwisko powstało od imienia Tomasz, ale teraz gdy wiem o tym Pustkowiu Tomczyki, później osadzie leśnej nad rzeką Łużycą o nazwie Tomczyki to już nie wiem co od czego pochodzi i co oznacza.
Tam występowało nazwisko Liski, bo było miejsce nazwane Lisie Jamy, a wcześniej Pustkowie Liski i tu rozumiem, że nazwisko powstało od miejsca, ale z Tomczykami już nic nie pojmuję. Czy jest jakaś nazwa poza odimienną, która może się wiązać z tym nazwiskiem?
Będę bardzo wdzięczna jeśli mi pomożesz.
Pozdrawiam serdecznie
Janka

Witaj Janko.

Według portalu Moikrewni.pl w Polsce nazwisko Tomczyk nosi 22632 osoby. Tu jest link do mapy na portalu Moikrewni.pl, na której pokazano rozkład występowania tego nazwiska na obszarze polski: http://www.moikrewni.pl/mapa/kompletny/tomczyk.html

Nazwisko Tomczyk może posiadać następująca etymologię:
1. Według profesora Rymuta nazwisko to znajduje się w grupie nazwisk pochodzących od imienia Tomasz, notowanego w Polsce od XII wieku, wywodzącego się z aramejskiego toma ‘bliźniak’. Po raz pierwszy nazwisko to było notowane w 1605 roku.
Źródło: Kazimierz Rymut: Nazwiska Polaków. Słownik historyczno – etymologiczny; Wydawnictwo Naukowe DWN, Kraków 2001.
2. Według dr hab. Alina Naruszewicz – Duchlińskiej – profesor Uniwersytetu Warmińsko – Mazurskiego nazwisko to „jest formą pochodną od imienia Tomasz, które z kolei pochodzi od aramejskiego słowa toma ‘bliźniak’ lub hebrajskiego t’om o tym samym znaczeniu. W Europie podstawę regionalnych odmian imienia stanowiła łacińska forma Thomas ( zob. J. Grzenia, Nasze imiona, Warszawa 2002, s. 266 ). Tomasz to także określenie człowieka niedowierzającego ( zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 78 ). Formę Tomczyk odnotowano już w 1605 r., zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 610. Jan Siwik ( „Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 718) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku –„Tomczyk vel Bartosiewicz, v. Nurzyński h. Rawicz, 1560 r., Tomczyki woj. sieradzkie”.
http://www.genezanazwisk.pl/content/tomczyk

Janko, w swoim poście między innymi napisałaś: „(…) przy pomocy licznych indeksów i skanów z łódzkiego dotarłam do miejsca z jakiego rodzina mego teścia pochodziła w XVIII wieku. W sieradzkim istniała i nadal istnieje maleńka miejscowość Tomczyki (…) i to jest miejsce zamieszkiwania w tamtych wiekach Tomczyków. Ród się rozrastał i moja część zamieszkała w pobliskiej wsi Lipicze, a inni przyjęli przydomki Kiełbasy, Grzanka i inne, które zmieniły się następnie w ich nazwiska. Spotykałam takie zmienne określenia w metrykach ( np. Kiełbasa czyli Tomczyk lub odwrotnie jeśli zamieszkiwali Pustkowie Kiełbasy, Pustkowie Liski itp. ), ale ta część mieszkająca we wsi Lipicze używała tylko nazwiska Tomczyk. W związku z tym pogubiłam się bo zawsze wydawało mi się, że nazwisko powstało od imienia Tomasz, ale teraz gdy wiem o tym Pustkowiu Tomczyki, później osadzie leśnej nad rzeką Łużycą o nazwie Tomczyki to już nie wiem co od czego pochodzi i co oznacza. (…).” Z Twoich słów wynika, że Tomczykowie w XVIII wieku zamieszkiwali wieś o nazwie Tomczyki i Pustkowie Tomczyki w sieradzkim, z których to wsi wywodzi się rodzina Twojego teścia. Profesor Alina Naruszewicz – Duchlińska w etymologii o nazwisku Tomczyk pisze: „(…). Słownik historyczno – etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 610. Jan Siwik ( „Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 718) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku –„Tomczyk vel Bartosiewicz, v. Nurzyński h. Rawicz, 1560 r., Tomczyki woj. sieradzkie.”. Wniosek jaki płynie z tej informacji jest taki, iż Twoi Tomczykowie najprawdopodobniej mogą mieć związek z rodem Tomczyków vel Bartosiewicz, v. Nurzyński herbu Rawicz, którzy mieszkali we wsi Tomczyki w województwie sieradzkim w 1560 roku. Drugi wniosek to taki, iż wieś Tomczyki istniała przynajmniej już w 1560 roku. To jeden problem z głowy. Wiemy chyba kim byli najprawdopodobniej Twoi Tomczykowie i jaki mieli herb [ co prawda wymaga to weryfikacji i potwierdzenia poprzez kwerendę genealogiczną i badania historyczne – to już pozostawiam Tobie Janko ].

