Witam
Podaję za Rymutem:
Barborella - od imienia Barbara. Imię notowane w Polsce od XIV wieku, też w obocznej formie Barbora, jest pochodzenia grecko łacińskiego, od barbara ‘cudzoziemka’.
Barborka - od imienia Barbara. Imię notowane w Polsce od XIV wieku, też w obocznej formie Barbora, jest pochodzenia grecko łacińskiego, od barbara ‘cudzoziemka’.
Barbórka - od imienia Barbara. Imię notowane w Polsce od XIV wieku, też w obocznej formie Barbora, jest pochodzenia grecko łacińskiego, od barbara ‘cudzoziemka’.
Barczyk 1605 - w grupie nazwisk pochodzących od prasłowiańskiego brczaci ‘burczeć, brzęczeć’, staropolskiego barczy ‘ryczy’ lub od niemieckiej nazwy osobowej Bartsch ( ta od imienia Bartholomeus), bark ‘część ramienia’, barkać.
Bartnik 1418 - od barć ‘pasieka, ul’; od bartnik ‘pszczelarz’.
Biskup 1371 - od biskup, ze staropolskiego też biskop.
Burek 1425 - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy bur , por. bury; bura ‘awantura’; burak, burka ‘opończa’, burza, burzyć.
Cesarz 1478 - od cesarz, cezar.
Chachulski 1787 - od chachulić ‘ukrywać coś’, chachuła ‘pysk, morda’.
Choroba 1521 - od choroba.
Donner - od niemieckiej nazwy osobowej Donner, ta od średnio-wysoko-niemieckiego doner ‘grzmot’.
Drąg 1398 - od drąg.
Drążek - od drąg.
Dyrda 1485 - od gwarowego dyrdać, derdać ‘iść szybko, lecieć, trząść się’.
Dzieło - od dzielić lub od działać.
Fisher - od niemieckiej nazwy osobowej Fischer, ta od apelatywu Fischer ‘rybak’.
Fisier 1795 - od niemieckiej nazwy osobowej Fischer, ta od apelatywu Fischer ‘rybak’.
Fisior - od niemieckiej nazwy osobowej Fischer, ta od apelatywu Fischer ‘rybak’.
Fisiór - od niemieckiej nazwy osobowej Fischer, ta od apelatywu Fischer ‘rybak’.
Fiszer 1398 - od niemieckiej nazwy osobowej Fischer, ta od apelatywu Fischer ‘rybak’.
Gajdziak - od gajda ‘dudy’, też ‘grający na dudach’, też ‘niezgrabna noga, człowiek gruby, niezgrabny’.
Gajdzik 1680 - od gajda ‘dudy’, też ‘grający na dudach’, też ‘niezgrabna noga, człowiek gruby, niezgrabny’.
Gocyła - od niemieckich nazw osobowych Gotz, Götz, Göz, Götsch, te od imion na Got-.
Grzlonkowna - nie znalazłam ☹
Horba - od garb, garbić się ‘pochylac się, trzymać się krzywo’.
Horoba - od choroba.
Jakubczyk 1548 - od imienia Jakub. Imię, notowane w Polsce od XII wieku, pochodzenia hebrajskiego Jaaqob ‘niech Bóg strzeże’. W starp[polszczyźnie przejmowane jako Jakob, Jakub, Jokob, na Kresach Wschodnich także Jakow, Jakuw.
Kacuga - od podstawy kacz-, porównaj gwarowe kaczać ‘taczać, przewracać’, kaczka.
Kandzionka – nie znalazłam ☹
Kazimierski 1386 - od nazwy miejscowej Kazimierz, Kazimierza (kilka miejscowości).
Kazmierski - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Każmierczak - od imienia Kazimierz. Imię, w średniowieczu brzmiące Kazimir, pochodzi od kazić + mir ‘pokój’.
Keja - od gwarowego kiej ‘kiedy, gdy, skoro’.
Kieras - od podstawy kier-, por. kir, dawniej kier ‘czarny materiał symbolizujący żałobę’, od gwarowego kierać ‘kierować’, od niemieckiej nazwy osobowej Kehr, od imienia Kirył (= Cyryl).
Kocot 1614 - od kocot, koczot ‘kogut, istota mała’.
Krug - w grupie nazwisk pochodzących od podstawy krug-, por. gwarowe krug ‘krąg’, gwarowe krugły ‘okrągły’, niemiecka nazwa osobowa Krug.
Kruk 1384 - od kruk ‘gatunek ptaka’, krukać ‘krakać’.
Kułach 1616 - od imienia Mikuła (Mikołaj), może też od podstawy Kul-.