Wracam do podstawowego Twojego pytania o etymologię nazwiska Tomczyk. Ogólnie przemawia do mnie etymologia mówiąca, iż nazwisko Tomczyk pochodzi od imienia Tomasz. Nazwa osobowa Tomczyk derywowana jest sufiksem –czyk od rdzenia Tom [ Tom + czyk = Tomczyk; Tom + cz + yk = Tomczyk ]. Przyrostek –czyk powstał od przyrostka –ik poprzez absorpcję z formacji zakończonych na –ec, np. chłopczyk < chłopiec; kopczyk < kopiec. Cząstka –ik wywodzi się od przyrostka –ic. Sufiks –ic to fonetycznie przekształcony prasłowiański -itь, którego podstawowym znaczeniem było „pochodzenie w ogólności” od kogoś czy skądś. Na gruncie polskim utrwaliło się znaczenie pochodzenia od kogoś, a właściwie znaczenie patronimiczne. Niemniej jednak funkcja „skądś” nie zaginęła i tworzy nazwy mieszkańców, głównie od niektórych nazw obcych, np. Afgańczyk < Afganistan, Chińczyk < Chiny, mediolańczyk < Mediolan, ołomuńczyk < Ołomuniec. Nie należy zapominać też o funkcji deminutywnej [ zdrobnienia ] przyrostka –czyk oraz czysto strukturalnej funkcji nazwiskotwórczej. Zatem sufiks –czyk historycznie tworzył i nadal może tworzyć nazwy własne:
1. patronimiczne [ odojcowskie ]:
• od imienia ojca; np. Adamczyk < Adam. Stary Adam, Adamczyk syn;
• od zawodu, godności, stanowiska ojca; np. Młynarczyk < młynarz. Ojciec młynarz, Młynarczyk syn;
2. uczniów zawodu, pomocników, terminatorów; np. młynarczyk, szewczyk;
3. strukturalne, które zaczynają funkcjonować jako odrębne nazwiska, nie wyrażające relacji syn : ojciec, i które powstały w celu polepszenia nazwiska lub w ogóle utworzenia nazwiska. Ta właściwość sprawiała, że nazwiska takie stawały się wzorcami wyłącznie formalnymi.
4. odapelatywne; np. Paszczyk < paszcza;
5. mieszkańców miast, państw; np. Szamotulczyk < Szamotuły, Ołomuńczyk < Ołomuniec, Chińczyk < Chiny;
6. itp.
Powyższe funkcje mówią nam, że sufiks –czyk jest przyrostkiem wieloznaczeniowym podobnie jak przyrostki: –ik[–yk], –ek, –ak. Jak wspomniałem na wstępie uważam, że nazwisko Tomczyk jest nazwiskiem odimiennym. Derywaty odimienne
z sufiksami wielofunkcyjnymi, jak –ek, –ak, –ik //–yk, –czyk, które tworzą zarówno formy zależnościowe [ patronimiczne ], jak i deminutywne, pozostaną zawsze dwuznaczne, jeżeli dodatkowych danych nie dostarczy kontekst zapisu odnoszący się do konkretnego nazwiska.

Nazwisko Tomczyk. Budowa słowotwórcza i etymologia. Tom + czyk = Tomczyk: przyjmuje kontekst brzmienia podstawy nazwy osobowej Tomasz – ojciec, Tom-czyk – syn. Albo ojciec Tomec, Tomczyk – syn. Osobiście do mnie przemawia powstanie nazwiska od rzadkiego imienia Tomec [ Tomasz ]. Jest też prawdopodobne utworzenia nazwiska od zdrobnienia Tomek. To tylko moja robocza hipoteza.


Janko, zastanawiasz się czy nazwisko Tomczyk może pochodzić od nazwy wsi Tomczyki? Według minie nazwa wsi Tomczyki pochodzi od nazwiska Tomczyk, raczej od grupy osób [ rodziny ] o nazwisku Tomczyk, która zamieszkała w konkretnym miejscu [ obszarze ] i teren ten nazwano Tomczyki ponieważ mieszało tam wiele osób o nazwisku Tomczyk. Konstatacja ta oparta jest na gramatyce języka polskiego. Nazwa osobowa Tomczyk jest rzeczownikiem męskoosobowym. Odmieniając rzeczowniki męskoosobowe przez przypadki w mianowniku i wołaczu liczy mnogiej niektóre rzeczownik posiadają formę deprecjatywną i formę niedeprecjatywną. Rzeczowniki męskoosobowe na ogół obok zwykłej formy mianownika liczby mnogiej używane bywają w tak zwanej formie deprecjatywnej [ nie jest to forma neutralna, zwykle wyraża ona pogardę mówiącego, czasem jednak wręcz odwrotnie ]. Forma ta jest zbudowana tak, jakby rzeczownik nie był osobowy, łączy się też z nieosobową formą zaimka i przymiotnika, np. ci dobrzy chłopi – te dobre chłopy. Głównym zadaniem mianownika jest oznaczanie podmiotu. Wołacz służy do bezpośrednich zwrotów do adresata, nie jest bezpośrednio częścią zdania. W niektórych sytuacjach jego funkcje pełni mianownik. „Zatem do roboty”.

Liczba pojedyncza:
M. Tomczyk
D. Tomczyka
C. Tomczykowi
B. Tomczyka
N. Tomczykiem
Ms. Tomczyku
W. Tomczyku

Liczba mnoga:
M. Tomczykowie [ forma niedeprecjatywna ]; Tomczyki [ forma deprecjatywna ]
D. Tomczyków
C. Tomczykom
B. Tomczyków
N. Tomczykami
Ms. Tomczykach
W. Tomczykowie [ forma niedeprecjatywna ]; Tomczyki [ forma deprecjatywna ]

Zatem, według mnie, nazwa wsi Tomczyki może pochodzić od nazwy osobowej Tomczyk i ma na celu oznaczenie podmiotu [ nazwanie go, w tym przypadku nazwanie miejsca gdzie mieszkali Tomczykowie ]. Natomiast czy jest nazwa miejscowa nacechowana negatywnie, pozytywnie lub jest nazwą neutralną tego nie wiem.

Janko, oczywiście jest to tylko moja robocza hipoteza, raczej daleko idące rozważania, które wymagają weryfikacja, sprawdzenia – to już pozostawiam Tobie.

Pozdrawiam – Roman.

Główne źródła:
• Kazimierz Rymut: Nazwiska Polaków. Słownik historyczno – etymologiczny; Kraków 2001, tom II, strona 610.
• Kazimierz Rymut: Staropolskie formacje na –czyk, w: Studia historycznojęzykowe I; Kraków 1994.
• Aleksandra Cieślikowa: Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. Instytut Języka Polskiego PAN; LingVaria Rok I (2006) nr 1, Kraków 2006.
• Andrzej Sawiski: Słowotwórstwo protonazwisk polskich doby staro- i średniopolskiej; Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu, Poznańskie Studia Polonistyczne Seria Językoznawcza XVI ( XXXVI ).
• Beat Raszewska – Żurek: Kształtowanie się nazwisk równych imionom w Polsce ( Wiek XIII – XVI ); Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy ( SOW ) Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk; Warszawa 2006.
• Zygmunt Saloni Marcin Woliński Robert Wołosz Włodzimierz Gruszczyński Danuta Skowrońska: Słownik gramatyczny języka polskiego; Wydanie III, Warszawa 2015.
• Wielki Słownik Ortograficzny PWN.

http://www.genezanazwisk.pl/content/tomczyk

[urluch]

Uprzejmie proszę o pomoc w poznaniu etymologii nazwiska Somla.

* Moderacja Regulamin: Na tym Forum każdy post podpisujemy: imieniem, lub imieniem i nazwiskiem. Jeżeli każdorazowe podpisywanie postu jest kłopotliwe, wtedy można ustawić automatyczny podpis, który jest widoczny pod każdym wysłanym postem jak wstawić podpis. (JarekK)

[Gawroński_Zbigniew]

Według Rymuta od suma - takiej ryby. Zaznaczam, że ta etymologia baardzo mocno mi się nie podoba i jak tylko coś mi przyjdzie pod oko bardziej moim zdaniem sensownego, to nie omieszkam coś jeszcze w tej kwestii dopisać.