Ludwik - od imienia Ludwik. Imię o genezie germańskiej, od hlud ‘sławny’ + wig ‘walka’. W Polsce notowane od XIII wieku, wykazywało znaczne wahania fonetyczne. Obok postaci Ludwik spotyka się Łodwik, Łodwik, Lodwich, Łodwig, Lodwig, Ludwich.
Łabuś - od staropolskiego łaba, łabaj ‘wyzwisko; też o wielkim psie’.
Machura - w grupie nazwisk pochodzących od imion na Ma-, typu Marcin, Maciej, Małomir, też od machać.
Matyszkiewicz - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Maciej. W języku hebrajskim były dwa warianty imienia: mettithejah (u) i mattanejah (u) ‘dar Jahwe’, przejęte do greckiego jako Matthias, Matthauos, Maththaios, a do łacińskiego jako Matthias, Matthaeus. Z form łacińskich w języku polskim powstały trzy imiona: Maciej, Matyjasz oba pochodzące od wariantu Matthias i Mateusz, utworzone od Matthaeus. W Kościele prawosławnym od form greckich utworzone zostało imię Matwiej, wtórnie Matfiej. Te cztery imiona, a także ich skrócone formy Mat- i Mac- mieszały się w źródłach historycznych.
Miklas 1788 - w grupie nazwisk pochodzących od imienia Mikołaj. Imię pochodzenia greckiego, od Nikólaos, to od nike ‘zwycięstwo’ + laos ‘lud’, do łaciny przejęte jako Nicolaus. Znane w Polsce od XII wieku, adaptowane do języka polskiego jako Mikołaj ( 1369), Mikułaj ( 1399), Nikołaj ( 1203).
Musialik 1690 - w grupie nazwisk pochodzących od podstaw mus-, musz-, por. musieć, muszka, też od niemieckich nazw osobowych Mus, Musch, te od Moyses.
Nowak 1335 - od nowy; od nowak ‘człowiek nowy, przybysz’.
Piekarczyk 1614 - od piec, piekę lub piekarczyk ‘chłopiec z piekarni’.
Popczyk - od pop ‘duchowny Kościoła wschodniego’, dawniej też ‘ksiądz rzymskokatolicki’.
Psonka - od pszenica ‘gatunek zboża’.
Ptak 1396 - od ptak.
Ptaś 1649 - od ptak.
Rygała - od rygać ‘rzygać, kaszleć’, też od niemieckiej nazwy osobowej Rieg.
Skupnik 1667- w grupie nazwisk pochodzących od skupić ‘zgromadzić, zebrać; zgromadzić kupując’, skup ‘kupowanie’.
Smolarczyk - od smoła ‘uboczny produkt suchej destylacji węgla lub drwna’, smolić ‘brudzić; powlekać smołą, palić’.
Smudel - w grupie nazwisk pochodzących od gwarowego smudzić ‘mieć pragnienie’.
Sowa 1404 - od sowa ‘ptak’.
Stempel - od stempel, ze staropolskiego stempel ‘pręt metalowy,którym ubijano proch w lufie’; piętno na ciele przestępcy; pieczęć’.
Stepel - od stempel, ze staropolskiego stempel ‘pręt metalowy,którym ubijano proch w lufie’; piętno na ciele przestępcy; pieczęć’.
Szwec - od szewc, ze staropolskiego szwiec.
Szwed 1624 od Szwed ‘pochodzący ze Szwecji’; może też od niemieckiej nazwy osobowej Schwede.
Twardokęs - od twardy ‘nieuginający się pod naciskiem’, też od imion złożonych typu Twardomir, Twardosław.
Urbańczyk 1596 - od imienia Urban, notowanego w Polsce od XIII wieku, pochodzenia łacińskiego – Urbanus, od urbanus ‘miejski, mieszkaniec miasta’.
Walo 1788 - od imion na Wal-, typu Walenty, Walerian lub od walić ‘burzyć, rozwalać; uderzać, sunąć powoli, ociężale’.
Waolo – nie znalazłam ☹
Węgrzyn 1390 - od Węgier ‘członek ludu ugrofińskiego zamieszkującego tereny dzisiejszych Węgier’; od Węgrzyn ‘Węgier’.
Wolanin - od imion złożonych typu Wolimir lub od woleć ‘dawać czemuś pierwszeństwo’, wola dawniej ‘zwolnienie od powinności wobec właściciela ziemi’, też ‘zdolność do świadomego wyboru’, w pochodnych też od wół ‘kastrowany byk hodowany jako zwierzę robocze’.
Wylon – nie znalazłam ☹
Wyszyński 1428 - od nazw miejscowych Wyszyna, Wyszyny (kilka wsi).
Żurek 1522 - od żur ‘rodzaj zupy’.