Tak czułem po kościach. Moim zdaniem to nazwisko o korzeniach węgierskich/słowackich. Som = dereń z węgierskiego. Sufiks la/ła generalnie w pewnym uproszczeniu można wiązać z obszarem dzisiejszej Słowacji i ciut dalej. Dalej mi się ta etymologia nie podoba.

[ROMAN_B]

Witam @urluch.

Szkoda, że nie podpisałeś swojego postu bo nie wiem jak do Ciebie się zwracać.
Pytasz o etymologię nazwiska Somla. Aby coś powiedzieć o pochodzeniu konkretnego nazwiska powinno się coś wiedzieć na temat historii osoby noszącej to nazwisko oraz ewolucji graficznej nazwy osobowej odnoszącej się do konkretnej osoby na przestrzeni czasu. Bez tej wiedzy zawsze istnieje możliwość wariantywności pochodzenia nazwy osobowej i można ją w zasadzie próbować omówić na ogólnym poziomie. Jak pisał profesor Kazimierz Rymut „By w sposób prawidłowy podać genezę konkretnego nazwiska, trzeba by śledzić historię danej rodziny. Tak samo brzmiące dzisiejsze nazwiska dwu rodzin mogą mieć bowiem dwie różne genezy”.

Do dyskusji o pochodzeniu nazwiska Somla dołożę też moje „trzy grosze”.

Profesot Kazimierz Rymut w słowniki „Nazwiska Polaków” [ tom II ] uważa, że nazwisko Somla pochodzi od staropolskiego rzeczownika som = ryba; sum ‘gatunek ryby’.

Coś niecoś dorzucę do ewentualnej etymologii nazwiska Somla. Nazwisko to jest derywatem od podstawy „Som” i jest derywowane przy pomocy sufiksu –la [ Som + la = Somla; Somla < Som–la ].

Tak zwany Słownik Warszawski [ tom VI, strona 266, 510 ] w następujący sposób definijuje następne słowa:
Som = Sum;
Sum – wiatr = szum;
Sum – gatunek gyby;
Sum – smętna zaduma, smutek – wyraz pochodzenia ukraińskiego;
Soma – napój boski, nektar.

Słownik Najstarszych Nazwisk Polskich [ strona 148 ] wymienia nazwisko:
Som, którego pochodzenie tak określa:
„SOM < som, sum ‘gatunek ryby’ Sstp 1414, odap.”. [ Nazwa osobowa pochodzaca odapelatywna, notowana w 1414 roku ].

W Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich [ tom XI, strona 70, 71 ] znajduje się miejscowość o nazwie Somia, która znajdowała się w powiecie szczucińskim, w gminie Ruda, w parafii Białoszewo oraz wiele innych nazw miejscowych z rdzeniem Som–. Tu jest link do słownika:
http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_XI/70
http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_XI/71

Profesor Kazimierz Rymut pisał, że należy w pierwszej kolejności rozpatrywać pochodzenie nazwisk od polskiej podstawy a następnie poszukiwać innych podstaw mogących pochodzić z innych języków.
@urluch, powyżej przedstawiłem Ci od jakich polskich podstaw [ rdzeni ] mogło zostać utworzone nazwisko Somla.
Sławomir Gala w opracowaniu pt. Polskie nazwy osobowe z podstawowym –l– / –ł– w części sufksalnej [ strona 257 ] pisze, że nazwa osobowa Somala = Somla może pochodzić od węgierskiej nazwy osobowej Soma [ polski Kornel, Korneljusz ] oraz od apelatywu som, sum. Zatem, wiemy już, że nazwisko Somal może pochodzić też od węgierskiego imienia Soma.

Obecnie na Węgrzech oficjalnie można chłopcu nadać między innymi imię Som oraz Soma. Som ‘dereń’, Soma ‘Kornel, Korneljusz’. Kornel, Korneliusz, Korneli – imię męskie pochodzenia łacińskiego, wywodzące się od nazwiska rzymskiego rodu Cornelii [ Korneliuszy, por. Korneliusze Cynna ]. Istnieją różne hipotezy pochodzenia wspomnianej nazwy rodowej; wywodzi się ją bądź to ze słowa cornu [ „róg” ], bądź to cornus [ „dereń” ], bądź to od nazwy pola Corne w Tusculum. W dawnej Polsce zapisywane od 1402 roku w łac. formie Cornelius oraz od 1412 roku w formach pochodnych Kornosz, Kornasz, Korna [ masc. ], Kornosza [ masc. ], Kornoszek i ze zdrobnieniami Nela [ masc. ], Nelka [ masc. ], Nelko.

Kilka słów wyjaśnienioa wymaga sufiks –la. Sławomir Gala [ strona 337 ] pisze:
Przyrostek –la „(..), który od podstaw rzeczownikowych tworzył ekspresywne określenia ludzi. Postać żeńska sufiksu z wygłosowym –a, które obok funkcji wyrażania rodzaju żeńskiego tworzyło w prasłowiańszczyźnie męskie nomina agentis, np. vojevoda 'dowódca wojska', bega 'biegnący, uciekający', sługa 'sługa', a także hypocoristica, np. bata 'starszy członek rodu', powodowała wzmocnienie wartości emocjonalnej poprzez nałożenie się wartości ekspresywnej zawartej w –a i w hipokorystycznym –l. Za taką genezą antroponimicznego przyrostka zdaje się przemawiać zdecydowana przewaga onomastycznych i apelatywnych podstaw imiennych. Zakres chronologiczny oraz udział ilościowy podstaw antroponimicznych dowodzi, że ten prymarnie apelatywny, sekundarnie antroponimiczny przyrostek występuje w funkcji formantu antroponimicznego. Od podstaw antroponimicznych derywuje formacje pochodne, pełni funkcję morfologiczną i kategorialną – antroponimiczną. Polskie nazwy osobowe z sufiksem –la występują w całej rozciągłości chronologicznej od XII do XIX w., por. najstarsze zapisy: Dłotla 1136, Krześla XII – XIII w., Stradla 1204. Zapisy XIX–wieczne wskazują na ich ogólnopolski zasięg z przewagą ilościową na Śląsku i w Małopolsce (...). [ Sławomir Gala, strona 323 ].

Reasumując, nazwisko Somla może wywodzić się z języka polskiego, ukraińskiego lub węgierskiego. Może pochodzić od węgierskiego imienia Soma lub ukraińskiego apelatywu Sum i w tych obu przypadkach byłoby to hybryda językowa, odpowiednio węgiersko – polska, ukraińsko – polska. W przypadku polskiego pochodzenia nazwiska Somla może ono pochodzić od apelatywu som = sum, soma, szum. We wszystkich trzech przypadka podstawa nazwiska jest derywowana polskim przyrostkiem –la. To mówi nam, że pierwotnie była to nazwa osobowa, utworzona od rzeczownikowej podstawy, która była nacechowana ekspresją i uczuciami oraz emocjami. [ Barwa ekspresywna wyrazów i frazeologizmów może mieć charakter dodatni ( tu należy wymienić takie rodzaje jak: określenia zdrobniałe i pieszczotliwe, żartobliwe, czułe, uroczyste, podniosłe, poetyckie, patetyczne ) lub ujemny ( określenia ironiczne, lekceważące, pogardliwe, zgrubiałe, trywializmy i wulgaryzmy) ]. Niestety jak było w przypadku nazwiska [ przezwiska ] Somla nie wiem. Uważam, iż mało prawdopodobne jest pochodzenie nazwiska Somla od nazw miejscowych typu Somia i podobnych ale też nie należy odrzucać takiej możliwości – nigdy nie wiadomo jak powstało konkretne nazwisko [ pisałem o tym na wstępie ].

Oczywiście jest to tylko moja robocza hipoteza, która wymaga weryfikacji – to już pozostawiam Tobie.

Pozdrawiam – Roman.

[woodzuu]

Witam
Chciałbym się dowiedzieć coś o pochodzeniu nazwiska Swastek
pozdrawiam Tomasz

[Ewa_Szczodruch]

Witam

U Rymuta znalazłam następującą etymologię:

Swastek - od gwarowego szwasty ‘cienkie pnie, kołki’.

[Marlo]

Witam,

Moje nazwisko Machtałowicz. Jestem ciekawy pochodzenia tego nazwiska. Moje nazwisko moglo byc pomylone z Machtylowiczem albo Machtylowicz jest przez przypadek zmienione z mojego. Podobno moja ciocia, która już niestety nie żyje wiedziała coś o pochodzeniu mojego nazwiska i było to podobno szlacheckie nazwisko ( rodowe ), niestety mieszkała w Australii i mój tata nie miał jak się z nią skontaktować. Bardzo możliwe, że mam w swoich żyłach płynie węgierska krew. Chociaż końcówka -icz sugeruje bardziej Litwę/Rosję. Dowiedziałem się również, że może to być nazwisko patronimiczne, czyli mój przodek nazwał się Machtał/Machtył. Bardzo proszę o pomoc/wskazówkę.

Pozdrawiam,

Mariusz